Si Walter Dixon ay may limang araw upang mag-honeymoon bago siya ipadala sa Korean war. Wala pang isang taon, natagpuan ng mga tropa ang jacket ni Dixon sa larangan ng digmaan, na may mga sulat mula sa kanyang asawa na nakapaloob sa bulsa. Ipinaalam ng mga opisyal ng militar sa kanyang batang asawa na ang kanyang asawa ay napatay sa digmaan. Sa totoo lang, si Dixon ay buhay at naging prisoner of war sa loob ng 2 at kalahating taon. Tuwing gigising siya sa umaga ay lagi niya pinaplano kung paano siya makakauwi. Limang beses na nakatakas si Dixon ngunit palaging nahuhuli ulit. Sa wakas, siya ay napalaya. At marami talaga ang nabigla dito.
Alam ng mga tauhan ng Diyos kung paano mabihag, dalhin sa malayo at matagal na hindi makauwi. Dahil sa kanilang paghihimagsik laban sa Diyos, sila ay tinapon. Nagising sila tuwing umaga na nangangarap na bumalik, ngunit wala silang paraan upang iligtas ang kanilang sarili. Sa kabutihang palad, nangako ang Diyos na hindi niya sila makakalimutan. "Ibabalik ko sila sapagkat naaawa ako sa kanila" (Zacarias 10: 6). Diringgin Niya ang walang tigil na hinaing ng mga tao para sa kanilang tahanan, hindi dahil sa kanilang pagtitiyaga, ngunit dahil sa Kanyang awa: "Senyasan ko sila. . . at sila ay babalik ”(vv. 8–9).
Ang ating pakiramdam na tayo ay itinapon sa malayo ay maaaring dumating dahil sa ating mga hindi magagandang desisyon o dahil sa mga paghihirap na hindi natin makontrol. Alinmang paraan, hindi tayo kinalimutan ng Diyos. Alam Niya ang ating hangarin at tatawag sa atin. At kung sasagutin natin, mahahanap natin ang ating sarili na bumabalik sa Kanya — umuuwi.
No comments:
Post a Comment