Pag-ibig na Kasintatag ng Kamatayan

Kung maglalakad ka sa kahabaan ng lumang pader na gawa sa ladrilyo na naghihiwalay sa sementeryo ng mga Protestante at Katoliko sa Roermond, Netherlands, makakakita ka ng isang kakaibang tanawin. Sa magkabilang panig ng pader, nakatayo ang dalawang magkaparehong matatayog na lapida: isa para sa asawang Protestante at isa para sa kanyang asawang Katoliko. Sa ikalabinsiyam na siglo, ang mga panuntunang pangkultura ay nag-aatas na sila’y ilibing sa magkaibang sementeryo. Ngunit hindi nila tinanggap ang ganitong kapalaran. Ang kanilang natatanging mga lapida ay itinayo nang mataas upang umabot sa ibabaw ng pader, kung saan halos isang talampakan o dalawa na lamang ang distansya ng hangin sa pagitan ng mga ito. Sa tuktok ng bawat lapida, may nakaukit na braso na umaabot patungo sa isa’t isa, mahigpit na magkahawak-kamay. Tumanggi ang mag-asawa na magkalayo, kahit sa kamatayan.
Ipinaliliwanag ng Awit ng mga Awit ang kapangyarihan ng pag-ibig. “Ang pag-ibig ay kasing lakas ng kamatayan,” sabi ni Solomon, “ang panibugho nito’y kasin-tibay ng libingan” (8:6). Ang tunay na pag-ibig ay makapangyarihan at matindi. “Ito’y parang ningas ng apoy na naglalagablab” (talata 6). Ang tunay na pag-ibig ay hindi sumusuko, hindi maaaring patahimikin, at hindi masisira. “Hindi mapapatay ng maraming tubig ang pag-ibig,” isinulat ni Solomon. “Ni hindi ito maaagos ng mga ilog” (talata 7).
“Ang Diyos ay pag-ibig” (1 Juan 4:16). Ang pinakamalakas nating pag-ibig ay isang piraso lamang ng masidhing pag-ibig ng Diyos para sa atin. Siya ang pinagmumulan ng anumang tunay na pag-ibig, ng anumang pag-ibig na nananatili.