Mga Katulong na Elepante

Isang gabing huli na, nakatanggap ng tawag ang isang santuwaryong pang-elepante sa Kenya na may isang batang elepante na nahulog sa balon. Pagdating ng rescue team, sinalubong sila ng malulungkot na hiyaw sa kadiliman at natuklasang nawala na ang dalawang-katlo ng mahabang ilong ng elepante dahil sa mga hyena. Dinala nila ang anak-elepante sa kanilang ligtas na kanlungan at pinangalanan siyang Long’uro, na nangangahulugang "isang bagay na naputol."
Kahit isang-katlo na lamang ng kanyang ilong ang natira, gumaling si Long’uro at tinanggap siya ng kanyang kawan sa santuwaryo. Likas sa mga elepante ang pagkaalam na kailangan nila ang isa’t isa, kaya’t sila ay nagtutulungan.
Sa 1 Corinto 12, binibigyang-diin ni Pablo ang mahalagang papel ng pagtutulungan at pagkakaisa sa loob ng katawan ni Cristo. Ginamit niya ang talinghaga ng katawan ng tao at ang iba't ibang bahagi nito upang ipakita kung paano nilikha ng Diyos ang Kanyang bayan upang magtulungan sa pagkakaisa. Tulad ng bawat bahagi ng katawan na may natatangi at kailangang gampanan—kahit ito ay lantad o hindi, malaki o maliit—ganoon din ang bawat mananampalataya na may mahalagang ambag sa kalusugan at misyon ng Simbahan. Binibigyang-diin ni Pablo na ang lahat ng kakayahan, talento, at kaloob ay nagmumula sa Diyos at may halaga, gaano man sila kaiba sa isa’t isa.
Ipinaliwanag din ni Pablo na ang pagkakaisang ito sa kabila ng pagkakaiba-iba ay hindi isang aksidente kundi isang banal na disenyo: “Ngunit ang Diyos ang naglagay ng katawan na may pagkakabuo, binigyan Niya ng higit na karangalan ang mga bahagi na walang karangalan, upang hindi magkaroon ng pagkakabaha-bahagi sa katawan, kundi ang mga bahagi nito ay magkaroon ng parehong malasakit sa isa’t isa” (talata 24-25). Ibig sabihin, walang sinumang dapat makaramdam ng kawalan ng halaga at walang sinumang dapat ipagwalang-bahala. Ang malalakas ay tinawag upang suportahan ang mahihina, at ang mahihina ay kasinghalaga rin ng malalakas. Ang tunay na komunidad ay umuunlad kapag kinikilala ng bawat isa ang kanilang pangangailangan sa isa't isa at nagsisikap na magtulungan at magpalakasan.
Ang prinsipyong ito ay hindi lamang para sa loob ng Simbahan kundi para rin sa ating pang-araw-araw na buhay. Kung nakikita man natin ang ating sarili bilang mahina o malakas, marangal o pangkaraniwan, tayo ay konektado sa isa’t isa. Tulad ng mga elepanteng likas na nauunawaan ang kanilang pangangailangan sa isa’t isa—bumubuo sila ng mahigpit na ugnayan upang alagaan, protektahan, at gabayan ang bawat miyembro—dapat din nating yakapin ang ating pangangailangan para sa suporta, habag, at pagkakaisa.
Kapag tayo ay nagtutulungan, ating ipinapakita ang puso ni Cristo. Maging intentional tayo sa pagbibigay ng pag-asa, pagtulong sa isa’t isa sa panahon ng pangangailangan, at pagpapahalaga sa natatanging mga kaloob na ibinigay ng Diyos sa bawat isa. Sa paggawa nito, tayo ay nagiging buhay na halimbawa ng pag-ibig ng Diyos na kumikilos sa mundo.