Ang Ating Maalalahaning Diyos

“Gusto mo bang makita ang peklat ko?” tanong ni Bill, kaibigan ni James. Si Bill ay na-paralisa mula dibdib pababa matapos mahulog sa hagdan ilang taon na ang nakalipas, at ngayon ay nasa ospital dahil sa malalang impeksyon na nakuha niya matapos ang isang operasyon. Habang pinag-uusapan nila ang bago niyang pagsubok, inangat ni Bill ang kumot at ipinakita kay James ang mahabang hiwang ginawa para gamutin ang kanyang impeksyon. “Masakit ba?” tanong ni James. “Wala akong nararamdaman kahit kaunti,” sagot ni Bill.
Pagkasabi niyon, nakaramdam agad ng paninikip ng dibdib si James. Sa dami ng taon ng kanilang pagkakaibigan, hindi niya kailanman naisip na ang pinsala ni Bill ay hindi lang pala nagtanggal ng kanyang kakayahang makagalaw, kundi pati na rin ng kanyang pakiramdam. Nahiya si James na hindi siya naging mas maunawain at mahabagin sa pinagdaraanan ng kaibigan niya araw-araw.
Ang kakulangan ni James sa pag-unawa at pag-aalala sa kanyang kaibigan ay nagpapaalala sa kanya ng isang bagay na ginawa ni Haring Hezekias ng Judah.
Nang sabihin ng propetang si Isaias kay Haring Hezekias na darating ang panahon na ang lahat ng kayamanan sa kanyang palasyo ay madadala sa Babilonia at ang kanyang mga lahi ay ipagtatapon (2 Hari 20:17–18), naging kampante si Hezekias. Sa halip na malungkot o magpakita ng malasakit sa kinabukasan ng kanyang bayan at pamilya, natuwa siya at inisip, “Hindi ba’t magkakaroon ng kapayapaan at katiwasayan sa panahon ng aking pamumuhay?” (v. 19). Bagaman siya ay mabuting hari, ipinakita niya sa pagkakataong iyon ang kawalan ng malasakit sa hinaharap ng iba. Nakatuon siya sa sarili niyang kapanatagan sa halip na sa pagdurusang haharapin ng mga susunod sa kanya. Ito’y paalala sa atin kung gaano kadaling maging makasarili, kahit para sa mga taong tapat. Ngunit ibang-iba ang Diyos. Hindi Niya iniisip ang Kanyang sarili. Gaya ng isinulat ni Juan sa 1 Juan 4:10, “Ito ang pag-ibig: hindi sa tayo’y umibig sa Diyos, kundi siya ang umibig sa atin at sinugo ang kanyang Anak bilang handog upang mapatawad ang ating mga kasalanan.” Napakalalim ng malasakit ng Diyos sa atin kaya tiniis Niya ang sakit upang tayo'y magkaroon ng buhay na walang hanggan sa Kanyang pag-ibig. Ang puso ng Diyos ay laging nakatuon sa iba—laging kumikilos sa habag, kahit ito’y may kapalit na sakripisyo sa Kanyang panig.

