Pagmamalasakit kay Cristo

Si Gng. Charlene, ina ni Dwayne, na kaibigan ni Arthur, ay siyamnapu’t apat na taong gulang, wala pang limang talampakan ang taas, at may timbang na wala pang isang daang libra. Ngunit hindi siya nagpapapigil na gawin ang lahat ng kanyang makakaya para alagaan ang kanyang anak na may kapansanan sa pisikal na kalusugan at hindi kayang alagaan ang kanyang sarili. Sa tuwing dumadalaw ang mga bisita sa kanilang dalawang palapag na tahanan, kadalasang matatagpuan si Gng. Charlene sa ikalawang palapag kung saan siya nakatira. Dahan-dahan niyang binababa ang labing-anim na baitang patungo sa unang palapag upang salubungin ang kanyang mga panauhin, tulad ng ginagawa niya kapag tinutulungan ang kanyang anak na mahal na mahal niya.
Ang hindi matatawarang determinasyon ni Gng. Charlene ay nagdadala ng pagkaantig, hamon, at inspirasyon kay Arthur habang inuuna niya ang kapakanan ng kanyang anak kaysa sa sarili niyang kaginhawaan. Isinasabuhay niya ang ipinangaral ni Pablo sa Filipos 2: “Huwag kayong gumawa ng anuman dahil sa pansariling hangarin o sa pagmamataas. Sa halip, magpakumbaba kayo at ituring na higit ang iba kaysa sa inyong sarili. Huwag lang ang sarili ninyong kapakanan ang isipin, kundi ang kapakanan din ng iba” (tal. 3–4).
Ang pag-aalaga sa mga may iniindang sakit o ibang pangangailangan ay maaaring maging napakahirap at magastos—hindi lamang sa pisikal, kundi pati sa emosyonal at mental na aspeto. Kadalasan, ang mga walang tigil na hinihingi ng buhay—trabaho, responsibilidad sa pamilya, at mga personal na suliranin—ay maaaring magdulot ng labis na pagkapagod. Kung hindi tayo magiging maingat at sadyang maglalaan ng oras, maaari nating mapabayaan ang mga taong pinakamalapit sa atin. Madaling malunod sa sarili nating mga alalahanin at pangangailangan, kaya’t nagkukulang tayo ng panahon para bigyang-pansin ang iba.
Ngunit bilang mga tagasunod ni Jesus, tinatawagan tayo na mamuhay nang kakaiba. Iniaanyayahan tayong isabuhay ang isang uri ng pagmamahal na walang pag-iimbot—isang pagmamahal na sumasalamin sa pagpapakumbaba at malasakit ni Cristo para sa iba. Sa Filipos 2, pinaalalahanan tayo ni Apostol Pablo na gawing huwaran si Jesus sa ating mga relasyon. Sinabi niya, “Huwag kayong gumawa ng anuman dahil sa pansariling hangarin o sa pagmamataas. Sa halip, magpakumbaba kayo at ituring na higit ang iba kaysa sa inyong sarili. Huwag lang ang sarili ninyong kapakanan ang isipin, kundi ang kapakanan din ng iba” (tal. 3–4).
Ang ganitong uri ng mapagpakumbabang pag-aalaga ay hindi laging madali. Kinakailangan nitong alisin natin ang ating pansin mula sa sarili at sadyang itoon ito sa mga pangangailangan ng iba. Tinatawagan tayo na magkaroon ng pusong handang isantabi ang sariling kaginhawaan para sa kapakanan ng iba. Ngunit sa bawat pagkakataon na inilalaan natin ang ating oras, lakas, at pagmamahal, pinapakita natin ang habag at biyaya ni Jesus, na nagdudulot ng kagalingan at pag-asa sa ating kapwa.
Idinagdag pa ni Pablo, “Sa inyong pakikitungo sa isa’t isa, tularan ninyo ang pag-iisip ni Cristo Jesus” (tal. 5). Sa ganitong paraan, hindi lamang natin sinusundan ang halimbawa ni Cristo, kundi naluluwalhati rin natin ang Diyos at natutulungan ang iba sa kanilang mga pinagdaraanan. Oo, ang ganitong uri ng pag-aalaga ay maaaring maging mabigat, ngunit ito rin ang pinaka-dalisay na pagpapakita ng pag-ibig na natanggap natin mula kay Cristo—isang pag-ibig na dapat din nating ipamahagi sa iba.