Ang Sikreto ng Kapanatagan

Paikot nang paikot, si Katie Ledecky ay nasa pamilyar na posisyon sa 1500-meter freestyle race sa 2024 Paris Olympics. Sa loob ng humigit-kumulang labinlimang minuto, malayo siya sa ibang mga manlalangoy at mag-isa sa kanyang mga isipin. Ano kaya ang iniisip ni Ledecky habang tumatakbo ang mahabang laban? Sa isang panayam kaagad matapos ang kanyang pagkapanalo ng gintong medalya kung saan nakapagtala siya ng bagong Olympic record, sinabi ni Ledecky na iniisip niya ang kanyang mga kasamang nagsasanay at paulit-ulit na binabanggit ang kanilang mga pangalan sa kanyang isipan. Ang mga manlalangoy sa malalayong distansya ay hindi lamang ang mga kailangang ituon ang kanilang isipan sa tamang mga bagay. Tayong mga nananampalataya kay Jesus ay kailangang bantayan din ang ating mga iniisip habang naglalakbay sa pananampalataya. Tulad ng mga atleta na sinasanay ang kanilang isipan upang manatiling matatag at iwasan ang mga sagabal sa mahabang karera, kailangan din nating maging maingat kung saan natin hinahayaan na manatili ang ating mga pag-iisip habang tinatakbo natin ang karerang espiritwal. Madali tayong madala ng takot, pag-aalala, galit, o tukso, ngunit tinatawag tayo ng Diyos sa isang mas mataas na pamantayan ng pag-iisip. Hinimok ng apostol Pablo ang iglesya sa Filipos na “magalak sa Panginoon,” huwag “mabalisa tungkol sa anumang bagay, kundi ipanalangin ang lahat” (Filipos 4:4, 6). Sa halip na hayaan ang pag-aalala na manaig, inaanyayahan tayong dalhin ang bawat alalahanin sa Diyos sa panalangin at magtiwala sa Kanyang mapagmahal na pag-aalaga. Ano ang bunga nito? “Ang kapayapaan ng Diyos, na hindi kayang abutin ng pag-iisip ng tao, ang siyang mag-iingat sa inyong mga puso at pag-iisip kay Cristo Jesus” (v. 7). Si Jesus, ang Prinsipe ng Kapayapaan, ang tumutulong upang mailagay sa tamang pananaw ang ating mga kabalisahan at problema at pinupuno tayo ng kapanatagang hindi maibibigay ng mundo. Pinaalalahanan din ni Pablo ang mga mananampalataya tungkol sa kahalagahan ng ating pinipiling pag-isipan: “Anumang bagay na totoo, kagalang-galang, matuwid, dalisay, kaibig-ibig, kapuri-puri—kung mayroong anumang bagay na marangal o kanais-nais—ito ang inyong isipin” (v. 😎. Ang ating mga iniisip ay humuhubog sa ating mga saloobin, at ang ating mga saloobin ay humuhubog sa ating mga gawa. Sa pagtutok sa mga bagay na sumasalamin sa katangian ng Diyos—katotohanan, kagandahan, kabutihan, at kadalisayan—inaanyayahan natin ang Kanyang kapayapaan na manahan sa atin at patnubayan ang ating mga hakbang. Habang lumilipas ang ating araw, maging maingat tayo kung saan napapadpad ang ating isipan. Kapag nakita natin ang kamay ng Diyos na gumagalaw sa ating buhay, maaari nating bilangin ang ating mga pagpapala, alalahanin ang Kanyang mga pangako, at sambahin Siya nang may pusong mapagpasalamat. Tulad ng isang manlalangoy na nakatuon ang paningin sa layunin sa kabila ng haba ng karera, maaari rin nating ituon ang ating isipan kay Cristo, na ang presensya ang magpapanatili at gagabay sa atin hanggang sa matapos ang karera ng pananampalataya.

