Ang Tunay na Pinagmumulan ng Tagumpay

 Daan-daang panauhin ang pumuno sa isang ginintuang bulwagan upang ipagdiwang ang ikalimampung anibersaryo ng isang nonprofit na organisasyon at parangalan ang mga taong naging bahagi ng tagumpay nito, lalo na yaong mga naging kasali sa loob ng maraming dekada. Isinalaysay ng isang founding member, na may pasasalamat, kung paanong kahit na libu-libong oras ng volunteer work at milyong-milyong dolyar mula sa mga grant ang naibigay, hindi pa rin sila magtatagumpay kung wala ang Diyos. Paulit-ulit niyang binigyang-diin na ang pag-usbong ng organisasyon ay hindi lamang dahil sa pagsisikap ng tao—bagamat napakarami rin nito—kundi dahil sa pagtustos at pagkalinga ng Diyos.

Naunawaan ni Daniel ang kahalagahan ng pagbibigay ng papuri sa tunay na pinagmumulan ng lahat ng mabubuting bagay—lalo na pagdating sa mga kagila-gilalas na pangyayari sa buhay. Nang nagkaroon si Haring Nebuchadnezzar ng isang nakakabagabag na panaginip na hindi maipaliwanag at ni hindi rin maalala ng kanyang mga salamangkero, pantas, at tagapayo, siya ay nagalit at nawalan ng pag-asa. Ang kanyang hinihingi—na masabi sa kanya kung ano ang kanyang napanaginipan at ang kahulugan nito—ay imposible para sa tao. Mismong mga pantas ng Babilonia ang umamin na walang sinumang makagagawa nito maliban na lamang kung mayroong makalangit na kapangyarihan (Daniel 2:10–11).

Ngunit si Daniel, isang binatang may pananampalataya at tapang, ay hindi natakot. Kinikilala niyang may hangganan ang karunungan ng tao, ngunit ang Diyos na kanyang pinaglilingkuran ay makapangyarihan at nakakaalam ng lahat ng bagay. Malinaw niyang sinabi sa hari na walang sinumang tao—maging pantas, mangkukulam, salamangkero, o manghuhula—ang makakagawa ng hinihingi nito. Ngunit idineklara niya, “Ngunit may isang Diyos sa langit na naghahayag ng mga hiwaga” (Daniel 2:27–28). Sa pananampalataya at pag-asa, nanalangin si Daniel at humiling ng tulong sa Diyos upang maipahayag ang panaginip at ang kahulugan nito.

Nang sinagot ng Diyos ang panalangin ni Daniel at ipinahayag sa kanya ang panaginip, ang kanyang tugon ay hindi pagyayabang kundi malalim na kababaang-loob at papuri. Hindi niya inangkin ang kaalaman na parang galing sa kanyang sariling katalinuhan o kakayahan. Sa halip, tahasan niyang sinabi na ang karunungan ay nagmula lamang sa Diyos (Daniel 2:30, 45). Mabilis niyang inalis ang atensyon mula sa kanyang sarili at ibinaling ito sa tunay na karapat-dapat sa papuri.

Ang kuwentong ito ay makapangyarihang paalala na bagamat natural lamang na ipagdiwang ang ating mga tagumpay, talento, at magandang kinalabasan, dapat nating alalahanin kung saan ito tunay na nagmula. Ang bawat mabuting biyaya, tagumpay, talento, o sagot sa panalangin ay mula sa Diyos. Kung ito man ay solusyon sa problema, isang malikhaing ideya, o isang di-inaasahang oportunidad, nararapat lamang na magdiwang—ngunit higit sa lahat, ibalik natin ang papuri sa Diyos na siyang pinagmumulan ng lahat. Tulad ni Daniel, tinatawag tayong maging tapat na katiwala ng mga biyaya habang itinuturo ang iba sa kadakilaan ng ating Diyos.