Diyos ng Panibagong Simula

“Patay na ang Mangangalakal ng Kamatayan!” Iyan ang nakakagulat na pamagat ng isang obituary na aksidenteng isinulat para kay Alfred Nobel, ang Suwekong imbentor ng dinamita. Ang headline ay para sana sa kanyang kapatid na si Ludvig, ngunit nagkamali ang pahayagan ng pagkakakilanlan. Nang mabasa ni Alfred ang sarili niyang obituary, hinarap niya ang isang masakit na katotohanan: ganoon siya maaalala ng mundo—hindi bilang isang henyo o mapagbigay na tao, kundi bilang isang lalaking ang imbensyon ay naging dahilan ng pagkawasak at kamatayan ng marami.

Lubos itong nakaapekto kay Alfred. Napilitan siyang magmuni-muni tungkol sa kanyang pamana, sa mga desisyong ginawa niya, at sa epekto ng kanyang mga gawa. Ninais niyang baguhin ang kwento ng kanyang buhay. Kaya't ipinasiya niyang gamitin ang malaking bahagi ng kanyang yaman upang magtatag ng isang gantimpala para sa mga taong nakapagbigay ng makabuluhang ambag sa kapayapaan, agham, panitikan, at kabutihan ng sangkatauhan. Dito isinilang ang Nobel Prize—isang makapangyarihang patunay ng desisyong baguhin ang sariling landas.

Ngunit si Alfred Nobel ay hindi ang unang taong nakaranas ng ganitong uri ng pagbabago. Mahigit dalawang libong taon bago siya, si Manases, hari ng Juda, ay nakaranas din ng matinding pagbabago sa kanyang puso. Naghimagsik siya laban sa Diyos, at bilang parusa ay nadakip at dinala sa Babilonia bilang bihag. Subalit sa gitna ng kahirapan, ang kanyang puso ay lumambot. Sinasabi sa Biblia na, “Sa kanyang kapighatian ay dumalangin siya sa Panginoon niyang Diyos at nagpakumbaba nang lubos sa harapan ng Diyos ng kanyang mga ninuno” (2 Cronica 33:12).

At sa kanyang panalangin, kinaawaan siya ng Diyos. Pinakinggan siya ng Panginoon at ibinalik sa kanyang kaharian sa Jerusalem. Mula noon, namuhay si Manases nang may kababaang-loob, nagsikap na iwasto ang kanyang mga pagkakamali, at naglingkod sa Diyos. Ang kanyang kwento—tulad ng kay Nobel—ay kwento ng pagtubos, pagpakumbaba, at pagbabago.

Ang dalawang kwentong ito—isa mula sa sinaunang kasaysayan, isa mula sa modernong panahon—ay nagpapakita ng isang mahalagang katotohanan: hindi kailanman huli ang lahat upang magbago. Kapag hinarap natin ang bunga ng ating mga gawa o nakita natin ang maling landas na ating tinatahak, binibigyan tayo ng Diyos ng pagkakataong bumalik sa Kanya. At kapag lumapit tayo sa Kanya, hindi Niya tayo tinatanggihan—bagkus, tinatanggap Niya tayo nang may habag. Sabi nga sa Kasulatan, “kinaawaan ng Panginoon ang kanyang panalangin at pinakinggan ang kanyang pagsusumamo” (talata 13). Tumutugon ang Diyos sa mga mapagpakumbaba.

Kahit gaano pa tayo nalayo, laging may pag-asa para sa panibagong simula. Sa pamamagitan ng pag-ibig ni Jesus—na lubos na ipinakita sa krus—binibigyang-buhay tayo muli ng Diyos. Ang tunay na bagong simula ay hindi galing sa sariling pagsisikap kundi sa Kanya—sa Kanyang awa, pag-ibig, at kapangyarihang magpanumbalik.