Sa Gitna ng Alinlangan, May Diyos na Nakakaalam

Balisa si Karen dahil sa isang isyu sa kalusugan ng kanyang pamangking teenager, kaya't nakaramdam siya ng ginhawa nang marinig ang tungkol sa isang natural na lunas na may magandang resulta. Gayunman, nag-aalinlangan ang kanyang kapatid na babae dahil sa posibilidad ng mga side effect, batay sa medikal na kasaysayan ng kanyang anak. Nais sanang makipagtalo ni Karen, ngunit pinili niyang magpigil. Gaano man siya nababahala para sa kanyang pamangkin, kinailangan niyang igalang ang kapangyarihan at desisyon ng ina nito.
Kalaunan, sinabi ng doktor sa kanila, “Ang natural na lunas na iyon ay maaaring nagdulot ng matinding allergic reaction.” Pagdating sa kapakanan ng kanyang anak, tunay ngang mas alam ng ina kung ano ang pinakamabuti para sa kanya—sa mga paraang hindi alam ni Karen. Naalala ni Karen ang pangyayaring ito tuwing siya’y nababahala para sa iba pa niyang mga mahal sa buhay, habang hinihiling sa Diyos na tulungan sila ayon sa paraan na iniisip niyang nararapat. Naalala niya na ang Diyos, na higit na nagmamahal at lubos na nakakakilala sa kanila kaysa sa kanya, ang tunay na nakakaalam ng pinakamabuti.
Sa Isaias 55:9, sinabi ng Diyos, “Kung paanong ang langit ay mas mataas kaysa sa lupa, gayon din ang aking mga daan ay mas mataas kaysa sa inyong mga daan.” Ang salitang Hebreo para sa daan (derek) ay hindi lamang tumutukoy sa direksyon kundi sa mga moral na kilos at asal ng Diyos—banal, puno ng karunungan, at laging mabuti. Taliwas ito sa mga daan ng tao na madalas ay may pagkukulang, makitid ang pananaw, o makasarili. Ang paalaalang ito ay nagbibigay ng kaaliwan kapag ang mga pangyayari sa buhay ay hindi ayon sa ating inaasahan, lalo na sa buhay ng mga mahal natin. Maaaring hangad natin ang kagalingan, pagbabago, o mabilisang solusyon, ngunit ang Diyos, sa Kanyang perpektong karunungan, ang nakakakita ng buong larawan at kumikilos sa paraang lampas sa ating pang-unawa. Ang Kanyang mga layunin ay laging nakaugat sa Kanyang pag-ibig, kahit pa iba ang resulta kaysa sa ating inaasam. Kaya’t hinihikayat tayo sa Filipos 4:6 na ihandog ang ating mga kahilingan sa Diyos—hindi upang kontrolin ang mga bagay, kundi upang ipagkatiwala ito sa Kanya na may hawak ng lahat. Araw-araw nating maipagkakatiwala sa Kanya ang ating mga mahal sa buhay, dahil alam nating Siya’y laging mapagmalasakit, mahabagin, at makapangyarihan. Gaya ng sinasabi sa Isaias 55:3, 7–11, ang Salita at mga pangako ng Diyos ay hindi bumabalik na walang kabuluhan. Natutupad ng mga ito ang Kanyang layunin—mga layuning maaaring hindi natin lubos na maunawaan, ngunit ganap nating mapagkakatiwalaan.

Sa Kailaliman: Ang Presensya ni Kristo sa Gitna ng Kadiliman

Ang San Fruttuoso Abbey ay tahimik na nakatago sa isang liblib na cove sa hilagang-kanlurang baybayin ng Italya, kinukupkop ng mga punong-kahoy at dagat. Maaabot lamang ito sa pamamagitan ng bangka o paglalakad sa paikut-ikot na daan, kaya't tila isa itong lugar na nakalimutan ng panahon—isang mapayapang tagpuan malayo sa ingay ng mundo. Ngunit sa ilalim ng kalmadong tubig ng kanyang bay, may mas malalim pang hiwaga. Kapag sumisid ka sa malinaw na tubig at lumubog ng halos limampung talampakan, unti-unting lilitaw ang isang misteryosong pigura: ang Christ of the Abyss, ang kauna-unahang estatwa sa ilalim ng dagat, na inilagay noong 1954.
Gawa sa tanso, inilalarawan nito si Hesus na nakatayo sa kailaliman, nakataas ang mga kamay patungong langit, waring umaabot sa liwanag sa gitna ng bughaw na katahimikan ng karagatan. Isa itong makapangyarihang simbolo—si Hesus, hindi nasa tuktok ng bundok, kundi nasa malamig at madilim na kailaliman ng dagat. At marahil, doon nga natin Siya kailangang matagpuan. Gaya ng sinasabi sa Awit 69, ang "kalaliman" ay mga sandali ng matinding lungkot at pagkalugmok, kapag ang buhay ay tila wala nang pag-asa. Ngunit nagpapaalala ang Kasulatan na kahit ang pinakamalalim na lugar ay hindi kayang paghiwalayin tayo sa Diyos—naroon din Siya (Awit 139:8), handang hilahin tayo mula sa kawalan. Ang nakalubog na rebultong iyon ay higit pa sa sining; isa itong tahimik na pahayag: kahit tayo'y nilulunod ng bigat ng buhay, si Hesus ay naroon na sa kailaliman, nakaabang, nakataas ang mga kamay—handa tayong salubungin, iligtas, at iangat pabalik sa liwanag.

