Magpakatatag at Magpakatapang: Ang Diyos ang ating Patnubay

Tinawag ng Diyos ang Kanyang bayan upang sumunod sa Kanya at inanyayahan silang manirahan sa isang masaganang “lupain na sagana sa gatas at pulot” (Exodo 3:8). Alam Niya na pagpasok nila sa lupaing ipinangako, haharap sila sa mga panganib mula sa mga kalabang hukbo at mga hadlang gaya ng mga napapaderang lungsod. Kasama na nila ang Diyos sa loob ng apatnapung taon ng kanilang paglalakbay sa disyerto, at hindi Niya sila pababayaan ngayon. Ipinangako Niya kay Josue, ang bagong pinuno, ang Kanyang presensiya sa kanila: “Sasaiyo ako; hindi kita iiwan ni pababayaan” (Josue 1:5). Alam ng Diyos na haharap si Josue sa mga pagsubok at kahirapan, at kakailanganin niyang maging matatag at matapang, ngunit tutulungan siya ng Diyos upang magawa ito. Tayong mga sumasampalataya kay Jesus, maging tayo man ay tinawag upang manatili o umalis, ay haharap din sa mga panganib, hamon, at pagdurusa sa buhay na ito. Ngunit maaari tayong kumapit sa mga pangako ng ating Diyos na kailanman ay hindi tayo iiwan. Dahil sa Kanya, maaari rin tayong maging matatag at matapang. Tinawag ng Diyos ang Kanyang bayan upang sumunod sa Kanya at inakay sila patungo sa isang lupaing sagana sa kasaganaan—isang “lupain na umaapaw sa gatas at pulot” (Exodo 3:8). Ang pangakong ito ay hindi lamang tungkol sa pisikal na kasaganahan kundi sa lugar ng kapayapaan, kapahingahan, at banal na pagpapala. Ngunit alam ng Diyos na ang paglalakbay patungo sa lupaing iyon ay hindi magiging madali. Kailangan harapin ng mga Israelita ang mga makapangyarihang kaaway, matataas na pader, at napakalalaking hamon na susubok sa kanilang pananampalataya at katapangan. Gayunman, tiniyak ng Panginoon na hindi Niya sila iiwan kailanman. Sa loob ng apatnapung taon, ginabayan Niya sila sa ilang—nagkaloob ng pagkain mula sa langit, tubig mula sa bato, at proteksyon laban sa kanilang mga kaaway. Sa bawat hakbang, ang Kanyang presensya ang naging kanilang lakas. At habang inihahanda sila ni Josue upang pumasok sa lupaing ipinangako, muling nagsalita ang Diyos ng katiyakan: “Sasaiyo ako; hindi kita iiwan ni pababayaan” (Josue 1:5). Ang pangakong ito ay hindi lamang para kay Josue, kundi para rin sa lahat ng nagtitiwala sa Kanya. Malaki ang tungkulin ni Josue. Kailangan niyang pamunuan ang bayan sa mga labanan, harapin ang takot at kawalang-katiyakan, at gumawa ng mahihirap na pasya. Ngunit malinaw ang utos ng Diyos sa kanya—“Magpakatatag ka at magpakatapang.” Ang lakas na ito ay hindi nagmula sa kakayahan ni Josue, kundi sa matatag na presensya ng Diyos. Dahil kasama niya ang Panginoon, makapagmumarcha siya nang may pagtitiwala, alam na ang tagumpay ay tiyak sa pamamagitan ng pananampalataya at pagsunod. Sa parehong paraan, tayong mga sumasampalataya kay Jesus ay tinatawag ding lumakad sa pananampalataya. Maging tayo man ay tinawag na manatili sa pamilyar na lugar o pumunta kung saan Niya tayo inuutusan, haharap din tayo sa mga pagsubok, takot, at mga hamon sa buhay. Ang daan ng pananampalataya ay bihirang madali, ngunit laging mahalaga dahil ang Diyos ay kasama natin. Ang Kanyang pangako ay hindi nagbabago: hindi Niya tayo iiwan ni pababayaan. Kapag ang buhay ay tila hindi tiyak o napakabigat, maaari tayong kumapit sa katotohanang ito—ang ating Diyos ay tapat. Dahil sa Kanyang presensya, kaya nating harapin ang anumang pagsubok nang may tapang at kapayapaan. Gaya ng pinalakas Niya si Josue noon, pinalalakas Niya rin tayo ngayon. Sa bawat laban at bawat panahon ng ating buhay, ang Diyos ang ating patnubay, tagapagtanggol, at pag-asa. At dahil sa Kanya, kaya rin nating maging matatag at matapang.