Awa sa Pinakasimpleng Anyo

Kilala siya ng kanyang mga tagahanga bilang Nightbirde. Ang singer-songwriter na si Jane Kristen Marczewski ay nakilala noong 2021 sa isang tanyag na TV talent show. Noong 2017, siya ay na-diagnose na may Stage 3 breast cancer. Noong 2018, siya ay gumaling at idineklarang nasa remission. Nagsimula siyang mag-tour, ngunit makalipas ang ilang buwan, bumalik ang cancer at halos wala na siyang pag-asang mabuhay. Kamangha-mangha na muli siyang gumaling at idineklarang cancer-free. Ngunit noong Pebrero 19, 2022, pumanaw si Nightbirde. Sa gitna ng kanyang mahirap na paglalakbay, isinulat niya sa kanyang blog: “Pinaaalala ko sa aking sarili na ako’y nananalangin sa Diyos na hinayaang ang mga Israelita ay maligaw nang maraming dekada. Nakiusap silang makarating [sa lupang pangako]… ngunit sa halip, hinayaan Niya silang magpagala-gala, tinutugon ang mga panalangin na hindi nila nasabi. … Bawat umaga, pinapadalhan Niya sila ng tinapay ng awa mula sa langit… Hinahanap ko ang tinapay ng awa… Tinawag ito ng mga Israelita na manna, na ang ibig sabihin ay ‘ano ito?’ Iyon din ang tanong ko… May awa rito kung saanman—pero ano kaya iyon?” Ipinapakita ng kuwento ng Exodo ang lalim at katapatan ng awa ng Diyos. Una, ang Kanyang awa ay ipinangako na sa mga Israelita bago pa man nila ito maranasan. Tiniyak Niya sa kanila, “Kayo ay pakakainin ng tinapay” (Exodo 16:12), isang paalala na ang Kanyang pagkakaloob ay tiyak kahit nasa ilang sila kung saan walang tulong ng tao ang makapagpapanatili sa kanila. Pangalawa, ang Kanyang awa ay madalas na dumarating sa paraang nakakagulat sa atin. Nang unang lumitaw ang manna, “hindi nila alam kung ano iyon” (v. 15). Wala pa silang nakikitang katulad nito, patunay na ang awa ng Diyos ay hindi laging ayon sa ating inaasahan o naiisip. Maaaring dumating ito sa hindi pamilyar na anyo, binalot ng hiwaga, at gayunman, ito ay awa pa rin. Para sa mga Israelita, ang awa ng Diyos ay dumating bilang manna tuwing umaga, ang tinapay na araw-araw na nagpanatili sa kanilang buhay sa gitna ng disyertong tigang. Para kay Nightbirde, ang awa ay nakita sa mga payak at araw-araw na biyaya—isang mainit na kumot na ibinigay ng kaibigan, ang banayad na haplos ng mga kamay ng kanyang ina, at ang tahimik na katiyakan ng presensya ng Diyos sa kanyang pagdurusa. Ipinapaalala sa atin ng mga halimbawang ito na ang awa ng Diyos ay hindi lamang nakikita sa malalaking himala; madalas itong nagniningning sa mga simpleng kilos ng pag-ibig, hindi inaasahang pagkakaloob, at mga tahimik na sandali ng kaaliwan. Ang mahalaga ay hindi ang anyo ng awa, kundi ang tapat na puso ng Diyos na nagbibigay.

Hindi Nag-iisa: Ang Lakas ng Panalangin at Pagkakaisa

Isang pangkat ng mga hyena ang pumaligid sa nag-iisang leona. Nang salakayin siya ng mga nagngangalit na mababangis na hayop, lumaban ang leona. Kumakagat, kumakalmot, umuungol, at umuumaalulong sa desperadong pagtatangkang mapalayas ang kanyang mga kaaway, sa huli ay bumagsak siya. Habang pinagtutulungan siya ng pangkat, dumating ang isa pang leona upang iligtas siya, kasunod ang tatlong katuwang ilang segundo lamang ang pagitan. Kahit na mas marami ang kanilang kalaban, nagtagumpay ang mga dambuhalang pusa na palayasin ang mga hyena hanggang sa nagkawatak-watak ang mga ito. Magkakasama silang tumayo, nakatanaw sa malayo na para bang umaasang muling aatake ang mga kalaban. Ang mga tagasunod ni Jesus ay hindi makalalakad nang mag-isa sa paglalakbay na ito; kailangan natin ang suporta, pag-aliw, at panalangin ng iba. Ang pinakamakapangyarihang tulong na maibibigay natin sa isa’t isa ay ang kaloob ng panalangin, na nag-uugnay sa atin nang tuwiran sa puso ng Diyos. Alam na alam ito ni apostol Pablo. Sa kanyang sulat sa mga mananampalataya sa Roma, taimtim siyang nakiusap: “Nakikiusap ako sa inyo, mga kapatid, alang-alang sa ating Panginoong Jesu-Cristo at sa pag-ibig ng Espiritu, na makiisa kayo sa akin sa pamamagitan ng pananalangin sa Diyos para sa akin” (Roma 15:30). Hindi siya nahiyang aminin na kailangan niya ang panalangin ng iba. Hiniling niya na ipanalangin siyang maligtas mula sa mga hindi sumasampalataya sa Judea at na ang mga tao ng Panginoon ay malugod siyang tanggapin kasama ng mga kaloob na dala niya (v. 31). Kinilala rin ni Pablo ang kagandahan at lakas ng pagiging bahagi ng katawan ni Cristo. Pinahalagahan niya ang pag-aliw na nagmumula sa kanilang pagsasamahan at ang pagkakaisang dulot ng panalangin (v. 32). Upang patunayan na hindi rin sila nag-iisa sa kanilang mga pagsubok, isinama niya ang kanyang sariling mga panalangin para sa kanila at tinapos ang kanyang sulat sa isang makapangyarihang pagpapala: “Sumainyo nawa ang Diyos ng kapayapaan” (v. 33). Totoo pa rin ito para sa atin ngayon. Habang sinusundan natin si Jesus, makakaharap tayo ng mga pagsalungat, maging sa pisikal na hamon o sa mga espirituwal na labanan. Gayunman, ipinangako ng Diyos na hindi Niya tayo iiwan. Siya ang lumalaban para sa atin, nagpapalakas sa atin, at nagbibigay ng tagumpay. Ngunit tinatawag din Niya tayo upang magsama-sama bilang Kanyang bayan—itinataas ang isa’t isa, tapat na nananalangin, at laging handang manalangin sa lahat ng oras. Kapag ginawa natin ito, hindi lamang natin pinapasan ang bigat ng isa’t isa kundi nasasaksihan din natin ang kapayapaan at kapangyarihan ng Diyos na gumagawa sa ating kalagitnaan.