Kapag Hindi Sila Nakakakita

Nahulog si Nuñez mula sa matarik na bundok, sugatan at litong-lito, hanggang sa siya’y mapadpad sa isang kakaibang lambak. Doon, natuklasan niya ang isang komunidad na hindi niya kailanman inakala—isang lipunan kung saan lahat ng tao ay bulag. Matagal nang panahon, isang misteryosong sakit ang kumitil sa paningin ng mga unang nanirahan doon. At sa paglipas ng mga henerasyon, ang mga isinilang na bulag ay natutong mamuhay at umunlad kahit walang paningin. Wala na silang salita para sa kulay o liwanag; ang kanilang mundo ay umiikot sa haplos, tunog, at pakiramdam.
Para kay Nuñez, ito ay isang mundo ng hiwaga at kalungkutan. Sinikap niyang ipaliwanag kung ano ang kahulugan ng pagkakaroon ng paningin—ang lawak ng kalangitan, ang hugis ng mga bundok, ang kislap ng mga bituin. Ngunit tinawanan lamang siya ng mga tao. Para sa kanila, ang paningin ay kathang-isip lamang, isang bagay na wala sa kanilang katotohanan. Hindi pagtanggap kundi pagtaboy ang kanilang isinukli sa kanyang mga paliwanag.
Sa kabila ng mga pagsubok, nadiskubre ni Nuñez ang isang lihim na daan sa gitna ng mga bundok na pumapalibot sa lambak. Sa unang pagkakataon mula nang siya’y mahulog, naramdaman niya ang pag-asa. Malapit na siyang makalaya. Ngunit nang siya’y tumigil upang lumingon mula sa kanyang mataas na kinalalagyan, nakita niya ang isang nakakatakot na pangyayari: isang napakalaking landslide, dulot ng panahon at pagkakabiyak ng mga bato, ay bumubulusok pababa patungo sa lambak. Ang mga tao roon—bulag, walang kaalam-alam, at walang panlaban—ay nasa bingit ng kapahamakan.
Sumigaw siya. Kumaway. Nagsisigaw ng babala. Ngunit gaya ng dati, hindi siya pinakinggan. Hindi nila maunawaan, hindi nila makita ang panganib na malinaw niyang nakikita. Para sa kanila, ang kanyang sigaw ay ingay lamang.
Ang kuwentong ito mula sa akda ni H. G. Wells na “The Country of the Blind” ay sumasalamin sa karanasan ni propetang Samuel sa huling bahagi ng kanyang buhay. Sa kabila ng kanyang katapatan sa paglilingkod, ang kanyang mga anak ay lumihis ng landas—namuhay sa katiwalian at sariling interes (1 Samuel 8:3). Mas lalo pang nakalulungkot nang ang matatanda ng Israel, sa halip na magsisi, ay humiling ng isang bagay: “Bigyan mo kami ng hari” (tal. 6).
Nabulag sila sa kanilang pagnanais na maging tulad ng ibang mga bansa, at sa kanilang paghingi ng hari, hindi lamang si Samuel ang kanilang itinakwil kundi maging ang Diyos. Ngunit sinabi ng Panginoon kay Samuel bilang kaaliwan: “Hindi ikaw ang itinakwil nila, kundi ako ang itinakwil nila bilang hari” (tal. 7). Katulad ni Nuñez, nakita ni Samuel ang isang panganib na hindi nakita ng iba—ang paglayo sa pagtitiwala sa Diyos at paglapit sa pamumunong makatao at puno ng kapintasan.
Masakit kapag ang mga mahal natin sa buhay ay tumatalikod sa pananampalataya, kapag tila wala silang nakikitang liwanag ng presensya ng Diyos. Ngunit ipinapaalala ng Kasulatan na may pag-asa pa rin, kahit sa gitna ng espiritwal na pagkabulag. Ipinahayag ni apostol Pablo ang tungkol sa mga “binulag ng diyos ng kapanahunang ito” (2 Corinto 4:4), ngunit sinabi rin niya ang kapangyarihan ng Diyos na “nagpasikat ng liwanag sa ating mga puso” (tal. 6). Ang parehong liwanag na iyon ay kayang tumagos kahit sa pinakamalalim na dilim.
Kaya’t patuloy tayong magmahal. Patuloy tayong manalangin. Patuloy tayong manawagan—hindi sa kawalan ng pag-asa, kundi sa pananampalatayang ang Diyos na nagbukas ng ating mga mata ay kayang buksan ang kanila rin.