Lahat ay Pinatawad

Sa isa sa kanyang maiikling kwento, isinalaysay ni Ernest Hemingway ang isang madamdaming kuwento tungkol sa isang amang Espanyol na labis na nagnanais na muling makapiling ang kanyang anak na matagal nang nawalay sa kanya. Punô ng pagsisisi at udyok ng pagmamahal, nagpalathala siya ng isang simpleng anunsyo sa lokal na pahayagan: “Paco, magkita tayo sa Hotel Montana sa ganap na tanghali ng Martes. Pinatawad na kita.” Karaniwang pangalan ang Paco sa Espanya, ngunit umaasa ang ama na ang kanyang Paco ang makakabasa nito.
Pagdating niya sa hotel sa itinakdang oras, laking gulat niya nang makitang napakaraming tao ang naghihintay—walong daang binatang Paco, bawat isa umaasang ang mensahe ay para sa kanya. Walong daang anak na sabik na muling yakapin ng kanilang ama, bawat isa naghahangad ng kapatawaran.
Isang kwento itong napakasimple ngunit tagos sa puso. Sa likod ng kwentong ito ay isang malalim na katotohanan: lahat tayo ay may pangangailangang mapatawad. Maging tayo man ang humihingi ng tawad o tayo ang dapat magpatawad, ito’y isang udyok na nagsisilbing hibla na nag-uugnay sa ating lahat. Ang kwento ng mga Pacong naghihintay na matanggap muli ng kanilang ama ay nagsasalamin ng isang mas dakilang kwento—isang kwento na minsan nang ikinuwento ni Hesus.
Sa Lucas 15, isinalaysay ni Hesus ang tungkol sa isang binatang humingi ng mana at umalis sa tahanan ng kanyang ama upang mamuhay nang malaya at pabaya. Sa una, nagpakasasa siya sa layaw, ngunit kalaunan ay nauwi siya sa kahirapan at pag-iisa. Nang “mabuyo siya sa katinuan,” nagpasya siyang umuwi, at habang naglalakad ay paulit-ulit niyang iniuukit sa isipan ang kanyang paghingi ng tawad (talata 13–17). Ngunit bago pa man siya makalapit, nakita na siya ng kanyang ama at patakbong sinalubong ito upang yakapin. Walang sermon, walang kundisyon—tanging kagalakan at bukas na mga bisig. “Ang anak kong ito ay namatay ngunit muling nabuhay; siya ay nawawala ngunit muling natagpuan,” sigaw ng amang puno ng tuwa (talata 24).
Sa talinhagang ito, ang ama ay sumasagisag sa Diyos. Tayo ang anak na naligaw. At sa yakap ng ama, nasisilayan natin ang galak ng langit sa tuwing may isa mang pusong bumabalik sa tahanan. Isa itong kwento hindi lamang ng kapatawaran, kundi ng pagbabalik-loob—isang pag-ibig na hindi nagtatanim ng sama ng loob, at isang biyaya na sumasalubong saan ka man naroroon.
Ang kapatawaran, tulad ng isang regalo, ay kailangang tanggapin upang maranasan ang ginhawa nito. Sa kwento ni Hemingway, hindi natin nalalaman kung nakita ng ama ang kanyang tunay na Paco. Dumating kaya siya? Naganap kaya ang inaasam na pagkakasundo? Hindi natin alam. Ngunit ang paanyaya ay totoo.
At sa kwento ni Hesus, ang paanyaya ay bukás pa rin hanggang ngayon. Nakabukas pa rin ang mga bisig ng Diyos, naghihintay sa pagbabalik ng Kanyang mga anak. Umaalingawngaw pa rin ang mensahe sa paglipas ng panahon: Pinatawad ka na. Tayo na lang ang hinihintay.