Ang Diwa ng Pasko

Sa isang hapunan ng Pasko na inorganisa ng kanilang lokal na simbahan upang ipagdiwang ang iba’t ibang kultura ng mga international na bisita, labis na naantig si Lisa sa musika. Isang maliit na banda ang tumugtog nang may sigla at init, pinagsasama ang ritmo ng darbuka—isang tambol na may malalim na tunog—at ng oud, isang instrumentong parang gitara. Habang umaalingawngaw ang himig ng isang tradisyunal na awit ng Pasko mula sa Gitnang Silangan, Laylat Al-Milad (Gabi ng Kapanganakan), hindi mapigilan ni Lisa na pumalakpak sa tugtog, ang puso niya’y puno ng saya ng kapaskuhan.
Huminto ang mang-aawit ng banda sa pagitan ng mga taludtod upang ipaliwanag ang kahulugan ng awit. “Ang diwa ng Pasko,” sabi niya, “ay makikita sa paglilingkod sa kapwa—sa pagbibigay ng tubig sa nauuhaw o sa pag-aaliw sa mga nalulungkot.” Nanatili sa isip ni Lisa ang mga salitang iyon, animo’y may malalim na bagay na gumising sa kanyang damdamin.
Kinagabihan, habang unti-unting nawawala ang alingawngaw ng musika, pinag-isipan ni Lisa ang mensahe ng awit. Naalala niya ang isang parabula mula sa Bibliya, kung saan pinuri ni Hesus ang Kanyang mga tagasunod dahil sa kanilang pagmamalasakit sa Kanya—pinakain Siya noong Siya’y nagugutom, binigyan Siya ng inumin noong Siya’y nauuhaw, at binisita Siya noong Siya’y nag-iisa. Nalito ang mga tao at nagtanong kung kailan nila ito nagawa. Tumugon si Hesus, “Anuman ang ginawa ninyo para sa isa sa pinakamaliit sa mga kapatid kong ito, ginawa ninyo para sa akin” (Mateo 25:40).
Habang papalapit ang kapaskuhan, napagtanto ni Lisa kung paanong madalas ang “pagpasok sa diwa ng Pasko” ay nauuwi sa pagdedekorasyon o pagkakaroon ng masiglang disposisyon. Ngunit ang Laylat Al-Milad ay nag-alok ng mas malalim at makahulugang paalala. Ang tunay na diwa ng Pasko, sa palagay niya, ay nasa maliliit na gawaing mabuti—sa pagtugon sa pangangailangan ng iba at paggawa nito nang may pagmamahal.
Nang taon ding iyon, habang sumama siya sa kanyang mga kapitbahay upang maghatid ng mga food basket para sa mga nangangailangan, hindi mapigilan ni Lisa na awitin ang Laylat Al-Milad. Sa bawat ngiti at pasasalamat na kanyang natanggap, naramdaman niya na hindi lamang siya naglilingkod sa kanyang komunidad—pinararangalan din niya ang isang mas mataas na layunin.