Ang Dakilang Kapangyarihan ng Diyos

Ang lungsod ni Lisa ay halos nabalot ng kadiliman matapos ang isang matinding bagyong may yelo na nagpatumba sa milya-milyang linya ng kuryente, na nag-iwan sa marami sa kanyang mga kaibigan na walang elektrisidad upang mapainit ang kanilang mga tahanan sa gitna ng napakalamig na taglamig. Nangungulila ang mga pamilya na makakita ng mga trak ng kumpanyang nag-aayos ng kuryente sa kanilang mga lugar upang maibalik ang suplay. Kalaunan, nalaman niya na ang paradahan ng isang simbahan ay ginamit bilang pansamantalang command center ng mga sasakyang ipinapadala upang tumulong sa mga nangangailangan.
Ang pagkarinig tungkol sa mga trak na nag-aayos ng kuryente ay nagpapaalala sa akin ng utos ni Jesus sa Kanyang mga alagad sa aklat ng Gawa. Pagkatapos ng Kanyang muling pagkabuhay, hindi agad bumalik si Jesus sa langit. Sa loob ng apatnapung araw, Siya’y nagpakita sa Kanyang mga tagasunod, pinalakas ang kanilang loob at tinuruan sila tungkol sa kaharian ng Diyos (Gawa 1:3). Bago Siya umakyat sa langit, nagbigay Siya ng isang makapangyarihang pangako: “Tatanggap kayo ng kapangyarihan kapag bumaba sa inyo ang Banal na Espiritu” (Gawa 1:8).
Hindi ito basta-bastang kapangyarihan—ito’y ang walang kapantay na kapangyarihan ng Diyos na ipinagkakaloob sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu. Ngunit ang kapangyarihang ito ay hindi upang sarilinin. Katulad ng mga trak na nagdala ng liwanag at init sa mga tao sa gitna ng dilim, ang mga alagad ay tinawag upang maghatid ng liwanag ng katotohanan at pag-ibig ng Diyos sa isang mundong nasasaktan. Ang kanilang misyon ay muling pagdugtungin ang ugnayang nasira sa pagitan ng tao at ng Diyos dahil sa kasalanan, sa pamamagitan ng mensahe ng kaligtasan kay Jesus. Ngayon, ang parehong Espiritu ay nagpapalakas din sa atin. Habang tayo’y lumalabas patungo sa ating mga komunidad, trabaho, o tahanan, dala rin natin ang kakayahang magdala ng espirituwal na init at kagalingan. Sa kapangyarihan ng Diyos, kaya nating magmahal ng malalim, magmalasakit ng totoo, at ituro ang iba pabalik sa tunay na pinagmumulan ng buhay.

