Mabunga pa rin para sa Diyos

May isang lumang alamat tungkol sa isang babae na araw-araw nagdadala ng tubig mula sa ilog gamit ang dalawang timba na nakasabit sa magkabilang dulo ng isang mahabang kahoy. Ang isang timba ay bago at buo, habang ang isa naman ay luma na at may mga bitak. Sa tuwing nakakarating ang babae sa kanilang bahay, puno pa rin ng tubig ang bagong timba, ngunit halos wala nang laman ang luma at bitak na timba. Labis na nahihiya ang lumang timba at humingi ito ng paumanhin. Ngunit ngumiti lamang ang babae, tumalikod, at itinuro ang daan na kanilang dinaanan. “Nakikita mo ba ang mga bulaklak na tumutubo sa gilid ng daan kung saan ka nakapuwesto?” tanong niya. “Araw-araw, dinidiligan mo sila. Ang mga bitak mo ang nagdadala ng kagandahan sa aking paglalakbay.”
Ang kwentong ito ay nagdadala ng malalim na aral tungkol sa mundo natin ngayon—isang mundong madalas na sumasamba at nagbibigay halaga sa kabataan, kasiglahan, at pagiging perpekto. Ang lipunan ay karaniwang pinupuri ang bago at walang kapintasan, habang hindi napapansin ang kagandahan at halaga na dulot ng edad, karanasan, at maging ng mga imperpeksyon. Ngunit iba ang sinasabi ng Bibliya—binibigyang-diin nito ang karunungan at lakas na matatagpuan sa mga matatanda, sa mga mahihina, at kahit sa mga “may bitak.” Sabi ng salmista, “Ang matuwid ay uunlad tulad ng puno ng palma; sila’y lalaki na tulad ng sedro sa Lebanon” (Awit 92:12).
Hindi palaging nangangahulugan na ang pagtanda ay katumbas ng karunungan, ngunit madalas itong nagdadala ng lalim ng pananaw, katatagan, at ugat na tumibay dahil sa mga karanasan ng buhay. Ang mga matatanda ay nakaranas na ng kasiyahan at kalungkutan, tagumpay at pagsubok, na nagbigay sa kanila ng kakayahang magbunga ng mayaman at matibay na bunga. Tulad ng sinabi ng salmista, “Sila’y magbubunga pa sa katandaan, mananatiling sariwa at luntian” (v. 14). Ang kanilang pananampalataya, na hinubog at pinanday ng panahon, ay nagiging bukal ng lakas at kagandahan, hindi lamang para sa kanila kundi para sa mga nakapaligid sa kanila.
Sa isang kultura na inuuna ang bago at episyente, mahalagang huminto at kilalanin ang di-matatawarang kontribusyon ng nakatatandang henerasyon. Ang kanilang buhay, kahit may mga bitak at kapintasan, ang siyang nagpapasibol ng mga bulaklak sa gilid ng ating daan—mga sandali ng kagandahan, karunungan, at biyaya na nagpapayaman sa ating paglalakbay. Tayo’y maglaan ng panahon upang makita ang kanilang bunga, upang parangalan ang kanilang mga karanasan, at upang alagaan sila tulad ng pag-aalaga nila sa atin. Sa ganitong paraan, hindi lamang natin ipinagdiriwang ang kanilang buhay, kundi niyayakap din natin ang mas malalim na katotohanan na ang kagandahan ay madalas na lumilitaw mula sa mga imperpeksyon.

