Masaganang Biyaya ng Diyos

Sa edad na limampu’t isa, nagpasya si Ynes Mexia (1870–1938) na mag-aral ng botanika at nag-enroll bilang isang freshman sa kolehiyo. Sa loob ng kanyang labintatlong taong karera, naglakbay siya sa buong Gitna at Timog Amerika, at nakadiskubre ng limandaang bagong uri ng halaman. Hindi siya nag-iisa sa kanyang layunin. Bawat taon, nakakahanap ang mga siyentipiko ng halos dalawang libong bagong uri ng halaman.
Sa Genesis 1, nasasaksihan natin ang isang kamangha-manghang pagbabago. Kinuha ng Diyos ang isang mundo na walang anyo, walang laman, at balot ng kadiliman (tal. 2) at sinimulang hubugin ito tungo sa isang makabuluhan, maganda, at saganang nilikha. Mula pa sa simula, hindi lamang nagtatag ng kaayusan ang Diyos kundi naghahanda rin ng isang mundo na maaaring tirhan—isang mundo na punô ng buhay.
Sa ikatlong araw, may mahalagang nangyari: inihiwalay ng Diyos ang mga tubig at pinalitaw ang tuyong lupa. Ngunit hindi roon natapos ang Kanyang gawain. Inutusan Niya ang lupa na magsupling ng mga halaman—mga halamang may buto at mga punong namumunga (tal. 11). Ang mga ito ay hindi lamang palatandaan ng buhay kundi panustos sa buhay. Binibigyang-diin sa talata na ang mga halamang ito ay “may buto”—isinadyang magparami, umunlad, at magpatuloy. Ang mga punong-kahoy na namumunga ay may buto sa loob ng bunga, patunay na ang Diyos ay naghahanda ng masaganang kinabukasan para sa tao. Mula pa lamang dito, makikita na natin na hindi basta nililikha ng Diyos ang mundo—pinaghahandaan Niya ito nang buong pag-ibig.
At pansinin—hindi lamang isang uri ng halaman o puno ang nilikha ng Diyos. Sa halip, gumawa Siya ng napakaraming uri—iba’t ibang kulay, lasa, hugis, at laki. Ang kalikasan ay punô ng pagkakaiba-iba. Bakit? Dahil ang Diyos ay hindi lang Tagapaglikha (tal. 1); Siya rin ay malikhain. Nalulugod Siya sa pagkakaiba. Natutuwa Siya sa kagandahan. Pinupuno Niya ang Kanyang nilikha, hindi lang ng sapat kundi ng labis-labis. Kung layunin lang Niya ay ang mapakain tayo, puwede Siyang gumawa ng iisang uri lang ng halamang may buto. Ngunit ang Diyos ay mapagbigay at hindi gumagawa ng bagay nang kalahatan lamang.
Ang ganitong kasaganahan ng Diyos ay hindi lamang makikita sa nilikha Niyang mundo kundi pati sa Kanyang pagkakaloob ng biyaya. Hindi lang Siya mapagbigay sa pagkain o kagandahan—mapagbigay din Siya sa pag-ibig, habag, at biyaya. Sabi ni apostol Pablo: “Binuho sa akin nang sagana ang biyaya ng ating Panginoon, kalakip ng pananampalataya at pag-ibig na na kay Cristo Jesus” (1 Timoteo 1:14). Pansinin ang mga salita—“binuho nang sagana”. Hindi sukatan. Hindi limitado. Hindi tinitipid. Kundi labis at buhos.
Kung paanong pinuno ng Diyos ang mundo ng mga punong hitik sa bunga, gayon din Niya pinupuno ang ating puso ng biyayang higit pa sa ating kailangan. Alam Niya ang ating mga pangangailangan, ngunit hindi Siya tumitigil sa pagtugon lamang—lumalampas Siya roon, ibinibigay ang higit pa sa ating inaasahan, lahat ng ito ay inihahandog Niya dahil mahal Niya tayo.
Kaya’t kapag tinitingnan natin ang mundo—ang masalimuot nitong ganda, ang hindi masukat na dami ng nilalang—hindi lamang natin nasasaksihan ang natural na proseso. Nakikita natin ang salamin ng pusong mapagbigay ng Diyos. At kapag inaalala natin ang biyayang natamo natin kay Cristo, naaalala rin natin: ang parehong Manlilikha na nagpabunga sa mundo ay patuloy pa ring gumagawa, nagbibigay ng masaganang buhay sa ating mga kaluluwa.