Isang Dakot na Bigas

Ang estado ng Mizoram sa hilagang-silangan ng India ay unti-unting umaahon sa kahirapan. Sa kabila ng kanilang kakulangan sa kita, mula nang unang dumating ang ebanghelyo sa lugar na ito, ang mga mananampalataya kay Jesus ay nagsagawa ng lokal na tradisyon na tinatawag na “kagat ng bigas.” Ang mga naghahanda ng mga pagkain araw-araw ay magtabi ng isang dakot na hilaw na bigas at ibigay ito sa simbahan. Ang mga simbahan ng Mizoram, mahirap sa pamantayan ng mundo, ay nagbigay ng milyun-milyon sa mga misyon at nagpadala ng mga misyonero sa buong mundo. Marami sa kanilang sariling estado ang lumapit kay Kristo.
Sa 2 Corinto 8, inilarawan ni Pablo ang isang simbahan na may ganitong hamon. Ang mga mananampalataya sa Macedonia ay mahirap, ngunit hindi iyon nakapigil sa kanila na magbigay nang may kagalakan at kasaganaan (tal. 1-2). Tiningnan nila ang pagbibigay bilang isang pribilehiyo at nagbigay pa “higit sa kanilang kakayahan” (tal. 3) upang makipag-partner kay Pablo. Naunawaan nilang sila ay tagapamahala lamang ng mga yaman ng Diyos. Ang pagbibigay ay isang paraan upang ipakita ang kanilang pagtitiwala sa Kanya, na nagkakaloob ng lahat ng ating mga pangangailangan.
Ginamit ni Pablo ang mga taga-Macedonia upang hikayatin ang mga taga-Corinto na magkaroon ng kaparehong paglapit sa pagbibigay. Ang mga taga-Corinto ay mahusay “sa lahat ng bagay—sa pananampalataya, sa pananalita, sa kaalaman, sa lubos na kasigasigan at sa . . . pag-ibig.” Ngayon, kailangan nilang “umangat din sa biyaya ng pagbibigay” (tal. 7).
Tulad ng mga taga-Macedonia at ng mga mananampalataya sa Mizoram, maaari rin nating ipakita ang kagandahang-loob ng ating Ama sa pamamagitan ng pagbibigay nang bukas-palad mula sa ating mga mayroon.