Ginawang Tama kay Hesus

Si Dave ay handa nang sumakay sa kanyang flight papuntang Montego Bay. Siya ay naglalakbay bilang tagapagsalita at lider ng isang grupo ng mga estudyante sa high school para sa isang misyon sa Jamaica. Habang inaabot niya ang kanyang boarding pass at pasaporte mula sa kanyang backpack, bigla siyang kinabahan—wala na ang kanyang pasaporte!
Sumakay ang kanilang grupo sa eroplano nang wala siya, at si Dave ay naharap sa apat na araw ng matinding pagsisikap upang makakuha ng bagong pasaporte. Matapos ang daan-daang tawag sa telepono, isang hindi matagumpay na biyahe papuntang Washington DC, mahabang pagmamaneho pabalik sa Grand Rapids, Michigan, dalawang araw sa isang kalapit na lungsod, at tulong mula sa opisina ng kanyang lokal na kongresista—sa wakas ay nakuha ni Dave ang kanyang bagong pasaporte at nakasama ang kanyang grupo sa Jamaica.
Sinasabi sa Kasulatan, “Ngayon ang araw ng kaligtasan” (2 Corinto 6:2). Ang makapangyarihang pahayag na ito ni Apostol Pablo ay nagbibigay-diin sa kagyat at mahalagang pagtugon sa alok ng biyaya ng Diyos. Inilalarawan ni Pablo ang napakalalim na katotohanan na dumating ang bukang-liwayway ng kaligtasan sa pamamagitan ni Jesu-Cristo. Sa pamamagitan ng Kanyang buhay, kamatayan, at muling pagkabuhay, nagbukas ang bagong panahon kung saan ang pagkakasundo sa Diyos ay naging posible para sa lahat ng naniniwala.
Sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo, tayo ay inaanyayahan na maranasan ang lalim ng pag-ibig ng Diyos—isang pag-ibig na hindi lamang nagpapatawad kundi nagpapabago rin. Ang pag-ibig na ito ay bahagi ng Kanyang gawain ng pagtubos, na layuning ibalik ang buong sangnilikha sa kagandahan at layunin nito. Sa pamamagitan ni Cristo, hindi lamang tayo napapatawad sa ating mga kasalanan kundi binibigyan din tayo ng bagong pagkakakilanlan bilang mga anak ng Diyos, lubos na tinatanggap at minamahal Niya.
Ngayon, maglaan tayo ng oras upang pag-isipan kung ano ang tunay na kahulugan ng “maging matuwid sa harapan ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo” (2 Corinto 5:21, NLT). Nangangahulugan ito ng pagkilala na ang ating sariling pagsisikap ay hindi kailanman makakapuno sa agwat na dulot ng kasalanan. Sa halip, ang sakdal na katuwiran ni Cristo, na ipinagpalit Niya para sa ating kasalanan sa krus, ang nagpapabanal sa atin sa harapan ng Diyos.
Ang “maging matuwid sa Diyos” ay hindi lamang isang desisyong ginagawa minsan kundi isang pang-araw-araw na paglalakbay ng pananampalataya. Kabilang dito ang pagsuko ng ating mga takot, pagkakamali, at kayabangan sa Kanya at pagtitiwala na sapat ang Kanyang biyaya. Nangangahulugan ito ng pamumuhay sa kalayaang dulot ng pag-alam na tayo ay minamahal nang walang kondisyon at ng pagpapahintulot na ang pag-ibig na ito ang humubog sa ating pamumuhay, pag-iisip, at pakikitungo sa iba.
Malinaw ang paanyaya: ngayon ang araw upang tanggapin ang kaloob na ito ng kaligtasan. Huwag nating ipagpaliban o balewalain ang pagkakataong maranasan ang kaganapan ng buhay na iniaalok ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo. Sa paggawa nito, nagiging bahagi tayo ng Kanyang gawain ng pagtubos—hindi lamang para sa ating sarili kundi para rin sa mundo sa ating paligid.

