Pananampalataya ng Isang Lola

Nakaupo si Alyson sa hapag-kainan, at napuno ng init ang kanyang puso nang ngumiti ang kanyang siyam-na-taóng-gulang na apo. “Katulad ako ni Lola. Mahilig din akong magbasa!” sabi nito nang may ngiti. Ang kanyang mga salita ay nagbigay ng labis na tuwa kay Alyson, at naalala niya ang nakaraang taon, nang magkasakit ang kanyang apo at kailangang manatili sa bahay.
Matapos itong magpahinga ng mahaba, tumabi ito sa kanya sa sofa, may hawak na libro. Kinuha rin ni Alyson ang paborito niyang nobela, at magkasama silang nagbasa nang tahimik, bawat isa ay nalulubog sa kani-kanilang kwento. Ramdam niya ang kagalakan, alam niyang naipapasa niya ang pagmamahal sa pagbabasa na itinuro sa kanya ng kanyang ina.
Ngunit higit pa sa pagbahagi ng hilig sa pagbabasa, may mas malalim na hangarin si Alyson para sa kanyang mga apo: ang maipamana ang pananampalataya.
Naalala niya si Timoteo mula sa Bibliya, na pinagpala ng makadiyos na ina at lola, sina Eunice at Loida, pati na rin ng espiritwal na gabay sa apostol na si Pablo. Sumulat si Pablo kay Timoteo, “Naalala ko ang tapat mong pananampalataya, na unang nanahan sa iyong lola na si Loida at sa iyong ina na si Eunice, at ako’y kumbinsidong nananahan din ito sa iyo” (2 Timoteo 1:5).
Idinadalangin ni Alyson na ang kanyang pananampalataya, na ipinamana ng kanyang mga magulang, ay tumubo rin sa puso ng kanyang mga apo. Naiintindihan niyang hindi lahat ay nakatanggap ng positibong pamana, at kahit siya mismo ay dumaan sa mga pagkukulang. Ngunit alam niya na hindi pa huli ang lahat para magtayo ng bagong pundasyon.
Sa tulong ng Diyos, sinisikap ni Alyson na magtanim ng mga binhi ng pananampalataya sa kanyang pamilya. Nagtitiwala siyang ang Diyos ang magpapalago ng mga ito, tulad ng paalala ni Pablo sa 1 Corinto 3:6-9: ang Diyos ang nagbibigay ng ani.
Habang tinitingnan ang nagniningning na mga mata ng kanyang apo, tahimik na nanalangin si Alyson para sa kanya at sa lahat ng kanyang mga apo, umaasang darating ang araw na yayakapin din nila ang pananampalatayang kasing tapat at matibay ng pagmamahal nila sa pagbabasa.
Maaaring isipin natin na ang ating buhay ay hindi naging sapat na positibo para maging mabuting halimbawa para sa iba. Marahil ang pamana na ipinasa sa amin ay hindi maganda. Ngunit hindi pa huli ang lahat para bumuo ng pamana ng pananampalataya sa ating mga anak, apo, o buhay ng sinumang bata. Sa tulong ng Diyos, nagtatanim tayo ng mga binhi ng pananampalataya. Siya ang nagpapalago ng pananampalataya (1 Corinto 3:6-9).