Noong trahedyang namatay ang mga magulang ni Abigail sa isang aksidente sa sasakyan, minana niya ang isang malaking koleksyon ng mga ari-arian. Natuklasan din niya na inayos ng kanyang mga magulang na ilagay ang mga ito sa isang trust. Sa ngayon, maaari lamang niyang ma-access ang sapat na pera para sa kanyang matrikula sa kolehiyo. Ang natitira ay makukuha niya kapag siya ay mas matanda na. Nainis si Abigail, ngunit kalaunan ay naunawaan niya ang karunungan ng kanyang mga magulang sa pagpaplano ng maingat na pagbibigay ng mana.
Sa Galacia 4, ginamit ni Pablo ang isang makapangyarihang paghahambing upang ipaliwanag ang kalagayan ng Israel bilang mga tagapagmana ng ipinangakong tipan ng Diyos kay Abraham. Gumawa ang Diyos ng isang matibay na tipan kay Abraham, na nangangako ng pagpapala at isang lahing kasindami ng mga bituin sa langit (Genesis 15:5-6). Bilang isang nakikitang tanda ng pangakong ito, iniutos ng Diyos ang pagtutuli (Genesis 17:1-14). Subalit, mahalagang maunawaan na ang tanda mismo ay hindi ang pangako—sa halip, ito ay isang palatandaan ng relasyon ng tipan sa pagitan ng Diyos at ng mga inapo ni Abraham.
Alam ng mga inapo ni Abraham na sila ay mga tagapagmana ng mga pangako ng Diyos, ngunit naghihintay rin sila ng ganap na katuparan ng tipang ito. Ang katuparang ito ay darating sa pamamagitan ng isang hinaharap na inapo, na siyang magdadala ng lubos na pagsasakatuparan ng plano ng Diyos sa pagtubos. Ipinanganak si Isaac, ang anak ng pangako, kina Abraham at Sara sa kabila ng kanilang katandaan (Genesis 21:1-3). Ngunit ang kapanganakan ni Isaac ay hindi lamang isang himala—ito rin ay isang anino ng isang mas dakilang Anak na darating balang araw upang tubusin ang bayan ng Diyos. Tahasang iniuugnay ito ni Pablo kay Jesucristo, na sinasabi sa Galacia 4:4-5,
"Ngunit nang sumapit ang itinakdang panahon, isinugo ng Diyos ang kanyang Anak, na ipinanganak ng isang babae at namuhay sa ilalim ng kautusan upang palayain ang mga nasa ilalim ng kautusan at tayo’y gawing mga anak ng Diyos."
Bilang hinirang na bayan ng Diyos, kailangang maghintay nang may pagtitiis ang Israel hanggang sa “panahon na itinakda ng Diyos” (Galacia 4:2) bago nila lubusang matanggap ang ipinangakong pagpapala. Nais nilang matanggap agad ang katuparan ng pangako, ngunit ang plano ng Diyos ay natupad ayon sa Kanyang perpektong tiyempo. Ang mana na kanilang inaasam—ang tunay na pagtubos, ang kalayaan mula sa kasalanan, at ang pagpapanumbalik ng kanilang relasyon sa Diyos—ay darating lamang sa tamang panahon sa pamamagitan ng kamatayan, paglilibing, at muling pagkabuhay ni Jesus.
Sa pamamagitan ng handog na sakripisyo ni Cristo, ang sinumang sumasampalataya sa Kanya ay hindi na alipin ng kasalanan. Sa halip, sila ay tinanggap bilang mga anak ng Diyos, ganap na kabilang sa Kanyang pamilya. Binibigyang-diin ni Pablo ang pagbabagong ito sa Galacia 4:7, na nagsasabi,
"Kaya’t hindi ka na alipin kundi anak; at yamang ikaw ay anak, ikaw ay ginawa na ring tagapagmana ng Diyos."
Ito ay tanda ng pagtatatag ng isang bagong tipan, kung saan ang kaligtasan ay hindi na nakabatay sa pagsunod sa Kautusan kundi sa pananampalataya kay Jesucristo. Ngayon, ang mga mananampalataya—Hudyo man o Hentil—ay may tuwirang paglapit sa Diyos. Hindi na tayo malayo o itinatali ng mga panuntunang legalista, kundi maaari nating tawagin Siya nang may pagmamahal bilang “Abba, Ama” (Galacia 4:6), na nagpapahiwatig ng isang malapit at mapagmahal na relasyon sa pagitan ng Diyos at ng Kanyang bayan.
Sa pamamagitan ni Cristo, natanggap na natin ang matagal nang hinihintay na mana. Hindi na tayo naghihintay pa ng pagtubos—ito ay natupad na!
No comments:
Post a Comment