Mga Hakbang ng Pananampalataya

Si Anne at tatlo sa kanyang mga kaibigan ay nag-hiking sa magandang Watkins Glen Gorge sa New York. Minsan, sabay-sabay silang tumigil at namangha habang pinagmamasdan ang mga talon at mga bangin na aabot sa dalawang daang talampakan ang taas. Sa ibang pagkakataon, kinailangan nilang huminto upang huminga at magpahinga ang kanilang mga pagod at masakit na mga binti habang umaakyat sa madudulas na bato at walang katapusang mga hakbang. Nang malapit na silang marating ang tuktok, may isang hiker na pababa ang nagsabi, “Sampung hakbang na lang, tapos na kayo sa 832.” Marahil ay mabuti na rin na hindi nila alam kung gaano kahirap ang paglalakbay, dahil baka nagpasya na lang silang huwag tumuloy at nawala sa kanila ang kagandahan ng lahat.
Tulad ng isang matarik at paikot-ikot na pag-akyat sa bangin, ang paglalakbay sa buhay ay puno rin ng mga hamon. May mga sandali ng kagandahang kahanga-hanga, at may mga pagkakataong tila ubos na ang ating lakas. Kung paanong kailangan ng mga hiker na magpatuloy sa kabila ng pagod, madudulas na bato, at tila walang katapusang mga hakbang, tayo rin ay kailangang magpatuloy sa gitna ng mga pagsubok sa buhay, kahirapan, at espirituwal na pagsasanay.
Mismo si Jesus ang nagsabi sa Kanyang mga tagasunod, “Sa sanlibutang ito ay mayroon kayong kapighatian” (Juan 16:33), at si Pablo ay nagpayo rin na “ang lahat ng ibig mamuhay nang may kabanalan kay Cristo Jesus ay daranas ng pag-uusig” (2 Timoteo 3:12). Ang mga ito ay hindi lamang posibilidad—ito ay mga katiyakan. Ang pagsunod kay Jesus ay hindi isang landas ng kaginhawaan at aliwalas, kundi isang landas na nangangailangan ng pagtitiis at pananampalataya. Gayunman, ang mga babalang ito ay hindi para takutin tayo kundi upang ihanda tayo—upang bigyan tayo ng tamang pananaw.
Sa kanyang sulat, si Santiago ay nagtuturo ng isang bagay na salungat sa natural nating tugon: “Ituring ninyong kagalakan kapag kayo’y dumaranas ng iba’t ibang uri ng pagsubok” (Santiago 1:2). Bakit kagalakan? Bakit hindi takot, galit, o pagkalugmok? Sapagkat, sabi ni Santiago, alam natin na may mas malalim na nangyayari. Alam natin na “ang pagsubok sa inyong pananampalataya ay nagbubunga ng pagtitiyaga” (tal. 3). May ginagawang pagsasaayos at pagpapalalim ang Diyos sa atin—binubuo Niya tayo, pinalalakas, at pinalalago.
Ngunit ano ang layunin ng lahat ng ito? Dagdag pa ni Santiago: “upang kayo’y maging ganap at walang pagkukulang” (tal. 4). Ang layunin ng Diyos ay hindi upang saktan tayo, kundi upang hubugin tayo na maging matatag, malalim, at mayroong karakter na kawangis ni Cristo.
At kahit nakakapagod ang pag-akyat, kahit pakiramdam natin ay hindi na natin kaya, kasama natin ang Diyos sa bawat hakbang. Kapag tayo’y tumigil at tumingin sa paligid, kahit sa gitna ng sakit, maaari nating makita ang kagandahang unti-unting inihuhulma ng Diyos sa ating puso at sa mga taong kasama natin sa paglalakbay. May lakas na umuusbong kung saan dati ay may kahinaan. May tapang kung saan dati ay may takot. May biyaya kung saan maaaring lumago ang kapaitan.
Darating ang araw na ang lahat ng paghihirap at pagtitiis ay gagantimpalaan. Paalala ni Santiago: “Mapalad ang taong nananatiling tapat sa gitna ng pagsubok, sapagkat kapag siya'y subok na, tatanggap siya ng putong ng buhay na ipinangako ng Panginoon sa mga umiibig sa kanya” (tal. 12).
Kaya magpatuloy tayong umakyat—sama-sama. Magpalakasan tayo kapag ang landas ay tila hindi na kaya, at magdiwang tayo kapag nasilayan natin ang kagandahan ng biyaya ng Diyos. Bawat hakbang, gaano man kasakit, ay may layunin. At sa dulo ng lahat ng ito, naghihintay ang isang kagalakang higit pa sa anumang hirap na ating naranasan.