Matutong Makontento

Sa kolum ng payo ng isang psychiatrist, sinagot niya ang isang nagngangalang Brenda, si Brenda ay ambisyosa at dahil dito siya ay walang pagka-kontento sa buhay. Ang kanyang mga salita ay mapurol. Sinabi ng psychiatrist na hindi nilikha ang tao upang maging masaya, kundi upang magtagumpay sa pagpapanatili ng buhay at pagpaparami. Sinabi pa niya na sinusundan natin ang "nakakapanghinayang at nakatatakam na paruparo" ng kasiyahan, subalit hindi natin ito palaging nahuhuli.
Naisip ko kung ano ang naramdaman ni Brenda habang binabasa niya ang mga salitang nihilistic ng psychiatrist at kung gaano kaiba ang maaaring pakiramdam niya kung nabasa niya ang Mga Awit 131 sa halip. Sa mga salita nito, binibigyan tayo ni David ng gabay na pagmuni-muni kung paano makahanap ng kasiyahan. Nagsisimula siya sa isang postura ng kababaang-loob, isinasantabi ang kanyang makaharing mga ambisyon, at habang ang pakikipagbuno sa malalaking katanungan sa buhay ay mahalaga, isinasantabi din niya ang mga iyon (v. 1). Pagkatapos ay pinatahimik niya ang kanyang puso sa harap ng Diyos (v. 2), ipinagkatiwala ang hinaharap sa Kanyang mga kamay (v. 3). Ang resulta ay maganda: “tulad ng isang anak na nihiwalay sa suso sa kanyang ina,” sabi niya, “ako ay nasisiyahan” (v. 2).
Sa isang sirang mundo na tulad natin, ang kasiyahan ay kung minsan ay mailap. Sa Mga Taga Filipos 4:11–13, sinabi ni apostol Pablo na ang kasiyahan ay isang bagay na dapat matutunan. Ngunit kung naniniwala tayo na idinisenyo lamang tayo upang "mabuhay at magparami," ang kasiyahan ay tiyak na isang hindi mahuhuli na paru-paro. Ipinakita sa atin ni David ang isa pang paraan: pagkuha ng kasiyahan sa pamamagitan ng tahimik na pamamahinga sa presensya ng Diyos.