Walang-ingat at Pabaya

Ang Lindisfarne, na kilala rin bilang Holy Island, ay isang tidal island sa England na konektado sa mainland sa pamamagitan ng isang makitid na daan. Dalawang beses sa isang araw, tinatakpan ng dagat ang daanan. May mga karatulang nagpapaalala sa mga bisita sa panganib ng pagtawid sa mataas na alon. Ngunit, regular na binabalewala ng mga turista ang mga babala at madalas na nauuwi sa pag-upo sa ibabaw ng mga lumubog na kotse o paglangoy patungo sa mga mataas na kubo ng kaligtasan kung saan sila maaaring sagipin. Ang pagtaas ng tubig ay tiyak, tulad ng pagsikat ng araw. At ang mga babala ay nasa lahat ng dako; imposible itong hindi makita. Gayunpaman, gaya ng inilarawan ng isang manunulat, ang Lindisfarne ay “kung saan sinusubukan ng mga walang ingat na lampasan ang tubig.”
Sinasabi sa atin ng mga Kawikaan na ang pagiging “walang-ingat at pabaya” ay kamangmangan (14:16). Ang isang walang-ingat na tao ay hindi nagbibigay-pansin sa karunungan o mabuting payo at hindi nagsasagawa ng maingat na pangangalaga sa iba (mga talata 7-8). Gayunpaman, ang karunungan ay nagpapabagal sa atin upang makinig at mag-isip nang malalim, upang hindi tayo madala ng mga padalus-dalos na emosyon o hilaw na ideya (talata 16). Tinuturuan tayo ng karunungan na magtanong ng magagandang tanong at isaalang-alang ang mga kahihinatnan ng ating mga aksyon. Habang ang mga pabaya ay sumusugod nang walang pakialam sa mga relasyon o resulta—o madalas sa katotohanan—ang mga “matalino ay pinag-iisipan ang kanilang mga hakbang” (talata 15).
Bagaman paminsan-minsan, kailangan nating kumilos nang mabilis o desidido, maaari nating labanan ang pagiging walang-ingat. Habang tinatanggap at isinasabuhay natin ang karunungan ng Diyos, ibibigay Niya sa atin ang gabay na kailangan natin sa tamang oras.