Nang malaman nina Dianne Dokko Kim at ng kaniyang asawa na ang kanilang anak ay may autism, nahirapan siyang tanggapin ang napakatotoong posibilidad na maaaring mabuhay nang mas matagal ang kaniyang anak na may kapansanang pangkaisipan kaysa sa kaniya. Nagsumamo siya sa Diyos: “Ano ang mangyayari sa kanya kapag wala na ako upang mag-alaga sa kanya?” Pinalibutan siya ng Diyos ng mga taong sumusuporta—mga magulang din na nag-aalaga ng mga anak na may kapansanan. Pinalakas siya ng Diyos upang magtiwala sa Kanya sa kabila ng mga hindi maipaliwanag na pagkakonsensya, pakiramdam ng kakulangan, at takot.
Kalaunan, sa kaniyang aklat na Unbroken Faith (Matatag na Pananampalataya), naghandog si Dianne ng pag-asa para sa “spiritual recovery” o espirituwal na paggaling para sa mga magulang na nag-aalaga ng mga anak na may kapansanan. Habang ang kaniyang anak ay papasok na sa pagiging ganap na adulto, nananatiling buo ang pananampalataya ni Dianne. Buo ang tiwala niya na ang Diyos ay laging mag-aalaga sa kanya at sa kanyang anak.
Ang mga kawalang-katiyakan sa buhay—sakit, problema sa pananalapi, nasirang relasyon, o biglaang pagkawala—ay maaaring unti-unting tumigas ang ating puso laban sa Diyos. Kapag tila wala tayong kontrol sa mga nangyayari, maaari nating pagdudahan ang presensya ng Diyos, ang Kanyang tiyempo, o maging ang Kanyang kabutihan. Sa ganitong mga sandali, madaling ilipat ang ating pagtitiwala sa ibang bagay: sa mga taong inaakala nating makakatulong, sa mga sistemang akala natin ay makakaligtas sa atin, o sa ating sariling lakas at kaalaman. Ngunit ang mga ito, kahit na pansamantalang nakakatulong, ay hindi matibay na pundasyon.
Kaya’t iniimbitahan tayo ng Awit 95:1 na bumalik sa hindi matitinag na pundasyon: “ang Bato ng ating kaligtasan.” Ang napakagandang pariralang ito ay nagpapaalala sa atin na ang Diyos ay matatag, tapat, at hindi nagbabago. Habang ang lahat sa paligid natin ay maaaring magbago, ang pagkatao ng Diyos ay mananatiling pareho. Siya ang humahawak sa kailaliman ng lupa at sa pinakamataas na bundok. Siya ang lumikha ng dagat, at ang Kanyang mga kamay ang humubog sa tuyong lupa (Mga Talata 4–5). Ang mga paalaalang ito ay nagbibigay sa atin ng katiyakan na ang Diyos ay makapangyarihan, may kontrol, at tapat—kahit na ang ating buhay ay tila wala sa ayos.
Dahil sa katotohanang ito, tayo’y tinatawagan na tumugon hindi sa takot, kundi sa pananampalataya. Tinatawag tayong sumamba sa ating “Panginoon na Lumikha sa atin” (v. 6)—yumuko sa Kanyang harapan, hindi lang dahil sa Kanyang kapangyarihan, kundi dahil sa Kanyang pag-aaruga. Hindi tayo mga estranghero o ulila sa Kanya; tayo’y “kawan na Kanyang inaalagaan” (v. 7). Gaya ng pastol na nagbabantay sa bawat tupa, tinitingnan, kilala, at iniingatan tayo ng Diyos nang may pagmamahal.
Kaya kahit sa panahon ng pagdududa, maaari tayong mamuhay nang may matatag na pananampalataya—hindi dahil naiintindihan natin ang lahat, kundi dahil ang ating pinagtitiwalaan ay kailanman ay hindi pumapalya. Ang Kanyang presensya ang nagbibigay sa atin ng kapayapaan, at ang Kanyang mga pangako ang nagbibigay ng pag-asa. Sa bawat yugto ng buhay—sa kasaganaan man o kawalang-katiyakan—ligtas tayong nasa mga kamay ng tapat na Diyos.
No comments:
Post a Comment