Grabe naman!

Isang lalaking nagngangalang Hidesaburō Ueno ang nagturo ng agricultural engineering sa Tokyo’s Imperial University noong dekada 1920. Tuwing hapon, eksaktong alas-tres, siya’y umuuwi sakay ng tren. Sa istasyon ng Shibuya, naghihintay sa kanya ang kanyang tapat na aso—isang Akita na nagngangalang Hachiko—na may mapanuring tingin at pusong hindi nagbabago. Naging ritwal na ang kanilang muling pagkikita, isang tahimik ngunit matibay na koneksyon na nagbibigay kulay sa bawat araw.
Ngunit isang araw ng tagsibol, bumagsak si Propesor Ueno habang nagtuturo. Inatake siya sa utak at hindi na nakaalis ng ospital. Nang araw na iyon, hindi siya bumaba mula sa tren. Tulad ng dati, nandoon si Hachiko, matiyagang nag-aabang. Nang hindi niya makita ang kanyang mahal na amo, naghintay siya ng matagal, saka umuwi—mag-isa
Ngunit bumalik si Hachiko kinabukasan. At kinabukasan ulit. Araw-araw, sa parehong oras, sa loob ng sampung taon, siya'y nagbalik sa istasyon. Hindi niya nauunawaan kung bakit hindi na muling dumating ang kanyang amo, ngunit marahil, umaasa siyang muling magbabalik ito. Napansin siya ng mga dumadaan—mga estudyante, negosyante, ina—lahat ay humanga sa kanyang katapatan. Ang tahimik na pagbabantay ni Hachiko ay naging simbolo ng katapatan, pag-ibig, at dalamhati. Nahipo ng kanyang kwento ang puso ng isang buong bansa.
May isa pang kwento ng matinding katapatan sa Biblia—ang kwento ni Eliseo at ng kanyang guro, si Elias. Noong araw na alam niyang mawawala na si Elias, tumanggi si Eliseo na siya’y iwan. Kahit ilang ulit siyang pinakiusapan ni Elias na manatili, paulit-ulit niyang tugon, “Buhay ang Panginoon at buhay ka, hindi kita iiwan.” (2 Hari 2:2, 4, 6). At dumating ang sandali: isang karwaheng apoy na may mga kabayong apoy ang humiwalay sa kanila, at si Elias ay dinala ng isang ipu-ipo sa langit. Sa gitna ng pagkamangha at dalamhati, sumigaw si Eliseo, “Ama ko! Ama ko! Ang mga karwahe at mga kabayuhan ng Israel!” (v. 12). Naiwan siyang mag-isa, at pinulot niya ang balabal ni Elias—ang sagisag ng kanyang tungkulin at kapangyarihan. Hinampas niya ang Ilog Jordan, at gaya ng ginawa ni Elias, nahati ang tubig. Nananatili ang presensya ng Diyos.
Magkaibang kwento man—isa ng aso at amo, isa ng propeta at alagad—pareho silang sumasalamin sa iisang katotohanan: ang pag-ibig ay hindi nawawala sa pagkawala. Masakit ang pagkawala dahil tunay ang pagmamahal. At kapag nawala ang mahal natin, may bahagi sa atin na sumisigaw.
Naranasan mo na bang mawalan ng mahal sa buhay? Walang salitang sapat upang maipahayag ang sakit na iyong dinadala. Parang alon ang lungkot—dumarating na malakas, minsan dahan-dahan ngunit malalim. Bawat luha ay punong-puno ng alaala, ng mga sandaling nais mong yakapin magpakailanman. Masakit, sapagkat nagmahal ka nang totoo.
Pagkatapos ng ipu-ipo, pinulot ni Eliseo ang balabal. Hindi para kalimutan si Elias, kundi upang dalhin ang kanyang alaala at ipagpatuloy ang kanyang pamana. Ano ang maaari mong pulutin? Anong alaala o aral mula sa iyong mahal sa buhay ang maaari mong ipagpatuloy—hindi sa mga engrandeng hakbang, kundi sa mga tahimik, araw-araw na paraan ng katapatan? Marahil ito’y kabutihang ipinasa, tapang na ipinamuhay, o simpleng pag-alalang punong-puno ng pag-ibig.
Anuman ito, tandaan mo: malapit ang Diyos sa mga may pusong wasak. At sa gitna ng iyong pagdadalamhati, hindi ka nag-iisa.