Kaibigan sa Malungkot

Walang kahit isang kaibigan si Holly Cooke noong lumipat siya sa London para sa trabaho. Pakiramdam niya ay miserable tuwing weekend. Ang lungsod mismo ang nangunguna sa listahan para sa pakiramdam ng pag-iisa-na may 55 porsiyento ng mga taga-London na nagsasabing sila ay malungkot, ayon sa isang pandaigdigang survey, kumpara sa 10 porsiyento lamang ng mga residente sa kapitbahay na Lisbon, Portugal.
Para magkaroon ng koneksyon, hinarap ni Holly ang kanyang mga takot at bumuo ng isang social media group na tinawag na The London Lonely Girls Club—at may tatlumpu’t limang libo na ang sumali. Ang mga small-group meetup bawat ilang linggo ay nag-aalok ng mga piknik sa parke, mga aralin sa sining, mga workshop sa alahas, mga hapunan, at kahit na mga sesyon ng ehersisyo sa labas kasama ang mga tuta.
Ang hamon ng kalungkutan ay hindi bago, gayundin ang Tagapagpagaling ng ating mga damdamin ng pag-iisa. Ang ating walang hanggang Diyos, isinulat ni David, “Ang mga nag-iisa ay binibigyan niya ng tahanan; at ang mga bilanggo ay pinapatnubayan niya ng awit” (Awit 68:6). Ang paghingi sa Diyos na ituro ang ating daan sa mga kaibigang tulad ni Kristo ay isang banal na pribilehiyo at, sa gayon, isang kahilingan na maaari nating malayang dalhin sa Kanya. “Ama ng mga ulila, tagapagtanggol ng mga balo, ay ang Diyos sa kanyang banal na tahanan” (v. 5), dagdag pa ni David. “Purihin ang Panginoon, ang Diyos na ating Tagapagligtas, na araw-araw ay pasan ang ating mga pasanin” (v. 19).
Anong kaibigan meron tayo kay Jesus! Binibigyan niya tayo ng mga panghabang-buhay na kaibigan, simula sa kanyang maluwalhating presensya sa bawat sandali. Gaya ng sabi ni Holly, “Ang oras ng kaibigan ay mabuti para sa kaluluwa.”