Ang Ligaya ng Pagbibigay

Sa isang limang-oras na biyahe sa eroplano, masigasig na naggantsilyo ang isang babae ng isang sweater. Habang ipinapasok at hinuhugot niya ang kanyang kawit sa sinulid, napansin niyang may isang limang-buwang gulang na sanggol na namamangha sa kanyang kilos. Doon siya nagkaroon ng ideya: sa halip na tapusin ang sweater na ginagawa niya, gagawa siya ng isang maliit na sombrero para sa kanyang munting tagahanga. Kailangan niyang matapos ito bago matapos ang natitirang oras ng biyahe—isang oras na lang! Nang ibigay ng babae ang munting sombrero sa ina ng sanggol, tinanggap ito ng buong pamilya nang may galak, habang ang ibang pasahero ay ngumiti at pumalakpak.
Ang mga regalong sorpresa ay madalas na tinatanggap nang may kagalakan, nagdudulot ng di-inaasahang saya sa mga tumatanggap nito. Maging ito man ay isang bagay na talagang kailangan natin o isang simpleng pagpapakita ng pagmamahal, ang mga regalong ito ay may dalang higit pa sa materyal na halaga. Maaari itong maging pagpapahayag ng pagmamahal, malasakit, at maging isang repleksyon ng kabutihan ng Diyos sa pamamagitan ng nagbigay. Bawat kilos ng kabutihang-loob, gaano man kaliit o kalaki, ay may kakayahang mag-iwan ng pangmatagalang epekto sa puso ng iba.
Sa unang iglesya, isang babaeng nagngangalang Tabitha (kilala rin bilang Dorcas) ang naging huwaran ng ganitong uri ng pagkakawanggawa. Siya ay kilala sa kanyang kabutihang-loob, lalo na sa paggawa ng mga kasuotan para sa mga nangangailangan. Ang Biblia ay naglalarawan sa kanya bilang isang taong “laging gumagawa ng mabuti at tumutulong sa mahihirap” (Gawa 9:36). Ang kanyang di-makasariling paglilingkod ay nag-iwan ng malalim na marka sa buhay ng maraming tao. Nang siya ay pumanaw, labis ang pagdadalamhati ng mga taong natulungan niya, ipinakita nila kay Pedro ang mga kasuotan at damit na ginawa niya para sa kanila (tal. 39). Ang mga bagay na ito ay nagsilbing patunay ng kanyang pagmamalasakit at kabutihan.
Ngunit sa isang kamangha-manghang pangyayari, sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu, ipinanalangin siya ni Pedro at muling nabuhay si Tabitha (tal. 40). Ang pambihirang himalang ito ay nagdulot ng matinding kagalakan sa kanyang mga mahal sa buhay at nagsilbing isang makapangyarihang patotoo na nagdala ng marami sa pananampalataya kay Kristo (tal. 42). Ang kanyang kabutihan noong siya’y nabubuhay ay patuloy na nagbunga, lampas pa sa kanyang inaasahan.
Ang ating sariling mga kilos ng kabutihan, gaano man kaliit, ay maaaring magkaroon ng malalim na epekto sa mga taong nakapaligid sa atin. Ang isang simpleng pagpapakita ng malasakit, isang salitang nagbibigay-lakas ng loob, o isang di-inaasahang regalo ay maaaring magpaalala sa iba ng pag-ibig at pagkakaloob ng Diyos. Habang patuloy nating ginugugol ang ating araw, pag-isipan natin kung paano natin mapagpapala ang iba sa pamamagitan ng pagbibigay—maging ito man ay sa pamamagitan ng materyal na bagay o simpleng paglalaan ng ating oras, atensyon, at pagmamalasakit. Gaya ng iniwang pamana ni Tabitha, ang ating kabutihan ay maaari ring maging isang patotoo ng pag-ibig ng Diyos sa mundo.