Humayo at Magbalita

Masigasig si Elliot sa pagbabahagi ng tungkol kay Jesus sa iba. Sa loob ng isang linggong pagtuturo mula sa 2 Timoteo para sa mga pinuno ng simbahan sa isang bansa sa Timog Asya, ipinaalala niya sa kanila ang pamamaalam ni Pablo kay Timoteo. Hinimok niya sila na huwag mahiya sa mabuting balita kundi yakapin ang pagdurusa at pag-uusig alang-alang sa ebanghelyo, tulad ng ginawa ni Pablo (1:8-9). Ilang araw matapos nito, nalaman ni Elliot na ipinagbawal na ang ebanghelismo at pagbabalik-loob sa Kristiyanismo sa bansang iyon. Dahil sa matinding pag-aalala para sa kanilang kalagayan, nanalangin siya na magpatuloy ang mga lider na ito sa pagtitiis at sa buong tapang at agarang ipahayag ang ebanghelyo.
Malinaw na nauunawaan ni Pablo ang mga panganib at hirap na kaakibat ng pagpapahayag ng mabuting balita tungkol kay Jesu-Cristo. Ang pagbabahagi ng ebanghelyo ay hindi lamang basta pagsasalita—madalas itong nangangahulugan ng pagdurusa alang-alang sa katotohanan. Naranasan niya mismo ang halaga ng pagsunod kay Cristo. Ipinakulong siya dahil sa kanyang pananampalataya (2 Timoteo 1:8, 16), at dumaan siya sa matinding pisikal at emosyonal na paghihirap dahil sa kanyang pagtuturo tungkol kay Cristo (vv. 11–12). Sa kanyang ikalawang liham sa mga taga-Corinto, isinalarawan ni Pablo ang lahat ng kanyang pinagdaanan—siya’y paulit-ulit na binugbog, hinagupit, binato, naranasang tumaob ang kanyang sinasakyang barko, at laging nasa panganib, mula sa mga kaaway at maging sa mga kasamahan sa pananampalataya (2 Corinto 11:23–29). Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, hindi kailanman tumigil si Pablo sa pagpapahayag ng tungkol kay Jesus. Ni minsan ay hindi siya pinatahimik ng takot o pagdurusa.
Ano ang nagtulak sa kanya? Mayroon si Pablo ng isang makapangyarihan at walang hanggang pananaw: “Sapagkat para sa akin, ang mabuhay ay para kay Cristo, at ang mamatay ay pakinabang” (Filipos 1:21). Habang siya’y nabubuhay, layunin niyang ipakilala si Cristo sa lahat. Bawat hininga niya ay nakalaan sa pagpapalaganap ng mabuting balita. Ngunit kung siya’y mamamatay, handa siyang harapin ito—sapagkat ang kamatayan ay magdadala sa kanya sa piling ng Tagapagligtas na kanyang minamahal. Ang matapang na pananaw na ito ang nagbigay sa kanya ng lakas ng loob upang magpatuloy, anuman ang kapalit.
Hindi lamang niya pinalakas ang kanyang sarili—ipinasa rin niya ang lakas ng loob na ito sa iba, gaya ng batang alagad niyang si Timoteo. Ipinaalala ni Pablo kay Timoteo na hindi niya kailangang umasa sa sariling lakas. Ipinagkaloob na ng Diyos sa kanya ang Banal na Espiritu na magpupuno sa kanya ng kapangyarihan, pag-ibig, at pagpipigil sa sarili (2 Timoteo 1:7). Sa tulong ng Espiritu, maaari siyang maging matatag at matapat, gaya ni Pablo.
At ang panawagang ito ay hindi lamang para kina Pablo at Timoteo—ito rin ay para sa ating lahat na nananampalataya kay Cristo ngayon. Saan man tayo inilagay ng Diyos—sa ating tahanan, trabaho, komunidad, o sa misyon—tayo ay tinatawag na ibahagi si Jesus sa iba. Maaaring makaranas tayo ng mga pagsubok, pagtutol, o kahit pag-uusig. Ngunit hindi tayo nag-iisa. Kasama natin ang Diyos. Ang Kanyang Espiritu ang nagbibigay sa atin ng lakas. At tulad ni Pablo, maaari tayong mamuhay nang may tapang, batid na ang ating buhay ay may walang hanggang layunin, at ang ating pag-asa ay nakasandig kay Cristo.

Wow!

“Wow!” ang naging tugon ng mga kasamahan ni Arthur nang sila’y maglibot sa isang retreat center—na binili sa napakalaking halaga ng isang taong may malinaw na pananaw para sa pagpapalakas at pagpapasigla ng mga taong naglilingkod sa ministeryo. Namangha sila sa mga double-decker na higaan na may queen-sized na kutson at mga silid na may king-sized na kama. Ang napakagandang kusina at lugar-kainan ay nagdulot din ng malawakang pagkatuwa at pagkamangha. At sa oras na akala mong nakita mo na ang lahat, may mga dagdag pang sorpresa—kabilang na ang isang full-sized na indoor basketball court. Bawat "wow" ay talagang karapat-dapat.
Naranasan ng Reyna ng Sheba ang isang nakamamanghang tagpo nang bisitahin niya si Haring Solomon sa sinaunang Jerusalem. Narinig niya ang tungkol sa karunungan at kayamanan ni Solomon, ngunit wala siyang sapat na paghahanda para sa kagandahan at karangyaan na nasilayan niya nang personal. Nang makita niya ang karangyaan ng palasyo, kasaganaan ng kanyang hapag, kaayusan ng kanyang mga tagapaglingkod, at ang karunungang ginamit niya sa pamumuno, siya ay lubos na namangha (1 Hari 10:4–5). Ang kanyang tugon na punô ng paghanga ay nagpapakita ng kaluwalhatian at kadakilaan ng kaharian ni Solomon. Ngunit pagkalipas ng maraming siglo, dumating ang isang Haring higit pa kay Solomon—si Jesus, ang Anak ni David—na ang karunungan at mga gawa ay di-masukat ang ganda. Namangha ang mga tao, hindi lamang sa Kanyang mga salita, kundi sa kapangyarihan at awtoridad na kasama ng bawat sinabi at himala (Lucas 4:36). Paalala ni Jesus sa mga tao, “may isang higit pa kay Solomon” na nasa kanilang harapan (Lucas 11:31). Ang Kanyang layunin ay hindi upang magtayo ng palasyo sa lupa, kundi upang ialok ang walang hanggang kaharian ng Diyos, na naging posible sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus. Sa pamamagitan ni Jesus, tumatanggap tayo ng kapatawaran, panunumbalik, at paanyaya na maging bahagi ng Kanyang pamilya. Ang lahat ng lumalapit sa Kanya ay nakakahanap ng hiwaga, kagandahan, at biyayang higit pa sa maiaalok ng mundo. Tunay ngang Siya ang pinakadakilang “wow.”

