Maluwang na Lugar ng Diyos

Nang ma-diagnose ang teologong si Todd Billings ng hindi magagamot na kanser sa dugo, inilarawan niya ang kanyang nalalapit na mortalidad na parang mga ilaw sa malalayong silid na isa-isang namamatay o kumukurap. “Bilang ama ng isang bata na isang taong gulang at isa pang tatlong taong gulang, iniisip ko ang mga susunod na dekada bilang isang malawak na landas, inaasahan na makikita kong lumaki at mag-mature sina Neti at Nathaniel. . . . Ngunit nang ma-diagnose ako, mayroong pagkitid na nagaganap.”
Sa pagninilay sa mga limitasyong ito, binalikan ni Billings ang Awit 31, kung paano inilagay ng Diyos si David sa “isang maluwang na lugar” (tal. 8). Bagamat sinabi ni David na siya’y pinahihirapan ng kanyang mga kaaway, alam niyang ang Diyos ang kanyang kanlungan at ligtas na lugar (tal. 2). Sa pamamagitan ng kantang ito, ipinahayag ng salmista ang kanyang pagtitiwala sa Diyos: “Ang aking mga panahon ay nasa iyong mga kamay” (tal. 15).
Sinusundan ni Billings si David sa paglalagay ng kanyang pag-asa sa Diyos. Bagamat hinaharap niya bilang teologo, asawa, at ama ang pagkitid ng buhay, sinasang-ayunan niyang siya rin ay naninirahan sa isang maluwang na lugar. Bakit? Dahil ang tagumpay ng Diyos laban sa kamatayan sa pamamagitan ng sakripisyo ni Cristo ay nangangahulugang tayo ay naninirahan kay Cristo, “ang pinakamalawak na lugar na maiisip.” Ipinaliwanag niya, “Ano pa ang mas malawak at mas malaki kaysa makibahagi sa Kanyang buhay sa pamamagitan ng Banal na Espiritu?”
Tayo rin ay maaaring umiyak sa pagdadalamhati, nadudurog ng mga hamon at kawalang-katiyakan ng buhay. May mga pagkakataong ang bigat ng ating pasanin ay tila nagkukulong sa atin, na para bang wala nang daan palabas. Ngunit kahit sa mga sandaling ito, maaari tayong manalig at sumilong sa pag-ibig ng Diyos na kailanman ay hindi nagkukulang. Maaari nating hilingin sa Kanya na tayo’y patnubayan at akayin sa tamang landas, tulad ng sinabi ng salmista, “Maging bato ng aking kublihan, isang matibay na kuta upang ako’y iligtas” (Awit 31:2). Makakaasa tayo na Siya ay tapat at laging kasama natin, ginagabayan tayo sa mga madilim na lambak ng ating buhay (tal. 1, 3).
Sa mga sandaling tayo’y nagtatapat at sumusuko sa Kanya, matutuklasan natin ang sinabi ni David—na sa kabila ng mga limitasyon at pagsubok sa buhay, hindi tayo totoong nakukulong. Sa Diyos na ating kanlungan at sandigan, tayo’y inilalagay sa “maluwang na lugar” (tal. 8). Ang maluwang na lugar na ito ay hindi nasusukat ng ating sitwasyon; ito’y kapayapaan at kalayaan na nagmumula sa presensya ng Diyos. Ito ang katiyakang ang ating mga panahon ay nasa Kanyang mga kamay (tal. 15), at ang Kanyang biyaya ay laging sapat.
Ano man ang ating harapin, makakahanap tayo ng tunay na kalayaan at kapanatagan sa malawak at matatag na pag-ibig ng Diyos—isang pag-ibig na kayang gawing lugar ng kasaganaan at kapayapaan ang pinakamakitid na yugto ng ating buhay. Tulad ni David, maipapahayag natin nang may pagtitiwala na tayo ay nabubuhay hindi sa kakulangan, kundi sa walang-hanggang kaluwagan ng Kanyang habag at biyaya.