Ang Kaloob ng Pagbibigay

“Ang bawat isa ay dapat magbigay, hindi mabigat sa loob o napipilitan, sapagkat iniibig ng Diyos ang nagbibigay nang masaya.” — 2 Corinto 9:7
Sa kanyang talumpati noong 2024 sa harap ng 1,200 na nagtapos sa unibersidad, sinabi ng bilyonaryong negosyante na si Robert Hale Jr.: “Sa panahong ito ng matinding pagsubok, mas higit ang pangangailangan para sa pagbabahagi, pag-aaruga, at pagbibigay. [Ako at ang aking asawa] ay nais kayong bigyan ng dalawang regalo: Ang una ay regalo namin para sa inyo, at ang pangalawa ay ang kaloob ng pagbibigay.”
Kasunod ng kanyang pananalita, namahagi sila ng dalawang sobre sa bawat estudyanteng hindi inaasahan ang gayong kaloob—limang daang dolyar para sa kanilang sarili, at limang daang dolyar para ibigay sa isang nangangailangan.
Bagamat pinahintulutan ng kayamanan ni Robert Hale na makapagbahagi siya sa ganitong paraan nang higit sa isang pagkakataon, ang pagiging mapagbigay ay hindi lamang para sa mayayaman.
Sa mga unang araw ng iglesya, may isang kahanga-hangang halimbawa ng kabutihang-loob na nagmula sa isang hindi inaasahang lugar—ang mga mananampalatayang salat sa buhay sa sinaunang Macedonia. Bagama’t sila mismo ay dumaranas ng matinding kahirapan at pagsubok, nag-uumapaw ang kanilang puso sa kagustuhang tumulong sa mga kapwa mananampalataya sa Jerusalem na nagdurusa dahil sa taggutom at pag-uusig. Isinalaysay ito ni apostol Pablo sa 2 Corinto 8:2: “Sa gitna ng matinding kahirapan, ang kanilang kagalakang nag-uumapaw at matinding karukhaan ay naging masaganang kagandahang-loob.” Isa itong kabalintunaan ng biyaya: mula sa matinding pangangailangan ay sumibol ang matinding kabutihang-loob.
Hindi pinilit ni Pablo ang mga taga-Macedonia na magbigay. Sa katunayan, siya mismo ang namangha, sapagkat ayon sa kanya, “Sila’y nagbigay ayon sa kanilang makakaya, at higit pa sa kanilang kaya. Kusang-loob silang nagbigay, at buong pananabik na namanhik sa amin na sila’y makabahagi sa paglilingkod na ito sa mga banal” (tal. 3–4). Hindi sila basta nagbigay lamang—sila mismo ang nakiusap na mabigyan ng pagkakataong tumulong. Hindi dahil sobra-sobra ang mayroon sila, kundi dahil lubos nilang nauunawaan kung gaano sila pinagpala ni Cristo.
Itinuturo ng kanilang halimbawa ang isang mahalagang katotohanang espirituwal: ang tunay na kagandahang-loob ay hindi nasusukat sa dami ng ari-arian kundi sa kahandaang magbigay. Ang pagbibigay ay bunga ng biyaya. Kapag naunawaan nating lubos kung gaano tayo pinagpala ng Diyos sa pamamagitan ni Jesus—na tinubos tayo, tinugunan ang ating pangangailangan, at tinawag tayong Kanyang mga anak—magiging bukas ang ating mga kamay at masaya ang ating puso sa pagbibigay. Hindi natin ito tinitingnan bilang pagkawala, kundi bilang pagsamba, isang paraan upang ipakita ang puso ng Diyos na mapagbigay.
Sa mundong nakatuon sa pag-iipon at pagkamkam, paalala ng mga taga-Macedonia na ang sakripisyong pagbibigay ay makapangyarihan, maganda, at nakakahawa. Ipinapaalala nila na ang pagbibigay, kahit may kabayaran, ay may hatid na kagalakan, nagpapalakas ng pagkakaisa ng katawan ni Cristo, at nagbibigay kaluwalhatian sa Diyos.
Nawa'y matutunan nating magbigay nang may gayunding puso, gaya ng halimbawa ng Panginoong Jesus na nagsabi, “Higit na mapalad ang magbigay kaysa tumanggap” (Gawa 20:35). Sa tulong ng Diyos, nawa’y ang ating pagbibigay ay maging salamin ng Kanyang biyaya, patotoo ng ating pananampalataya, at pagpapala sa kapwa.