ISANG NAGPAPASALAMAT NA TUGON

Ang hilaw na isda at tubig-ulan lamang ang naging pagkain ni Timothy, isang Australianong marinero, sa loob ng tatlong buwan. Napadpad siya sa gitna ng Karagatang Pasipiko matapos masira ang kanyang catamaran. Habang siya’y nasa bingit ng pag-asa, namataan ng isang barkong panghuli ng tuna mula Mexico ang kanyang bangka at siya’y nailigtas. Nang maglaon, sinabi ni Timothy, na ngayo’y payat at bakas ang hirap sa kanyang itsura, “Sa kapitan at kumpanyang nagligtas sa akin, taos-puso akong nagpapasalamat!”
Si Timothy ay nagpasalamat matapos ang kanyang pagsubok, ngunit ipinakita ni propeta Daniel ang isang pusong mapagpasalamat bago pa, habang nasa gitna, at matapos ang isang krisis. Nang siya’y dalhin sa pagkabihag sa Babilonia mula Juda kasama ang iba pang mga Hudyo (Daniel 1:1-6), umangat si Daniel sa posisyon ngunit nakaharap sa banta ng mga lider na nais siyang mapatay (6:1-7). Napilit nila ang hari ng Babilonia na lagdaan ang isang batas na nagbabawal sa panalangin sa kahit anong diyos, kung hindi’y ihahagis sa lungga ng mga leon (v. 7). Ano ang ginawa ni Daniel, isang taong nagmamahal at naglilingkod sa tunay na Diyos? Siya’y lumuhod, nanalangin, at nagpasalamat sa Diyos, gaya ng dati niyang ginagawa (v. 10). Nagpasalamat siya, at ginantimpalaan ng Diyos ang kanyang pusong mapagpasalamat sa pamamagitan ng pagliligtas sa kanyang buhay at pagbibigay ng karangalan (vv. 26-28).
Gaya ng isinulat ng apostol na si Pablo, nawa’y tulungan tayo ng Diyos na “magpasalamat sa lahat ng pagkakataon” (1 Tesalonica 5:18). Sa harap man ng krisis o pagkaraang makaraos dito, ang mapagpasalamat na tugon ay nagbibigay ng karangalan sa Diyos at nagpapatibay sa ating pananampalataya.