The Truth Never Changes

Noong bata pa ang anak ni Xochitl, na si Xavier, binasa niya ang isang kathang-isip na kwento kasama ang kanyang anak na si Xavier. Tungkol ito sa isang batang lalaki na sumuway sa kanyang guro sa pamamagitan ng pagtawag sa pen gamit ang isang inimbentong pangalan. Hindi tumigil doon ang kanyang paghimagsik—nahikayat niya ang kanyang mga kaklase na gamitin din ang bagong pangalan. Hindi nagtagal, kumalat ang balita sa buong bayan, at kalaunan ay sa buong bansa. Ang mga tao sa iba’t ibang lugar ay nagsimulang gumamit ng inimbentong salita ng batang lalaki para sa pen, dahil lamang tinanggap nila ang kanyang imbensyon bilang katotohanan.
Nanatili sa isipan ni Xochitl ang kwentong iyon, hindi dahil sa katalinuhan ng bata, kundi dahil pinaalala nito sa kanya ang isang mas malalim na katotohanan. Sa kasaysayan, madalas na tinatanggap ng mga tao ang pabago-bagong bersyon ng realidad upang umayon sa kanilang mga nais. Ngunit natagpuan ni Xochitl ang kapanatagan sa Biblia, na nagtuturo sa isang hindi nagbabagong katotohanan: ang nag-iisang tunay na Diyos at ang kaligtasang iniaalok sa pamamagitan ng Mesiyas. Ang mga salita ni Isaias ay tumagos sa kanyang puso: “Ang damo ay natutuyo, ang bulaklak ay nalalanta, ngunit ang salita ng ating Diyos ay mananatili magpakailanman” (Isaias 40:8).
Ang hula ni Isaias tungkol sa Mesiyas ay nagpaalala kay Xochitl na habang ang mga tao at kalagayan ay pansamantala at hindi mapagkakatiwalaan, ang Salita ng Diyos ay nananatiling matatag na pundasyon. Nagbibigay ito ng ligtas na kanlungan at tiyak na pag-asa. Natagpuan niya ang kapayapaan sa kaalaman na si Hesus, ang buhay na Salita (Juan 1:1), ang tunay na Katotohanan—hindi nagbabago at walang hanggan.

Pananaw ng Diyos Tungkol sa Atin

Noong 1968, nalubog ang Amerika sa digmaan laban sa Vietnam, sumiklab ang karahasan sa lahi sa mga lungsod, at dalawang kilalang personalidad ang pinaslang. Isang taon bago nito, isang sunog ang kumitil sa buhay ng tatlong astronaut sa launchpad, at ang ideya ng pagpunta sa buwan ay tila isang pangarap lamang. Gayunpaman, ilang araw bago mag-Pasko, matagumpay na inilunsad ang Apollo 8.
Ito ang naging unang misyon na may sakay na tao na umikot sa buwan. Ang tripulante, sina Borman, Anders, at Lovell—mga lalaking may pananampalataya—ay nagpadala ng mensahe noong Bisperas ng Pasko: “Nang pasimula ay nilikha ng Diyos ang langit at ang lupa” (Genesis 1:1). Sa panahong iyon, ito ang pinakapinapanood na palabas sa telebisyon sa buong mundo, at milyon-milyon ang nakibahagi sa tinatawag na "God’s-eye view" ng mundo sa isang larawan na ngayo’y iconic na. Tinapos ni Frank Borman ang pagbasa: “At nakita ng Diyos na ito’y mabuti” (talata 10).
Minsan, mahirap tingnan ang ating sarili, lalo na kapag nalulubog tayo sa mga hirap ng buhay, at makakita ng anumang mabuti. Ngunit maaari nating balikan ang kuwento ng paglikha at makita ang pananaw ng Diyos tungkol sa atin: “Sa larawan ng Diyos nilikha Niya sila” (talata 27). Ipares natin ito sa isa pang pananaw mula sa Diyos: “Sapagkat gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan” (Juan 3:16). Ngayong araw, alalahanin na ikaw ay nilikha ng Diyos, nakikita Niya ang mabuti sa kabila ng kasalanan, at mahal ka Niya bilang Kanyang nilikha.

Sino ang Pinakikinggan Natin

“Kailangan kong ideklara ang isang emergency. Ang piloto ko ay patay na.” Nervyosong binigkas ni Doug White ang mga salitang ito sa control tower na nagmo-monitor ng kanyang flight. Ilang minuto matapos ang takeoff, biglang pumanaw ang piloto ng pribadong eroplano na nirenta ng pamilya ni Doug. Agad siyang pumunta sa cockpit kahit na tatlong buwang pagsasanay pa lamang ang kanyang natapos sa paglipad ng mas simpleng sasakyang panghimpapawid. Maingat niyang sinunod ang mga tagubilin ng mga controller sa isang lokal na paliparan na gumabay sa kanya sa ligtas na pagpapalapag ng eroplano. Kalaunan, sinabi ni Doug, “[Sila] ang nagligtas sa aking pamilya mula sa halos tiyak na nakapangingilabot na kamatayan.”
Mayroon tayong Isa na nag-iisa lamang na makakatulong sa atin sa pagharap sa mga hamon ng buhay. Sinabi ni Moises sa mga Israelita, “Ang Panginoon ninyong Diyos ay magtatalaga para sa inyo ng isang propetang tulad ko mula sa inyong kalagitnaan . . . . Dapat kayong makinig sa kanya” (Deuteronomio 18:15). Ang pangakong ito ay tumutukoy sa sunod-sunod na mga propetang ipinagkaloob ng Diyos para sa Kanyang bayan, ngunit tumutukoy din ito sa Mesiyas. Kalaunan, sinabi nina Pedro at Esteban na ang pinakahuling propetang ito ay si Jesus (Gawa 3:19-22; 7:37, 51-56). Siya lamang ang nagpunta upang ipahayag sa atin ang mapagmahal at matalinong mga tagubilin ng Diyos (Deuteronomio 18:18).
Sa buhay ni Cristo, sinabi ng Diyos Ama, “Ito ang aking Anak . . . . Pakinggan ninyo siya!” (Marcos 9:7). Upang mamuhay nang may karunungan at maiwasan ang pagbagsak at pagkawasak sa buhay na ito, makinig tayo kay Jesus habang Siya ay nangungusap sa pamamagitan ng Kasulatan at ng Banal na Espiritu. Ang pakikinig sa Kanya ang gumagawa ng malaking kaibahan.

