Ang Puso na Ganap na Sumusuko sa Diyos

Sa huling kumpas ng referee, naging isang 2024 Olympian si wrestler Kennedy Blades. Pinagdikit niya ang kanyang mga palad, itinaas ang kanyang mga kamay at paningin sa langit, at pinuri ang Diyos. Tinanong siya ng isang reporter tungkol sa kanyang paglago sa nakaraang tatlong taon. Hindi man lang niya binanggit ang pisikal na pagsasanay bilang pangunahing dahilan. “Lalo lang talaga akong napalapit kay Jesus,” sabi niya. Ipinahayag niya si Cristo bilang Hari, ipinangaral na Siya ay muling darating, at hinikayat ang iba na maniwala sa Kanya. “Siya ’yon,” aniya. “Siya ang pangunahing dahilan kung bakit ko nagawa ang ganito kalaking bagay.” Sa iba pang panayam, matapat niyang ipinahayag na si Jesus ang lahat sa kanya, at Siya ang dahilan ng lahat ng mabubuting nangyari sa kanyang buhay. Ang matinding pananabik na mamuhay na nakasentro sa Diyos ay malinaw na nasasalamin sa taos-pusong pagpapahayag ni David sa Awit 63. Sa gitna ng ilang—pisikal man o espiritwal—nagsumamo si David sa kanyang Manlilikha. “Nauuhaw ako sa iyo,” wika niya, “ang buong pagkatao ko’y nananabik sa iyo” (tal. 1). Hindi ito basta panalangin lang—ito ay pag-amin ng kanyang matinding pangangailangan. Batid ni David na kung wala ang Diyos, wala siyang halaga. Hindi ito isang sandali lamang ng pananampalataya—ito ay ganap na pagsuko ng kanyang puso’t kaluluwa. Naranasan mismo ni David ang presensya ng Diyos. “Nakita” niya ang kadakilaan ng Panginoon at “namasdan” ang kapangyarihan at kaluwalhatian ng Diyos (tal. 2). Dahil dito, matapang niyang ipinahayag na ang tapat na pag-ibig ng Diyos ay “higit pa sa buhay” (tal. 3). Para kay David, ang mismong buhay ay hindi kasing halaga ng pag-ibig ng Diyos na hindi nagbabago. Sa talatang 7 at 8, makikita natin ang larawan ng matinding pagtitiwala at pagkapit: “Sapagkat ikaw ang aking katulong, ako’y aawit sa lilim ng iyong mga pakpak. Buong higpit akong kumakapit sa iyo; ang iyong kanang kamay ang umaalalay sa akin.” Hindi ito panalangin ng isang tao na lumalapit lamang kapag maginhawa ang buhay, kundi ng isang taong natutong ang Diyos lamang ang kanyang tanging kanlungan, maging sa oras ng pagsubok. Hindi lang kilala ni David ang Diyos—lubos siyang umaasa, kumakapit, at nakakatagpo ng kagalakan sa piling Niya kahit sa gitna ng hirap. Tulad ni David, tayo rin ay inaanyayahang mabuhay na may parehong pananabik at pananalig. Kapag si Jesus ang naging tunay na dahilan ng ating buhay—kapag Siya ang sentro, at hindi lang bahagi nito—nagsisimulang magliwanag ang ating buhay sa kakaibang paraan. Hindi na lang tayo nabubuhay para sa tagumpay, kaginhawahan, o papuri ng tao, kundi upang ipakita ang kaluwalhatian ng Diyos at akayin ang iba palapit sa Kanya. Sa mundong puno ng tukso, sakit, at pagkalito, ang pusong uhaw sa Diyos ay namumukod-tangi. Ito ay nagiging ilaw ng pag-asa, na nagtuturo sa iba kung paanong ang tunay na kagalakan at kapayapaan ay matatagpuan lamang sa buhay na nakaangkla kay Jesus. Kung paanong ang mga Awit ni David ay patuloy na nagbibigay inspirasyon sa maraming henerasyon, ganoon din ang ating pusong lubos na nakasuko sa Diyos—maipapahayag natin sa mundo na ang Diyos ay ang lahat-lahat, at Siya ang sapat na sapat.