Huwag Mawalan ng Puso

Pagod. Ganito ang nararamdaman ni Satya matapos ang siyam na buwan sa kanyang bagong trabaho. Ang sigla ng pagsisimula ay matagal nang nawala, pinalitan ng bigat ng araw-araw na hamon. Bilang isang mananampalataya kay Jesus, sinikap ni Satya na sundin ang mga prinsipyo ng Diyos sa bawat desisyon—pagresolba ng mga problema nang may integridad, pangunguna nang may kababaang-loob, at pagtrato sa lahat nang may respeto. Ngunit sa kabila ng kanyang pagsisikap, nananatili ang mga problema sa tao. Ang mga hindi pagkakaunawaan, pagtutol sa pagbabago, at alitan ay unti-unting kumain sa kanyang lakas. At ang progreso sa organisasyon na kanyang inaasam? Tila isang malayong pangarap. Pakiramdam ni Satya, gusto na niyang sumuko, tinatanong kung may kabuluhan pa ba ang kanyang ginagawa.
Marahil, makakaugnay ka. Siguro’y humaharap ka rin sa mga hamon sa iyong buhay—sa trabaho, sa tahanan, o sa komunidad. Alam mo ang mabuting dapat gawin, ngunit sobrang pagod ka na, emosyonal at pisikal, para magpatuloy. Ang bigat ng mga hindi natutupad na inaasahan at hindi nagbabagong kalagayan ay iniwang ubos ka na. Lakasan mo ang loob. May ibinibigay na pag-asa si Apostol Pablo sa mga ganitong sandali: “Huwag tayong mapagod sa paggawa ng mabuti, sapagkat sa takdang panahon ay mag-aani tayo kung hindi tayo susuko” (Galacia 6:9).
Inilalarawan ni Pablo ang larawan ng isang magsasaka na nagtatanim ng binhi—isang proseso na nangangailangan ng tiyaga, pagtitiyaga, at pagtitiwala. Mahirap ang pagtatanim. Hindi agad-agad nagbibigay ng bunga ang lupa, at walang madaling paraan. Ganoon din ang pagsisikap na "maghasik para sa Espiritu" (talata 8). Ang pagsunod sa patnubay ng Espiritu at pamumuhay nang nagbibigay karangalan sa Diyos ay madalas nangangahulugan ng paglangoy laban sa agos ng mga halaga ng mundo. Maaari tayong makaramdam ng panghihina at pangungulila kapag ang progreso ay mabagal o hindi nakikita.
Ngunit ipinaalala ni Pablo na hindi nasasayang ang ating mga pagsisikap. Ang pangako ng Diyos ay nananatili: darating ang ani. Para sa mga mananampalataya kay Jesus, ang ani ay buhay na walang hanggan (talata 8)—isang relasyon sa Diyos na nagsisimula ngayon at magpapatuloy magpakailanman (tingnan ang Juan 17:3). Kasama rin dito ang kagalakan at kumpiyansa na dulot ng malapit na paglakad kasama Siya sa kasalukuyan. Ang aning ito ay hindi nakadepende sa panahon o klima, kundi sa perpektong tiyempo ng tapat na Diyos.
Kaya, kapag ang gawain ay tila napakahirap at ang resulta ay tila hindi makita, alalahanin natin ang pangako ng ani. Umasa tayo sa lakas ng Diyos upang patuloy na maghasik ng kabutihan, katapatan, at pag-ibig. Sapagkat sa Kanyang takdang panahon, makikita natin ang bunga ng ating pagsisikap—dito sa buhay na ito at sa darating na buhay.

