Isang Bulong lang

Ang whispering wall sa Grand Central Station ng New York City ay isang acoustic oasis mula sa ingay ng lugar. Ang natatanging lugar na ito ay nagbibigay pahintulot sa mga tao na magpadala ng mga tahimik na mensahe mula sa layo na tatlumpung talampakan. Kapag ang isang tao ay nakatayo sa base ng isang granite archway at nagsasalita ng mahina sa dingding, ang mga soundwave ay naglalakbay pataas at sa ibabaw ng hubog na bato patungo sa nakikinig sa kabilang panig.
Narinig ni Job ang bulong ng isang mensahe nang puno ng ingay ang kanyang buhay at ang trahedya ng halos mawalan siya ng lahat (Job 1:13–19; 2:7). Ang kanyang mga kaibigan ay nagbibigay ng kanilang mga opinyon, ang kanyang sariling mga iniisip ay walang tigil na naguguluhan, at ang suliranin ay pumapasok sa bawat aspeto ng kanyang buhay. Gayunpaman, ang kaharasan ng kalikasan ay tahimik na nagsasalita sa kanya tungkol sa banal na kapangyarihan ng Diyos.
Ang kagandahan ng langit, ang misteryo ng lupa na nakatanim sa puwang, at ang katiyakan ng horizon ay nagpaalala kay Job na ang mundo ay nasa palad ng Diyos (26:7–11). Maging ang kumukulong dagat at umaalingawngaw na kapaligiran ang umakay sa kanya na sabihin, “ang mga ito ay mga panlabas na gilid lamang ng mga gawa [ng Diyos]; kung gaano kahina ang bulong na naririnig natin tungkol sa kanya!” (v. 14).
Kung ang mga kahanga-hangang bagay sa mundo ay kumakatawan lamang sa isang fragment ng mga kakayahan ng Diyos, malinaw na ang Kanyang kapangyarihan ay higit sa kakayahan nating maunawaan ito. Sa panahon ng kabiguan, nagbibigay ito sa atin ng pag-asa. Magagawa ng Diyos ang anumang bagay, kabilang ang ginawa Niya para kay Job habang inaalalayan Niya siya sa panahon ng pagdurusa.