Mula sa Nakamamatay na Espada

Ang kahanga-hangang eskultura ni Sabin Howard na A Soldier’s Journey ay humihinga ng buhay at dalamhati. Tatlumpu’t walong pigurang bronse ang nakayukong pasulong sa isang bas-relief na may habang limampu’t walong talampakan, na sumusubaybay sa buhay ng isang sundalo noong Unang Digmaang Pandaigdig. Natapos noong 2024, ang panoramang ito ay nagsisimula sa masakit na pamamaalam sa pamilya, sumusunod sa inosenteng kasiyahan ng pag-alis, at lumulubog sa mga kasindak-sindak na karanasan ng digmaan. Sa huli, ibinabalik tayo ng eskultura sa tahanan, kung saan ang anak na babae ng beterano ay sumisilip sa nakataob niyang helmet—na wari’y nakikita ang darating na Ikalawang Digmaang Pandaigdig.
Hinangad ni Howard na “hanapin ang hiblang nag-uugnay sa sangkatauhan—na ang tao ay kayang umabot sa matatayog na antas, ngunit maaari ring bumagsak sa antas ng hayop.” Ipinapakita ng digmaan ang katotohanang ito.
Malalim na nauunawaan ng salmistang si David ang sakit, kapinsalaan, at hilakbot ng digmaan. Bilang isang mandirigma at hari, alam niya na ang pagharap sa kasamaan ay kung minsan ay nangangailangan ng labanan, at kinikilala niya ang papel ng Diyos sa paghahanda sa kanya, sa pagsasabing, “Tinuturuan niya ang aking mga kamay sa pakikidigma” (Awit 144:1). Ngunit sa kabila ng kanyang karanasan at lakas, hindi naging matigas ang kanyang puso—nananabik siya sa kapayapaan at taimtim na nanalangin, “Iligtas mo ako sa mabagsik na tabak” (tal. 10–11), na nagpapahayag ng pagnanais na maligtas sa karahasan at paghihirap. Ang kanyang pananaw ay lagpas sa digmaan—nakatuon sa hinaharap na puno ng buhay, kapayapaan, at kasaganaan. Inilarawan niya ang isang panahon kung saan ang mga anak na lalaki ay lalaking matatag at malusog “gaya ng halamang pinataba,” at ang mga anak na babae ay magiging marilag at marangal “gaya ng haliging inukit upang pagandahin ang palasyo” (tal. 12). Ang pag-asang ito ay larawan ng isang lipunang naibalik na ang kaayusan—malaya sa pagkawasak, pagkabihag, at dalamhati. “Walang pagbubutas sa pader, walang pagpunta sa pagkabihag, walang daing ng kaguluhan sa ating mga lansangan” (tal. 14) ay makapangyarihang larawan ng kapayapaang nagtatagal. Habang inaalala natin ang mga nagbuwis ng buhay sa digmaan, inaangkin din natin ang pag-asa ni David. Hinahangad natin ang araw na hindi na muling kukunin ng digmaan ang buhay ng mga kabataan. At habang tayo’y naghihintay, sumasabay tayo kay David sa pagsamba, buong pananampalatayang sinasabi, “Aawit ako ng bagong awit sa iyo, aking Diyos” (tal. 9).

