Mapagpakumbaba pero Minamahal ng Diyos

Isang araw sa simbahan, binati ni Xochitl ang isang pamilyang bumisita. Lumuhod siya sa tabi ng wheelchair ng isang batang babae, ipinakilala ang kanyang service dog na si Callie, at pinuri ang maganda nitong pink na salamin at bota. Kahit hindi nagsasalita ang bata, ipinakita ng kanyang ngiti na nagustuhan niya ang kanilang pag-uusap. Lumapit ang isa pang batang babae, iniwasan ang tingin ng bagong kaibigan ni Xochitl. Bumulong ito, “Sabihin mo sa kanya na gusto ko ang damit niya.” Sinabi ni Xochitl, “Ikaw na ang magsabi. Mabait siya, tulad mo.” Ipinaliwanag ni Xochitl kung gaano kadaling makipag-usap sa kanilang bagong kaibigan kahit iba ang paraan ng kanyang pakikipagkomunika, at kung paano makakatulong ang pagtingin sa kanya at pagngiti para maramdaman niyang tanggap at mahalaga siya.
Sa Banal na Kasulatan at sa mundo, madalas na may mga taong isinasantabi o hindi pinapansin dahil lang naiiba sila—maaaring dahil sa kanilang anyo, kakayahan, o kalagayan sa buhay. Madalas na itinatampok ng lipunan ang mga taong akma sa karaniwang pamantayan, habang tinatalikuran naman ang mga hindi umaayon dito. Ngunit iba ang pagtingin ng ating dakilang Diyos. Pinahahalagahan Niya ang ating mga natatanging katangian at iniimbitahan tayong magkaroon ng relasyon sa Kanya at maging bahagi ng Kanyang pamilya. Hindi Niya tinitingnan ang halaga natin ayon sa sukatan ng mundo; sa halip, Siya ay natutuwa sa ating kababaang-loob at personal na pinapansin tayo.
Sa Awit 138, ipinahayag ni David, “Buong puso kitang pasasalamatan, Panginoon; aawitan kita ng papuri sa harapan ng mga diyos” (v. 1). Ang papuring ito ay nagkukumpirma ng kadakilaan at kapangyarihan ng Diyos. Sinabi pa niya, “Bagamat ang Panginoon ay dakila, iniingatan Niya ang mga nagpapakumbaba” (v. 6). Isang napakagandang paalala na ang Diyos na naghahari sa lahat ng nilikha ay mahabagin at mapagmahal, lalo na sa mga taong hindi pinapansin ng mundo. Hindi Siya nalalayo sa atin dahil sa Kanyang kadakilaan; sa halip, Siya mismo ang lumalapit sa mga naghahanap sa Kanya nang may pagpapakumbaba.
Ang Diyos na kataas-taasan at banal ay palaging malapit sa Kanyang mga nilikha. Tinitingnan Niya ng may kabaitan ang mga mababa, mapagpakumbaba, at yaong mga nasasaktan. Kapag nagpapakumbaba tayo sa Kanyang harapan, nararanasan natin ang Kanyang saganang biyaya at pag-ibig. Habang lumalago tayo sa relasyon natin sa Kanya, maaari rin nating hilingin sa Kanya na tulungan tayong maging mabait at maunawain sa iba. Sa pamamagitan ng pagtingin sa kanila nang may kabaitan—lalo na ang mga taong madalas balewalain ng mundo—naipapakita natin ang puso ng Diyos at ang Kanyang utos na magmahal.
Magpasalamat tayo sa Diyos na tinatanggap at minamahal Niya tayo sa kabila ng ating kahinaan. Tinatawag Niya tayong Kanyang minamahal, hindi dahil sa ating mga nagawa, kundi dahil natutuwa Siya sa kung sino tayo. At habang lumalakad tayo sa Kanyang pag-ibig, maibabahagi rin natin ito sa iba, na nagbibigay ng parehong kagandahang-loob, pag-unawa, at pagtanggap na ating natanggap mula sa Kanya.