Madali at Mahirap

Si Mark ay isang batang pastor na puno ng potensyal at dedikasyon sa kanyang ministeryo at pamilya. Isang umaga, isang trahedya ang dumating sa kanyang buhay. Habang naglalaro sila ng kanyang anak na si Owen, bigla itong bumagsak at namatay. Ang pagpanaw ng kanyang anak ay labis na nagpabigat sa puso ni Mark. Bilang isang ama, siya’y nagluksa nang malalim, at bilang isang pastor, napaisip siya tungkol sa pananampalataya, layunin, at sakit na dulot ng pagkawala. Sa paglipas ng panahon, ang kanyang dalamhati ay naging daan para sa pagbabago. Sa gitna ng kanyang kalungkutan, natuklasan ni Mark ang mas malalim na habag, na nagbigay ng bagong hugis sa kanyang ministeryo. Siya’y naging isang pastor na may kakayahang damayan ang mga nasasaktan at samahan sila sa pinakamadilim na bahagi ng kanilang buhay.
Habang iniisip ko ang paglalakbay ni Mark, naalala ko ang isang makapangyarihang pahayag ni A. W. Tozer: “Mahihirapan ang Diyos na pagpalain nang malaki ang isang tao hangga’t hindi Niya ito nasusubok nang malalim.” Isang nakakalungkot na kaisipan ito, ngunit tila ito’y totoo sa karanasan ni Mark. Ang sakit ay maaaring maging kasangkapan ng Diyos upang hubugin at pagpalain tayo, kahit na sa mga sandaling tila hindi natin ito kayang tiisin. Ngunit habang pinag-iisipan ko ito, napagtanto ko ring hindi ito palaging ganoon kasimple.
Ang kuwento ng paglabas ng Israel mula sa Egipto ay nagbibigay ng mas malalim na pananaw sa mga paraan ng Diyos. Nang ilabas Niya ang Kanyang bayan mula sa pagkaalipin, pinili Niya ang mas madaling daan upang hindi sila makaharap ng digmaan. Gaya ng nakasulat, “Kung sila’y makakaharap ng digmaan, baka magbago ang kanilang isip at bumalik sa Egipto” (Exodo 13:17). Ngunit hindi nagtagal, inutusan ng Diyos si Moises na iligaw ang mga Israelita patungo sa isang tila mas mapanganib na sitwasyon—ang bumalik upang maakit si Paraon at ang kanyang hukbo na habulin sila (14:1-4). Ang desisyong ito ay nagdulot ng takot sa mga Israelita na naipit sa pagitan ng dagat at ng kanilang mga kaaway.
Sa gitna ng kanilang takot, tiniyak sa kanila ni Moises: “Ang Panginoon ang makikipaglaban para sa inyo; kailangan ninyong maging kalmado lamang” (v. 14). At nakipaglaban nga ang Diyos para sa kanila, binuksan ang Dagat na Pula at iniligtas sila. Sa pamamagitan nito, parehong nakilala ng mga Egipcio at ng mga Israelita ang kapangyarihan at kaluwalhatian ng Panginoon. Gaya ng sinabi ng Diyos, “Magkakamit ako ng kaluwalhatian para sa aking sarili sa pamamagitan ni Paraon at ng kanyang hukbo, at malalaman ng mga Egipcio na ako ang Panginoon” (v. 4).
Ang kuwentong ito ay nagpapakita ng mahalagang katotohanan: Ginagamit ng Diyos ang parehong madali at mahirap na mga landas upang palaguin ang Kanyang bayan at luwalhatiin ang Kanyang pangalan. Minsan, inilalayo Niya tayo sa mga pagsubok dahil alam Niyang hindi pa tayo handa. Sa ibang pagkakataon, hinahayaan Niya tayong dumaan sa matitinding hamon upang palalimin ang ating pananampalataya at ipakita ang Kanyang kapangyarihan. Sa parehong pagkakataon, ang layunin Niya ay nananatiling pareho—ang mapalapit tayo sa Kanya at maipakita ang Kanyang kaluwalhatian.
Kapag madali ang buhay, maaari tayong magpahinga sa kabutihan ng Diyos, nagtitiwala sa Kanyang pagkakaloob. Kapag mahirap ang buhay, maaari tayong umasa sa Kanya, hayaan Siyang buhatin tayo sa bagyo. Sa pamamagitan ng banayad na patnubay o sa mga pagsubok na nagpapanday, laging kumikilos ang Diyos, hinuhubog tayo ayon sa Kanyang wangis at pinalalakas ang ating pananampalataya. Tulad ni Mark, maaaring matuklasan natin na kahit sa gitna ng matinding sakit, ang biyaya ng Diyos ay kayang gawing lakas at habag ang ating kalungkutan. At tulad ng mga Israelita, matututuhan nating magtiwala na ang mga paraan ng Diyos—kahit minsan ay mahiwaga—ay laging para sa ating kabutihan at Kanyang kaluwalhatian.

Isang Bagong Simula sa Diyos

Ang obra maestra ni Rembrandt noong 1633, The Raising of the Cross, ay isang malalim na pagninilay sa personal na kasalanan at pagtubos. Sa pagpipinta, si Jesus ay nasa gitna, itinaas sa krus ng apat na lalaki. Isa sa mga lalaking ito ang namumukod-tangi, hindi lamang dahil sa kanyang posisyon sa liwanag na nakapalibot kay Jesus, kundi dahil din sa kanyang kasuotan. Hindi tulad ng iba, siya ay nakasuot ng istilo ng panahon ni Rembrandt, suot ang isang sumbrero na madalas suotin ng pintor mismo. Ang pigurang ito ay isang self-portrait ni Rembrandt, na sumasagisag sa kanyang paniniwala na ang kanyang sariling mga kasalanan ay nag-ambag sa pagpapako kay Jesus.