Muling Nabuhay na Pag-asa

Nagtaka si Thia. Bakit palaging nasa aklatan ang kanyang labing-walong taong gulang na anak nitong mga araw na ito? Ang kanyang anak, na may autism at bihirang makipag-usap kaninuman, ay karaniwang umuuwi agad pagkatapos ng klase. Ano ang nagbago?
Nang mapilit, sumagot din ang anak: “Nag-aaral kasama si Navin.”
Si Navin, ayon sa kwento, ay isang kamag-aral na napansing nahihirapan ang anak ni Thia sa klase at inanyayahan itong mag-aral kasama siya. Ang umuusbong na pagkakaibigang ito—ang una sa loob ng labing-walong taon—ay labis na nagpasaya sa nawalan nang pag-asa na ama, na inakalang hindi na magkakaroon ng kaibigan ang kanyang anak.
Muling nabuhay ang pag-asa dahil may isang taong nagmalasakit at lumapit sa kapwa na nangangailangan ng tulong. Minsan, isang simpleng kilos ng malasakit—isang tahimik na presensya, isang mabait na salita, o isang bukas na pakikinig—ang sapat na upang magbigay-liwanag sa pusong pagod at nalulumbay. Sa isang mundong maraming nakakaramdam ng pagiging hindi nakikita o nalulunod sa bigat ng buhay, ang pagpapasya ng isang tao na umalalay ay maaaring maging simula ng pagbabago sa buhay ng iba. Isa itong kagandahang-loob na nagpapakita ng malasakit ng tao, at larawan din ng pag-ibig na nais ng Diyos na ipakita natin sa isa’t isa.
Malalim ang pagkaunawa ni apostol Pablo sa prinsipyong ito sa kanyang ministeryo sa mga unang iglesia. Alam niya na ang pag-asa—lalo na ang pag-asang kaugnay ng kaligtasan at pagbabalik ni Cristo—ay hindi dapat pasanin nang mag-isa. Sa kanyang unang sulat sa mga taga-Tesalonica, hinimok ni Pablo ang mga tagasunod ni Jesus na “maging gising at mapagpigil” (1 Tesalonica 5:6), mamuhay nang may layunin, kalinawan, at pananabik sa pagbabalik ng Panginoon. Ngunit batid din niyang upang magawa ito, lalo na sa gitna ng kahirapan at panghihina, kailangan ng mga mananampalataya ang isa’t isa. Kaya’t sinabi niya: “palakasin ninyo ang loob ng isa’t isa at magpatibayan kayo sa isa’t isa” (talata 11).
Bagaman kilala na ang mga taga-Tesalonica sa kanilang pagmamahal sa Diyos at pamumuhay na kalugud-lugod sa Kanya (4:1, 10), pinaalalahanan pa rin sila ni Pablo na ang tunay na pag-ibig ay umaabot sa mga nahihirapan. “Palakasin ang loob ng mga pinanghihinaan, tulungan ang mahihina,” kanyang idinagdag (5:14). Sa madaling salita, ang sukatan ng espirituwal na kasiglahan ay hindi lamang nasusukat sa sariling debosyon kundi sa kung paano natin inaalalayan ang mga nanghihina.
Kapag pinansin natin ang mga kapwa mananampalataya na natatakot, balisa, o nalulumbay, at nilapitan natin sila—hindi upang agad lutasin ang kanilang suliranin kundi upang ipadama na hindi sila nag-iisa—nagiging kasangkapan tayo ng Diyos upang buhayin muli ang kanilang pag-asa. Maaaring ito'y sa pamamagitan ng isang simpleng salita ng pag-asa, tahimik na pakikiisa, o pag-upo sa tabi nila. Sa ganitong paraan, kumikilos ang Diyos upang palakasin sila at bigyan ng lakas ng loob upang patuloy na kumapit kay Jesus.
Sa mga sandaling ito, tayo’y nakikibahagi sa banal na gawain ng Diyos. Tayo’y nagiging kasangkapan ng Kanyang biyaya, tumutulong sa iba na patuloy na umasa—kay Jesus, sa Kanyang mga pangako, at sa katotohanang sila’y tunay na minamahal.

