Mahalin ang Iba gamit ang Pag-ibig ng Diyos

Ang mga tao sa Le Chambon, isang maliit na nayon sa Pransya, ay buong tapang na isinugal ang lahat upang mailigtas ang buhay ng humigit-kumulang limang libong tao noong panahon ng pananakop ng mga Nazi sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Marami sa kanilang tinulungan ay mga batang Hudyo na tumatakas mula sa pag-uusig at tiyak na kamatayan. Sa halip na talikuran ang mga nangangailangan dahil sa takot o pag-iingat sa sarili, binuksan ng mga taga-nayon ang kanilang mga tahanan, bukirin, at paaralan upang magbigay ng kanlungan. Tahimik nilang binuo ang isang network ng kabutihan at katapangan, tinatago ang mga tumatakas mula sa mga Nazi at nagbibigay ng pagkain, tirahan, at proteksyon.
Ang kahanga-hangang gawaing ito ng sama-samang tapang ay hinubog ng matatag na pananampalataya at pamumuno ng kanilang pastor na si André Trocmé. Hinikayat niya ang kanyang kongregasyon na isabuhay ang mga turo ng Kasulatan, partikular ang mga salita sa Deuteronomio 10:19: “Mahalin ninyo ang mga dayuhan, sapagkat kayo man ay naging mga dayuhan sa Egipto.” Ipinapaalala ni Trocmé na ang pananampalataya ay hindi lamang salita kundi gawa—isang aktibong pag-ibig at awa, kahit pa ito'y may kasamang malaking panganib.
Ang utos na ito sa mga Israelita sa Deuteronomio 10 ay bahagi ng mas malawak na konteksto, na nagsisimula sa paalala na ang buong mundo ay pagmamay-ari ng Diyos, ang “makapangyarihan at kahanga-hanga” (talata 17). Sa kabila ng Kanyang kapangyarihan, pinili ng Diyos na mahalin at kalingain ang mga Israelita, hindi dahil sa kanilang lakas o dami, kundi dahil sa Kanyang wagas na pag-ibig (talata 15). At higit pa rito, ang pag-aalaga ng Diyos ay umaabot sa mga mahihina at inaapi—ang mga balo, ulila, at mga dayuhan (talata 18). Inutusan Niya ang Kanyang bayan na tularan ang Kanyang pag-uugali sa pamamagitan ng pag-ibig at pag-aaruga sa mga hindi kabilang sa kanila. Dahil naranasan na rin ng mga Israelita ang hirap ng pagiging dayuhan, sila’y tinawag upang magpakita ng malasakit sa mga makakaranas din ng ganoong kalagayan (talata 19).
Hanggang ngayon, tayo rin ay inaanyayahan na mamuhay ayon sa ganitong panawagan. Kung matagal na tayo sa isang trabaho, matagal nang naninirahan sa isang lugar, o komportable na sa ating kapaligiran, binibigyan tayo ng Diyos ng pagkakataon upang maging bukas-palad sa mga nakakaramdam ng pagiging “dayuhan.” Maaaring ito’y sa pamamagitan ng pagbibigay ng payo sa bagong kasamahan sa trabaho o pagtulong sa isang pamilyang bagong lipat sa ating pamayanan. Ang maliliit na gawaing ito ng kabutihan ay makapangyarihang nagsasabi ng pag-ibig ng Diyos.
Sa isang mundo na madalas ay nahahati at natatakot sa mga "iba," tayo ay tinatawag na maging iba—maging mga taong naaalala ang sarili nating kahinaan at tumutugon nang may pagkamapagpatuloy, malasakit, at katapangan. Tulad ng mga tao sa Le Chambon na tahimik na nagligtas ng libu-libo sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya, maaari rin tayong makaimpluwensya ng buhay sa pamamagitan ng pagbabahagi ng pag-ibig ng Diyos sa mga higit na nangangailangan.