Napakarangyang Kaalaman

Isa sa mga pinakadakilang palaisip sa kasaysayan ng Kristiyanismo ay si Thomas Aquinas, isang teologong nabuhay noong Gitnang Panahon. Ngunit ang kanyang paghahangad na makilala ang Diyos ay dumaan sa matinding pagsubok. Isinilang sa isang pamilyang maharlika, labis na ikinagulat ng kanyang mga kamag-anak ang kanyang kagustuhang pumasok sa Orden ng mga Dominikano—isang samahang panrelihiyon na namumuhay nang payak, nakatuon sa pag-aaral at pangangaral. Labis ang pagtutol ng kanyang pamilya, kaya't siya ay ikinulong sa loob ng higit isang taon, sa pag-asang mapipigilan siya. Ngunit matatag ang kanyang paninindigan; tinanggap niya ang bokasyon at buong puso siyang nag-alay ng kanyang buhay sa pag-aaral at pagninilay ukol sa Diyos.
Sa buong buhay niya, nakalikha si Aquinas ng napakaraming akda—halos isang daang tomong sulatin—na tumatalakay sa pilosopiya, teolohiya, at sa kalikasan ng Diyos. Ang kanyang mga isinulat, lalo na ang Summa Theologica, ay nananatiling pundasyon ng pag-iisip ng maraming Kristiyano. Subalit sa mga huling sandali ng kanyang buhay, matapos niyang maranasan ang isang napakalalim na espirituwal na karanasan, bigla siyang tumigil sa pagsusulat. Lubos na nahipo ng presensya ng Diyos, sinabi niya: “Hindi ko na kayang magsulat pa, sapagkat ipinagkaloob sa akin ng Diyos ang napakarangyang kaalaman, kaya’t ang lahat ng naisulat ko ay parang dayami na lamang.” Makalipas ang tatlong buwan, siya'y pumanaw—matapos masilayan, kahit saglit, ang walang hanggang kadakilaan ng Diyos na kanyang pinag-aralan sa buong buhay.
Si Apostol Pablo ay nagbahagi rin ng isang karanasang di-masukat sa salita. Sa kanyang sulat sa mga taga-Corinto, sinabi niyang siya ay “iniakyat sa paraiso” at nakarinig ng mga bagay na hindi masambit ng dila ng tao at hindi ipinahihintulot na isalaysay” (2 Corinto 12:4). Napakaringal ng kanyang nakita’t narinig, kaya’t ito’y nanatiling lihim. Ngunit dahil sa “labis na dakilang mga pahayag na iyon,” siya'y binigyan ng isang “tinik sa laman”—isang di-tiyak na pagdurusa—upang mapanatili ang kanyang kababaang-loob at pagdepende sa Diyos. Tatlong ulit niyang idinalangin na ito'y alisin, ngunit sinabi sa kanya: “Sapat na sa iyo ang aking biyaya, sapagkat ang kapangyarihan ko'y nahahayag sa kahinaan” (tal. 9).
Ang mga karanasang ito nina Aquinas at Pablo ay nagtuturo sa atin ng isang mahalagang katotohanan: habang lumalalim ang ating pagkaunawa sa Diyos, lalo nating natutuklasan kung gaano kahirap ilagay sa salita ang Kanyang kadakilaan. Hindi kayang abutin ng ating isip o dila ang kabuuan ng kung sino Siya. Ngunit sa gitna ng ating kahinaan—sa katahimikan, pagkamangha, o kawalan ng masabi—mas malinaw na nagniningning ang biyaya ni Kristo. Hindi sa ating kagalingan Siya naluluwalhati, kundi sa ating pagpapakumbaba at taos-pusong paghahanap sa Kanya.
Sa ating sariling paglalakbay ng pananampalataya—sa gitna ng pag-aaral, panalangin, pagdurusa, at pagsamba—maaari rin nating malasap ang ilang patikim ng napakarangyang kaalaman. At sa mga sandaling iyon, nawa’y tumugon tayo tulad ni Aquinas at Pablo, na may pagkamangha at pagpapasakop, at ialay ang ating katahimikan bilang pagsamba sa Diyos na higit pa sa kaya nating unawain.