Isa pang pigura sa pagpipinta, isang lalaki na nakasakay sa kabayo, ay tumitingin nang direkta sa manonood. Ang ilan ay binibigyang-kahulugan ito bilang pangalawang self-portrait ni Rembrandt, na nakikipag-ugnayan sa tagamasid na may isang tingin na tila nagtatanong, "Hindi ka ba narito rin?" Ang interpretasyong ito ay nag-aanyaya sa mga manonood na makita ang kanilang sarili sa eksena, na kinikilala ang kanilang sariling papel sa pagdurusa at kamatayan ni Jesus.

Si apostol Pablo ay nakita rin ang kanyang sarili sa ganitong liwanag. Sa Roma 5:10, tinutukoy niya ang kanyang sarili at tayong lahat bilang "mga kaaway ng Diyos." Sa kabila ng ating mga kasalanan na naging sanhi ng kamatayan ni Jesus, ang Kanyang sakripisyo ay nagbabalik-loob sa atin sa Diyos. Tulad ng isinulat ni Pablo sa Roma 5:8, "Ipinakita ng Diyos ang kanyang sariling pag-ibig para sa atin sa ganito: Habang tayo ay makasalanan pa, si Cristo ay namatay para sa atin."

Tayo ay nakatayo kasama nina Rembrandt at Pablo, na kinikilala ang ating pangangailangan para sa kapatawaran. Sa pamamagitan ng Kanyang krus, inaalok sa atin ni Jesus ang hindi natin kayang makamit sa ating sarili: isang bagong simula sa Diyos. Ang pagpipinta na ito, samakatuwid, ay hindi lamang isang paglalarawan ng isang makasaysayang pangyayari, kundi isang walang hanggang paalala ng personal at nagbabagong kapangyarihan ng sakripisyo ni Jesus.

Paglalakad kasama ng Diyos

Sa loob ng maraming taon, binibigyang-diin ng mga eksperto sa kalusugan ang kahalagahan ng pagtakbo para sa kalusugan ng puso. Ang mga benepisyo nito—mula sa pagpapabuti ng tibok ng puso hanggang sa pagpapalakas ng resistensya—ay lubos na napatunayan. Ngunit kamakailan, ipinakita ng mga siyentipikong pag-aaral ang malalaking benepisyo ng isang mas simpleng aktibidad: ang paglalakad. Ayon sa US National Institute of Health, “Ang mga matatanda na nakakalakad ng 8,000 o higit pang hakbang araw-araw ay may mas mababang panganib ng pagkamatay sa susunod na dekada kumpara sa mga naglalakad lamang ng 4,000 hakbang bawat araw.” Pinatutunayan nito na kahit ang maliliit at tuloy-tuloy na pagsisikap sa pisikal na aktibidad ay maaaring magdulot ng malalaking benepisyo. Ang paglalakad, sa katunayan, ay hindi lamang mabuti para sa ating katawan—ito rin ay makapangyarihang nagpapabuti ng ating kabuuang kalusugan.
Kahanga-hanga, ang paglalakad ay matagal nang ginagamit bilang isang metapora para sa mas malalim na uri ng kalusugan—ang ating espirituwal na kalusugan. Sa buong Bibliya, ang paglalakad ay sumisimbolo ng pakikiisa sa Diyos at ng isang buhay na naaayon sa Kanya. Sa Genesis 3, mababasa natin kung paano naglakad ang Diyos kasama sina Adan at Eba “sa malamig na simoy ng hapon” (v. 8), na nagpapakita ng malapit na pakikipag-ugnayan nila sa kanilang Maylalang. Sa Genesis 5, ikinuwento ang pambihirang kwento ni Enoc, na “lumakad nang tapat kasama ang Diyos sa loob ng 300 taon” (v. 22). Ang relasyon niya sa Diyos ay napakalapit kaya’t isang araw, kinuha siya ng Diyos nang hindi dumaan sa kamatayan (v. 24).
Nagpatuloy ang metaporang ito sa Genesis 17, kung saan inanyayahan ng Diyos si Abram na “lumakad sa harapan” Niya habang pinagtibay ang Kanyang tipan sa kanya (v. 1). Sa bandang huli, si Jacob, habang nagbabalik-tanaw sa kanyang buhay, ay inilarawan ang Diyos bilang kanyang pastol at binanggit ang kanyang mga ninuno na “lumakad nang tapat” sa Kanya (48:15). Sa Bagong Tipan, hinimok ni Apostol Pablo ang mga mananampalataya na “lumakad ayon sa Espiritu” (Galacia 5:16), na nagpapakita ng isang buhay na ginagabayan ng presensya at kapangyarihan ng Diyos.
Ang paglalakad kasama ang Diyos, gaya ng ipinapakita ng mga halimbawang ito, ay higit pa sa pisikal na kilos—ito ay isang pang-araw-araw na pagsuko, pagtitiwala, at pakikiisa. Tulad nina Enoc at ng mga patriyarka sa Genesis, tayo ay inaanyayahan ding lumakad kasama ang Diyos, na itinutugma ang ating buhay sa Kanyang layunin. Ang paglalakad na ito ay nagsisimula kapag isinuko natin ang ating puso kay Hesus, at hinayaan ang Banal na Espiritu na gabayan tayo sa bawat hakbang.
Tulad ng paglalakad na nagpapalakas ng ating pisikal na kalusugan, ang paglalakad kasama ang Diyos ay nagbibigay-buhay sa ating espirituwal na kalusugan. Ito ay isang paglalakbay na hindi lamang nagdadala ng mas masaganang buhay dito sa mundo kundi pati na rin ng buhay na walang hanggan kasama Siya. Kaya, habang binibilang natin ang ating mga hakbang o binibilang ang ating mga biyaya, alalahanin natin na ang pinakamakabuluhang hakbang na ating tinatahak ay ang mga hakbang na nagpapalapit sa atin sa Diyos.

