Ang Ating Maalalahaning Diyos

“Gusto mo bang makita ang peklat ko?” tanong ni Bill, kaibigan ni James. Si Bill ay na-paralisa mula dibdib pababa matapos mahulog sa hagdan ilang taon na ang nakalipas, at ngayon ay nasa ospital dahil sa malalang impeksyon na nakuha niya matapos ang isang operasyon. Habang pinag-uusapan nila ang bago niyang pagsubok, inangat ni Bill ang kumot at ipinakita kay James ang mahabang hiwang ginawa para gamutin ang kanyang impeksyon. “Masakit ba?” tanong ni James. “Wala akong nararamdaman kahit kaunti,” sagot ni Bill.
Pagkasabi niyon, nakaramdam agad ng paninikip ng dibdib si James. Sa dami ng taon ng kanilang pagkakaibigan, hindi niya kailanman naisip na ang pinsala ni Bill ay hindi lang pala nagtanggal ng kanyang kakayahang makagalaw, kundi pati na rin ng kanyang pakiramdam. Nahiya si James na hindi siya naging mas maunawain at mahabagin sa pinagdaraanan ng kaibigan niya araw-araw.
Ang kakulangan ni James sa pag-unawa at pag-aalala sa kanyang kaibigan ay nagpapaalala sa kanya ng isang bagay na ginawa ni Haring Hezekias ng Judah.
Nang sabihin ng propetang si Isaias kay Haring Hezekias na darating ang panahon na ang lahat ng kayamanan sa kanyang palasyo ay madadala sa Babilonia at ang kanyang mga lahi ay ipagtatapon (2 Hari 20:17–18), naging kampante si Hezekias. Sa halip na malungkot o magpakita ng malasakit sa kinabukasan ng kanyang bayan at pamilya, natuwa siya at inisip, “Hindi ba’t magkakaroon ng kapayapaan at katiwasayan sa panahon ng aking pamumuhay?” (v. 19). Bagaman siya ay mabuting hari, ipinakita niya sa pagkakataong iyon ang kawalan ng malasakit sa hinaharap ng iba. Nakatuon siya sa sarili niyang kapanatagan sa halip na sa pagdurusang haharapin ng mga susunod sa kanya. Ito’y paalala sa atin kung gaano kadaling maging makasarili, kahit para sa mga taong tapat. Ngunit ibang-iba ang Diyos. Hindi Niya iniisip ang Kanyang sarili. Gaya ng isinulat ni Juan sa 1 Juan 4:10, “Ito ang pag-ibig: hindi sa tayo’y umibig sa Diyos, kundi siya ang umibig sa atin at sinugo ang kanyang Anak bilang handog upang mapatawad ang ating mga kasalanan.” Napakalalim ng malasakit ng Diyos sa atin kaya tiniis Niya ang sakit upang tayo'y magkaroon ng buhay na walang hanggan sa Kanyang pag-ibig. Ang puso ng Diyos ay laging nakatuon sa iba—laging kumikilos sa habag, kahit ito’y may kapalit na sakripisyo sa Kanyang panig.