Pag-ibig na Karapat-dapat sa Ating Buhay

Si William Temple, isang obispo ng Inglatera noong ika-20 siglo, ay minsang nagtapos ng sermon sa mga estudyante ng Oxford gamit ang mga salita ng himnong “When I Survey the Wondrous Cross.” Ngunit nagbabala siya laban sa pag-awit nito nang basta-basta. “Kung talagang taos-puso ninyong sinasabi ang mga salita, kantahin ninyo ito nang buong lakas,” sabi ni Temple. “Kung hindi naman ninyo ito ibig sabihin, manahimik na lang kayo. Ngunit kung ibig ninyo ito kahit kaunti, at nais ninyo pang lalo itong maunawaan, awitin ninyo ito nang napakahina.” Tumahimik ang buong lugar habang tinititigan ng lahat ang mga liriko. Dahan-dahan, libu-libong tinig ang nagsimulang umawit sa isang bulong, taimtim na binibigkas ang huling linya: “Pag-ibig na lubhang kahanga-hanga, banal / Nangangailangan ng aking kaluluwa, ng aking buhay, ng aking buong pagkatao.”
Nauunawaan ng mga estudyanteng iyon sa Oxford ang katotohanan na ang paniniwala at pagsunod kay Jesus ay isang seryosong pasya, sapagkat ito’y pagtanggap sa isang radikal na pag-ibig na nangangailangan ng lahat mula sa atin. Ang pagsunod kay Cristo ay nangangailangan ng ating buong buhay, ng ating buong pagkatao. Maliwanag Niyang sinabi sa Kanyang mga alagad, “Ang sinumang nagnanais sumunod sa akin ay kinakailangang itakwil ang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa akin” (Mateo 16:24). Walang sinuman ang dapat gumawa ng pasyang ito nang pabigla-bigla.
Gayunman, ang pagsunod kay Jesus ay daan din tungo sa ating pinakamalalim at pinakamatagal na kagalakan. Bagamat sa unang tingin ay tila ito’y nangangailangan ng pagsuko, pagkawala, o sakripisyo, ang buhay na kasama Siya ang tunay na nagbibigay ng kaganapan na hindi kailanman maibibigay ng anumang makamundong bagay. Kay Jesus, natatagpuan natin hindi lamang ang layunin, kundi pati ang kapayapaan; hindi lamang ang katotohanan, kundi ang isang malambing na pakikipag-ugnayan. Ang buhay na iniaalok Niya ay maaaring tila isang malaking kabalintunaan—isang panawagan na mamatay sa sarili upang tunay na mabuhay. Ngunit ito ang hiwaga sa puso ng ebanghelyo: kapag tumugon tayo sa matatag at walang hanggang pag-ibig ng Diyos, nanampalataya tayo kay Cristo, at binitiwan natin ang ating makasarili at panandaliang mga hangarin, may isang kahanga-hangang bagay na nangyayari. Unti-unti nating natatagpuan ang buhay na matagal nang hinahangad ng ating kaluluwa—ang buhay na talagang para sa atin (tal. 25). Kay Cristo, ang kagalakan ay hindi mababaw o panandalian. Ito’y malalim, matatag, at nakaugat sa isang pag-ibig na kailanma’y hindi bumibitaw.