Bawat Bahagi ay Mahalaga

Pagkatapos ng maraming taon ng paggabay ni Mark kay Caleb, labis siyang nasaktan nang malaman niyang may ibang mentor na itinalaga ang isang pinuno ng simbahan para sa binata. Sabi ng pinuno, “Sa wakas, may mentor na si Caleb.” Ano sa palagay nila ang ginagawa ko sa lahat ng taong ito? naitanong ni Mark sa sarili. Bagamat hindi siya umaasa ng gantimpala o pagkilala, hindi niya maiwasang masaktan. Ngunit pagkalipas ng ilang taon, sinabi ni Caleb kay Mark na dumating siya sa buhay nito sa panahon na labis niyang kailangan ng espirituwal na paggabay. Sa pagkarinig ng nakaaaliw na mga salitang iyon, napagtanto ni Mark ang isang bagay: Ipinagkakaloob ng Diyos ang partikular na mga kaloob sa mga mananampalataya kay Jesus upang maglingkod sa Kanya sa iba’t ibang paraan—nang hindi ikinukumpara ang sarili sa iba—at Siya rin ang nagtatakda ng tamang panahon. Sa 1 Corinto 12:4–31, ipinapakita ni apostol Pablo ang makapangyarihang larawan ng iglesia bilang katawan ni Cristo—iba-iba ngunit nagkakaisa. Bawat mananampalataya ay binigyan ng natatanging espirituwal na kaloob, tungkulin, at papel—hindi upang magpaligsahan kundi upang magtulungan at mapatatag ang buong katawan. Tulad ng isang katawan ng tao na nangangailangan ng bawat bahagi upang gumana nang maayos, gayundin ang iglesia ay lumalakas kapag ang bawat kasapi ay ginagalang at tinutupad ang tungkuling ipinagkaloob ng Diyos, kahit ito’y tahimik o di-nakikita. Binibigyang-diin ni Pablo na ang pagkakaiba-iba ay hindi kahinaan, kundi isang lakas na sinadyang idinisenyo ng Diyos. Hindi maaaring sabihin ng mata sa kamay, “Hindi kita kailangan,” at gayundin, hindi puwedeng iwaksi ng ulo ang mga paa. Ang bawat bahagi ay mahalaga. Bawat gawain, maliit man o malaki, lantad man o tago, ay mahalaga at pinararangalan ng Diyos. Sa 1 Corinto 3:6, binibigyan tayo ni Pablo ng isa pang paalala: “Ako ang nagtanim, si Apolos ang nagdilig, ngunit ang Diyos ang siyang nagpapalago.” Ang talatang ito ay tumutulong sa atin na manatili sa tamang pananaw—hindi mahalaga kung sino ang gumawa ng alin, kundi ang Diyos na siyang sanhi ng tunay na paglago. Ipinapakita ng kababaang-loob ni Pablo na kahit mahalaga ang ating mga gawain, ang tagumpay ay hindi galing sa tao kundi sa Diyos lamang. Ang katotohanang ito ay nagpapalaya sa atin mula sa pressure ng pagkukumpara. Habang ang mundo ay naghahambing at naghahangad ng papuri, ang Diyos ay tumitingin sa katapatan. Bawat isa sa atin ay binibigyan Niya ng panahon, gawain, at landas—at kasama Niya natin sa bawat hakbang. Ang ilan ay tinatawag upang magtanim ng buto ng katotohanan. Ang iba ay magdidilig nito sa pamamagitan ng pag-ibig at pagtitiyaga. Ang ilan naman ay makakakita ng ani. Ngunit lahat ng ito ay gawain ng Diyos, at lahat ay mahalaga. Kaya sa halip na mabalisa kung tila mas maliit o mas mabagal ang ating gawain kaysa sa iba, ituon natin ang ating puso sa katapatan sa gawain na ipinagkaloob ng Diyos sa atin ngayon. Magtiwala tayo na Siya ay nakakakita, nagbibigay-lakas, at magdadala ng bunga sa Kanyang takdang panahon. Ang ating kahalagahan ay hindi nakabase sa resulta o pagkilala, kundi sa katotohanang tayo ay pag-aari ng Diyos na may layunin para sa bawat isa sa atin. Ituon natin ang ating mga mata kay Jesus, ibigay ang ating buong puso sa kung ano mang ipinagkatiwala Niya sa atin, at maging masaya sa tagumpay ng iba habang lahat tayo ay nagtutulungan para sa Kanyang kaluwalhatian.