Sumasama sa Diyos

Sa The Courier, isang pelikulang hango sa totoong pangyayari, ang pangunahing tauhan na si Greville Wynne ay naharap sa isang napakahirap na desisyon. Isang karaniwang negosyante na biglang naging espiya sa panahon ng Cold War, si Greville ay nasangkot sa isang mapanganib at masalimuot na mundo. Habang tumitindi ang tensyon, nalaman niya na ang kanyang matalik na kaibigan at kontak sa Soviet na si Oleg Penkovsky ay malapit nang maaresto. Malupit na kaparusahan ang naghihintay—mahigpit na pagkakakulong, posibleng pagpapahirap, at kamatayan.
Ngunit may pagkakataon si Greville na makatakas. Kung aalis siya agad at itatanggi ang ugnayan kay Oleg, maliligtas niya ang sarili. Ngunit sa halip, pinili ni Greville ang hindi madali. Pinili niya ang manindigan para sa kanyang kaibigan. Sa isang tahimik ngunit matapang na hakbang ng pagmamahal at katapatan, nanatili siya. Inaresto siya, kinulong, at nakaranas ng parehong paghihirap. Gayunman, sa kabila ng lahat, ni isa sa kanila ay hindi nagtaksil sa isa’t isa. Ang kanilang ugnayan, na pinanday sa tiwala at sakripisyo, ay naging patotoo ng isang matibay na pagkakaibigan. Sa huli, pinalaya si Greville—hindi bilang isang bayani, kundi bilang isang taong wasak sa katawan ngunit buo ang puso. Isa siyang tunay at tapat na kaibigan.
Si Naomi ay nangangailangan ng kaibigang gaya ni Greville. Matapos mamatayan ng asawa at dalawang anak, si Naomi ay humarap sa matinding kalungkutan at kawalan. Bilang isang balo sa sinaunang panahon, wala siyang kasiguraduhan—walang yaman, walang tirahan, walang kinabukasan. Kaya't pinayuhan niya ang kanyang manugang na si Ruth na manatili na lamang sa Moab upang makapagsimulang muli (Ruth 1:8–9). Ngunit tumugon si Ruth ng may kabayanihan at malasakit: “Huwag mo akong piliting iwan ka o ihiwalay sa’yo. Kung saan ka pupunta, doon ako pupunta. Kung saan ka titira, doon din ako titira” (talata 16).
Ang katapatan ni Ruth kay Naomi ay tulad ng sakripisyong ginawa ni Greville. Pareho nilang pinili ang mahirap na landas—ang pananatili sa tabi ng minamahal, kahit sa gitna ng hirap. Naglakbay si Ruth kasama ni Naomi sa banyagang lupain at nagsikap upang matustusan ang kanilang pangangailangan. Sa huli, pinakasalan niya si Boaz, at naging bahagi siya ng isang dakilang kasaysayan—ang kanyang apo sa tuhod ay si David, ang magiging hari ng Israel, at sa kanyang lahi ay isinilang si Jesus.
Ang dalawang kwento ay paalala na ang pinakamatinding anyo ng pagmamahal ay kadalasang tahimik—ang pagpiling manatili, makisama sa sakit, at isantabi ang sarili para sa kapakanan ng iba. Ang pakikiisa sa paghihirap ng kapwa ay nakakatakot. Ngunit kung susuko tayo sa kalooban ng Diyos at hihingi ng Kanyang lakas, kaya Niyang punuin ang ating puso ng pag-ibig na hindi galing sa atin. Sa Kanyang kapangyarihan, kaya rin nating sabihing, “Kung saan ka pupunta, doon ako pupunta.” At sa ganitong klaseng pagmamahal, makakakita tayo ng kagalingan, pagtubos, at bagong simula mula sa mga bagay na tila wala nang pag-asa.