Paglukso ng Pananampalataya

Mga pitong daang emperor penguin sa West Antarctica, na anim na buwang gulang pa lamang, ay nagsisiksikan sa gilid ng isang napakataas na bangin na may taas na limampung talampakan mula sa nagyeyelong tubig. Sa wakas, isang penguin ang yumuko at tumalon—isang "paglukso ng pananampalataya"—papunta sa nagyeyelong tubig sa ibaba at nagsimulang lumangoy palayo. Di naglaon, marami pang penguin ang sumunod at tumalon.
Karaniwan, ang mga batang penguin ay tumatalon lamang ng ilang talampakan papasok sa tubig para sa kanilang unang paglangoy. Ang mapanganib na pagtalon ng grupong ito ang unang naitala sa kamera.
Maaaring sabihin ng ilan na ang matapang na pagtalon ng mga batang emperor penguin—ang pagtalon sa nagyeyelong kawalan—ay parang uri ng bulag na pananampalataya na ipinapakita ng isang tao kapag unang nagtitiwala kay Jesus para sa kaligtasan. Sa unang tingin, tila ba ang pananampalataya kay Cristo ay nangangahulugan ng pagsuong sa di alam at walang kasiguruhan. Ngunit ang totoo, ang pananampalataya sa Kanya ay hindi bulag—ito ay nakaugat sa isang mas malalim at matibay na pundasyon.
Sabi ng sumulat ng Hebreo, “Ang pananampalataya ay katiyakan sa mga bagay na inaasahan, kasiguruhan sa mga bagay na hindi nakikita” (Hebreo 11:1). Ang tunay na pananampalataya ay hindi batay sa haka-haka o pabigla-biglang desisyon; ito ay nakasalalay sa pagiging tapat at mapagkakatiwalaan ng Diyos. Ito’y pagtitiwala sa Kanyang mga pangako, kahit hindi natin ganap na nauunawaan ang mga sitwasyon o resulta.
Isaalang-alang si Enoch. Namuhay siya sa paraang nakalulugod sa Diyos, at malinaw ang sinasabi ng Kasulatan: “Kung walang pananampalataya, hindi maaaring kalugdan ng Diyos” (Hebreo 11:6). Ang malapit na ugnayan ni Enoch sa Diyos ay nakaangkla hindi sa kanyang nakikita, kundi sa kanyang tiwala sa kung sino ang Diyos.
Si Noe rin ay isang makapangyarihang halimbawa. Nang siya’y balaan tungkol sa isang pagbaha na hindi pa kailanman nakita ng mundo, hindi siya nag-alinlangan kundi may banal na paggalang siyang gumawa ng isang arka. “Sa banal na pagkatakot ay nagtayo siya ng arka upang iligtas ang kanyang pamilya” (v. 7). Bakit? Sapagkat naniwala siya sa Diyos. Hindi pa siya nakaranas ng ganoong ulan, ngunit lubos siyang nagtitiwala sa Nagbigay ng babala.
Gayon din si Abraham. Tinawag siya ng Diyos upang lisanin ang lahat ng pamilyar sa kanya, at siya ay sumunod—“kahit hindi niya alam kung saan siya pupunta” (v. 8). Ang ganitong uri ng pagtitiwala ay lampas sa lohika at kaginhawaan. Ang pananampalataya ni Abraham ang nagdala sa kanya sa di alam, ngunit siya’y sumunod dahil alam niya kung sino ang nangunguna sa kanya.
Sa parehong paraan, kapag tayo’y unang nagtitiwala kay Jesus, ito ay isang hakbang ng pananampalataya—ang piliing maniwala sa Kanyang biyaya at kaligtasan, kahit hindi pa natin Siya nakikita ng personal. Ngunit simula pa lamang iyon. Habang tayo'y patuloy na sumusunod sa Kanya, sinusubok ang ating pananampalataya sa pamamagitan ng mga pagsubok, kawalang-katiyakan, at paghihintay. Sa bawat pagkakataon, maaalala natin kung paano naging tapat ang Diyos—hindi lamang sa atin kundi sa mga naunang salinlahi.
Ang pananampalataya ay hindi nangangahulugang mawawala na ang mga tanong o ang lahat ay magiging madali, ngunit nagbibigay ito ng matibay na sandigan sa katotohanan. Kahit hindi natin alam ang dahilan o paraan, maaasahan natin ang Diyos sa resulta—sapagkat paulit-ulit Niyang pinatutunayan na Siya ay tapat. Ang ating “leap of faith” ay hindi isang pagtalon sa kawalan—ito’y pagtalon sa mga bisig ng isang Diyos na nakakaalam ng lahat.