Pagmamanman para sa Katotohanan

Ang pagninilay sa kung bakit madalas nananatiling kumbinsido ang mga tao sa kanilang paniniwala—kahit na may ebidensiyang salungat—ay ipinaliwanag ng manunulat na si Julia Galef sa konsepto ng “soldier mindset.” Inilalarawan nito ang isang depensibong pag-iisip kung saan nakatuon ang isang tao sa pagtatanggol ng kanilang kasalukuyang paniniwala laban sa mga itinuturing na banta. Sa kabaligtaran, ipinakilala ni Galef ang “scout mindset,” na inuuna ang paghahanap ng katotohanan. Ang isang scout ay naglalayong maunawaan ang realidad kung ano ito talaga, kahit na hindi ito komportable, maginhawa, o sumasalungat sa matagal nang paniniwala. Ang mga taong may ganitong pananaw ay nagpapakita ng kababaang-loob at kinikilala ang pangangailangang patuloy na lumago sa kaalaman.
Ang pananaw ni Galef ay kaakibat ng paalala sa Biblia sa Santiago 1:19-20, kung saan hinihikayat ang mga mananampalataya na maging “mabilis makinig, mabagal magsalita, at mabagal magalit.” Binibigyang-diin ni Santiago na walang maidudulot ang galit ng tao sa katuwiran ng Diyos at itinuturo ang isang buhay na puno ng kababaang-loob at pagpapasakop sa biyaya ng Diyos (talata 21). Ang ganitong saloobin ay nagpapahintulot sa mga mananampalataya na lumago sa karunungan at tumugon sa iba nang may pasensya at pang-unawa, sa halip na may depensibo o kayabangan.
Sa pag-alala na ang bawat sandali ng ating buhay ay nakasalalay sa biyaya ng Diyos—hindi sa ating kakayahang laging tama—tayo ay napapalaya mula sa pangangailangang laging manalo sa argumento o ipagtanggol ang ating pananaw sa lahat ng pagkakataon. Sa halip, maaari tayong magtiwala sa patnubay ng Diyos, hinahayaan ang Kanyang karunungan na humubog kung paano tayo mamumuhay at magmamalasakit sa iba (Santiago 1:25-27). Ang ganitong pananaw na nakasentro sa biyaya ay nagtataguyod ng personal na paglago at tunay na pagmamahal sa ating kapwa.