Kagalakan at Karunungan

Ang matamis na mabangong cherry tree blossoms ay bumabaha sa Japan ng mga katangi-tanging maputla at makulay na pink tuwing tagsibol, na nagpapasaya sa pakiramdam ng mga residente at turista. Ang matamis na mabangong cherry tree blossoms ay bumabaha sa Japan ng mga katangi-tanging maputla at makulay na pink tuwing tagsibol, na nagpapasaya sa pakiramdam ng mga residente at turista. Ang panandaliang katangian ng mga pamumulaklak ay naglilinang ng isang matalas na kamalayan sa mga Hapones na lasapin ang kagandahan at pabango habang nandiyan pa ito, ang napakaikli ng karanasan ay nagpapataas ng kahulugan nito. Tinatawag nilang “mono-no-aware” itong sinasadyang kasiyahan sa isang bagay na mabilis magbago.
Bilang mga tao, maliwanag na gusto nating hanapin at pahabain ang mga damdamin ng kagalakan. Subalit ang katotohanang puno ng hirap ang buhay ay nangangahulugang kailangan nating linangin ang kakayahang tingnan ang parehong sakit at kasiyahan sa pamamagitan ng pananampalataya sa isang mapagmahal na Diyos. Hindi natin kailangang maging labis na pesimista, ni dapat tayong maghubog ng isang di makatotohanang masayang pananaw sa buhay.
Ang aklat ng Eclesiastes ay nag-aalok ng isang kapaki-pakinabang na modelo para sa atin. Bagaman ang aklat na ito ay minsang iniisip na katalogo ng mga negatibong pahayag, ang parehong Haring Solomon na nagsulat na “walang kabuluhan ang lahat” (1:2) ay hinikayat din ang kanyang mga mambabasa na makahanap ng kagalakan sa mga simpleng bagay sa buhay na sinasabing, “Walang mas mabuti para sa tao sa ilalim ng araw kaysa kumain, uminom at maging masaya” (8:15).
Dumarating ang kagalakan kapag humihiling tayo sa Diyos na tulungan tayong “malaman ang karunungan” at matutong mapansin “ang lahat ng ginawa ng Diyos” (vv. 16-17) sa parehong magagandang panahon at sa mahihirap (3:11-14; 7:13-14), na nalalaman na ang alinman ay hindi permanente sa mundong ito.