Ibigin ang Katotohanan

Ayaw ni Jack sa paaralan. Nababagot siya sa mga leksyon tungkol sa algebra, gramatika, at ang periodic table. Pero mahal niya ang paggawa ng mga bahay. Isinasama siya ng kanyang ama sa trabaho tuwing tag-init, at hindi siya nagsasawa. Labing-anim pa lang siya, pero alam na niya ang tungkol sa semento, bubong, at kung paano bumuo ng pader.
Ano ang kaibahan ng paaralan at konstruksiyon? Pagmamahal. Mahal ni Jack ang isa, at hindi ang isa pa. Ang kanyang pagmamahal ang nagpapalalim ng kanyang kaalaman.
Bilang mga mananampalataya kay Jesus, tayo ay tinatawag na “ibigin ang katotohanan” (2 Tesalonica 2:10). Hindi ito basta ideya lamang o malamig na kaalaman. Ito’y isang malalim at personal na pagmamahal sa kung ano ang tama, totoo, at sa huli, sa Kanya na siyang Katotohanan. Babala ni Apostol Pablo: sa mga huling araw, may darating na makapangyarihang pandaraya. Gagamit ang isang satanikong nilalang ng “lahat ng uri ng makapangyarihang tanda at kahanga-hangang gawa” (v. 9) upang linlangin ang mga taong “napapahamak” (v. 10).
Bakit sila napapahamak? Hindi lang dahil sila’y nadaya, kundi dahil “tumanggi silang ibigin ang katotohanan upang sila’y maligtas” (v. 10).
Hindi kakulangan ng talino ang bulag sa kanila—kundi kakulangan ng pagmamahal sa katotohanan. Nakatuon na ang kanilang puso sa ibang bagay. Dahil dito, hinayaan ng Diyos na sila’y ma-engganyo ng isang makapangyarihang ilusyon (v. 11), kaya naniwala sila sa kasinungalingan. Ang kanilang paghatol ay nakaangkla sa kanilang pagnanasa. Ang kanilang pag-ibig ang humubog sa kanilang pananaw.
Kaya dapat tayong magtanong: Ano ba talaga ang alam natin? Pero bago pa natin sagutin 'yan, may mas mahalagang tanong: Ano ba ang iniibig natin?
Ang isipan natin ay sumusunod sa ating puso. Ang ating pag-iisip ay naaayon sa ating mga hangarin. Kung tayo ay nauuhaw sa katotohanan, hahanapin natin ito, yayakapin ito, at mamumuhay ayon dito. Ngunit kung ang hanap natin ay kaginhawaan, kasinungalingang nagpapalaki ng ating ego, o ang mga bagay na madali at magaan lamang, magiging istorbo sa atin ang katotohanan.
Ang pag-ibig ay humuhubog sa ating paghahanap. Ang minamahal natin, pinapahalagahan natin. Pinoprotektahan natin ito, pinagyayaman, at patuloy na hinahangad. Kung iniibig natin ang karunungan at katotohanan, hahanapin natin ito gaya ng paghahanap ng isang kayamanang nakabaon. Sabi sa Kawikaan: “Mapalad ang taong nakakasumpong ng karunungan, at ang taong nagkakamit ng unawa, sapagkat ang pakinabang dito ay higit pa sa pilak, at ang kita ay higit kaysa ginto” (Kawikaan 3:13–14). At sa Kawikaan 4:6: “Huwag mong pabayaan ang karunungan, at iingatan ka niya; ibigin mo siya, at iingatan ka niya.”
Ngunit ano nga ba ang tunay na karunungan? Hindi ito basta kaalaman o prinsipyo—ito ay isang Persona. Sinabi ni Jesus: “Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay” (Juan 14:6). Siya ang katuparan ng karunungan at kabuuan ng katotohanan. Kaya ang tunay na tanong ay hindi lang “Ano ang alam ko?” kundi “Sino ang iniibig ko?”
Kung iniibig natin si Jesus, ang Katotohanang nagkatawang-tao, matututunan natin ang Kanyang daan. Gagabayan Niya tayo. Iingatan Niya tayo. Sa isang mundong punô ng panlilinlang at kasinungalingan, ang pag-ibig kay Jesus ang ating proteksiyon. Siya ang ating angkla, ang ating gabay, at ang ating kaligtasan.
Kaya maging mga tao tayo na hindi lamang nananampalataya sa katotohanan, kundi umiibig sa katotohanan—na pinapahalagahan ito tulad ng ginto, pinangangalagaan ito gaya ng isang kayamanan, at sinusundan ito hanggang sa marating natin ang Kanya na siyang Katotohanan Mismo.