Mula sa Nakamamatay na Espada

Ang kahanga-hangang eskultura ni Sabin Howard na A Soldier’s Journey ay humihinga ng buhay at dalamhati. Tatlumpu’t walong pigurang bronse ang nakayukong pasulong sa isang bas-relief na may habang limampu’t walong talampakan, na sumusubaybay sa buhay ng isang sundalo noong Unang Digmaang Pandaigdig. Natapos noong 2024, ang panoramang ito ay nagsisimula sa masakit na pamamaalam sa pamilya, sumusunod sa inosenteng kasiyahan ng pag-alis, at lumulubog sa mga kasindak-sindak na karanasan ng digmaan. Sa huli, ibinabalik tayo ng eskultura sa tahanan, kung saan ang anak na babae ng beterano ay sumisilip sa nakataob niyang helmet—na wari’y nakikita ang darating na Ikalawang Digmaang Pandaigdig.
Hinangad ni Howard na “hanapin ang hiblang nag-uugnay sa sangkatauhan—na ang tao ay kayang umabot sa matatayog na antas, ngunit maaari ring bumagsak sa antas ng hayop.” Ipinapakita ng digmaan ang katotohanang ito.
Malalim na nauunawaan ng salmistang si David ang sakit, kapinsalaan, at hilakbot ng digmaan. Bilang isang mandirigma at hari, alam niya na ang pagharap sa kasamaan ay kung minsan ay nangangailangan ng labanan, at kinikilala niya ang papel ng Diyos sa paghahanda sa kanya, sa pagsasabing, “Tinuturuan niya ang aking mga kamay sa pakikidigma” (Awit 144:1). Ngunit sa kabila ng kanyang karanasan at lakas, hindi naging matigas ang kanyang puso—nananabik siya sa kapayapaan at taimtim na nanalangin, “Iligtas mo ako sa mabagsik na tabak” (tal. 10–11), na nagpapahayag ng pagnanais na maligtas sa karahasan at paghihirap. Ang kanyang pananaw ay lagpas sa digmaan—nakatuon sa hinaharap na puno ng buhay, kapayapaan, at kasaganaan. Inilarawan niya ang isang panahon kung saan ang mga anak na lalaki ay lalaking matatag at malusog “gaya ng halamang pinataba,” at ang mga anak na babae ay magiging marilag at marangal “gaya ng haliging inukit upang pagandahin ang palasyo” (tal. 12). Ang pag-asang ito ay larawan ng isang lipunang naibalik na ang kaayusan—malaya sa pagkawasak, pagkabihag, at dalamhati. “Walang pagbubutas sa pader, walang pagpunta sa pagkabihag, walang daing ng kaguluhan sa ating mga lansangan” (tal. 14) ay makapangyarihang larawan ng kapayapaang nagtatagal. Habang inaalala natin ang mga nagbuwis ng buhay sa digmaan, inaangkin din natin ang pag-asa ni David. Hinahangad natin ang araw na hindi na muling kukunin ng digmaan ang buhay ng mga kabataan. At habang tayo’y naghihintay, sumasabay tayo kay David sa pagsamba, buong pananampalatayang sinasabi, “Aawit ako ng bagong awit sa iyo, aking Diyos” (tal. 9).