Mabunga pa rin para sa Diyos

May isang lumang alamat tungkol sa isang babae na araw-araw nagdadala ng tubig mula sa ilog gamit ang dalawang timba na nakasabit sa magkabilang dulo ng isang mahabang kahoy. Ang isang timba ay bago at buo, habang ang isa naman ay luma na at may mga bitak. Sa tuwing nakakarating ang babae sa kanilang bahay, puno pa rin ng tubig ang bagong timba, ngunit halos wala nang laman ang luma at bitak na timba. Labis na nahihiya ang lumang timba at humingi ito ng paumanhin. Ngunit ngumiti lamang ang babae, tumalikod, at itinuro ang daan na kanilang dinaanan. “Nakikita mo ba ang mga bulaklak na tumutubo sa gilid ng daan kung saan ka nakapuwesto?” tanong niya. “Araw-araw, dinidiligan mo sila. Ang mga bitak mo ang nagdadala ng kagandahan sa aking paglalakbay.”
Ang kwentong ito ay nagdadala ng malalim na aral tungkol sa mundo natin ngayon—isang mundong madalas na sumasamba at nagbibigay halaga sa kabataan, kasiglahan, at pagiging perpekto. Ang lipunan ay karaniwang pinupuri ang bago at walang kapintasan, habang hindi napapansin ang kagandahan at halaga na dulot ng edad, karanasan, at maging ng mga imperpeksyon. Ngunit iba ang sinasabi ng Bibliya—binibigyang-diin nito ang karunungan at lakas na matatagpuan sa mga matatanda, sa mga mahihina, at kahit sa mga “may bitak.” Sabi ng salmista, “Ang matuwid ay uunlad tulad ng puno ng palma; sila’y lalaki na tulad ng sedro sa Lebanon” (Awit 92:12).
Hindi palaging nangangahulugan na ang pagtanda ay katumbas ng karunungan, ngunit madalas itong nagdadala ng lalim ng pananaw, katatagan, at ugat na tumibay dahil sa mga karanasan ng buhay. Ang mga matatanda ay nakaranas na ng kasiyahan at kalungkutan, tagumpay at pagsubok, na nagbigay sa kanila ng kakayahang magbunga ng mayaman at matibay na bunga. Tulad ng sinabi ng salmista, “Sila’y magbubunga pa sa katandaan, mananatiling sariwa at luntian” (v. 14). Ang kanilang pananampalataya, na hinubog at pinanday ng panahon, ay nagiging bukal ng lakas at kagandahan, hindi lamang para sa kanila kundi para sa mga nakapaligid sa kanila.
Sa isang kultura na inuuna ang bago at episyente, mahalagang huminto at kilalanin ang di-matatawarang kontribusyon ng nakatatandang henerasyon. Ang kanilang buhay, kahit may mga bitak at kapintasan, ang siyang nagpapasibol ng mga bulaklak sa gilid ng ating daan—mga sandali ng kagandahan, karunungan, at biyaya na nagpapayaman sa ating paglalakbay. Tayo’y maglaan ng panahon upang makita ang kanilang bunga, upang parangalan ang kanilang mga karanasan, at upang alagaan sila tulad ng pag-aalaga nila sa atin. Sa ganitong paraan, hindi lamang natin ipinagdiriwang ang kanilang buhay, kundi niyayakap din natin ang mas malalim na katotohanan na ang kagandahan ay madalas na lumilitaw mula sa mga imperpeksyon.