Si Jesus ang Ating Tagapagligtas

Ang sinimulang karaniwang sakay sa cable car sa isang lambak sa Pakistan ay nauwi sa nakakatakot na karanasan. Ilang sandali matapos magsimula ang biyahe, dalawang sumusuportang kable ang naputol, na nag-iwan ng walong pasahero—kabilang ang mga mag-aaral—na nakabitin ng daan-daang talampakan sa ere. Nagdulot ito ng isang mahirap at labindalawang oras na operasyon ng pagsagip na isinagawa ng militar ng Pakistan, gamit ang mga zipline, helicopter, at iba pang kagamitan upang mailigtas ang mga pasahero.
Ang mga mahusay na sinanay na tagapagligtas ay karapat-dapat papurihan, ngunit ang kanilang gawain ay walang katumbas sa walang hanggang gawain ni Jesus, na ang misyon ay iligtas at sagipin tayo mula sa kasalanan at kamatayan. Bago ipanganak si Cristo, inutusan ng isang anghel si Joseph na tanggapin si Mary bilang kanyang asawa sapagkat ang kanyang pagbubuntis ay mula sa “Espiritu Santo” (Mateo 1:18, 20). Sinabihan din si Joseph na pangalanan ang kanyang anak na Jesus, sapagkat ililigtas Niya ang Kanyang bayan mula sa kanilang mga kasalanan (talata 21). Bagamat karaniwan ang pangalang ito noong unang siglo, tanging ang batang ito ang kwalipikado bilang Tagapagligtas (Lucas 2:30-32). Dumating si Cristo sa tamang panahon upang tiyakin at selyuhan ang walang hanggang kaligtasan ng lahat ng magsisisi at maniniwala sa Kanya.
Tayo’y lahat nakulong sa cable car ng kasalanan at kamatayan, nakabitin sa lambak ng walang hanggang pagkakahiwalay sa Diyos. Ngunit sa Kanyang pag-ibig at biyaya, dumating si Jesus upang iligtas tayo at dalhin tayo nang ligtas sa tahanan ng ating Amang nasa langit. Purihin Siya!

Pagpapalakas ng loob kay Kristo

Isang guro sa Indiana ang naghimok sa kanyang mga mag-aaral na magsulat ng mga inspirational notes at suporta para sa kanilang mga kapwa mag-aaral. Ilang araw lamang ang lumipas, isang trahedya ang naganap sa isang paaralan sa ibang bahagi ng bansa. Ang mga taos-pusong notes ng mga mag-aaral ay nagbigay ng ginhawa at lakas sa mga naapektuhan, na tumulong sa kanila na harapin ang takot at sakit ng isang nakakasindak na pangyayari.
Ang pagpapalakas ng loob at pagkalinga sa isa’t isa ay sentro rin ng mensahe ni Pablo nang siya ay sumulat sa mga mananampalataya sa Tesalonica. Sila ay nagdadalamhati sa pagkawala ng mga mahal sa buhay, at hinimok sila ni Pablo na magtiwala sa pangako ni Jesus na muling bubuhayin ang kanilang mga kaibigan sa Kanyang pagbabalik (1 Tesalonica 4:14). Bagamat hindi nila alam kung kailan ito mangyayari, tiniyak ni Pablo sa kanila na bilang mga mananampalataya, hindi nila kailangang mabuhay sa takot sa paghuhukom ng Diyos (5:9). Sa halip, maaari silang maghintay nang may kumpiyansa sa kanilang hinaharap na buhay kasama Siya at magtuon sa “pagpapalakas ng loob sa isa’t isa at pagtataguyod sa bawat isa” (v. 11).
Kapag tayo ay nakakaranas ng masakit na pagkawala o walang saysay na mga trahedya, natural lamang na makaramdam ng takot at kalungkutan. Gayunpaman, ang mga salita ni Pablo ay nananatiling mahalaga at nagbibigay-ginhawa hanggang ngayon. Maaari tayong kumapit sa masayang pag-asa na muling aayusin ni Cristo ang lahat ng bagay. Sa ngayon, maaari nating suportahan at palakasin ang isa’t isa—sa pamamagitan ng mga nakasulat inspirational notes, sinasambit na salita, mga gawa ng kabutihan, o kahit isang simpleng yakap.

Pananampalataya ng Isang Lola

Nakaupo si Alyson sa hapag-kainan, at napuno ng init ang kanyang puso nang ngumiti ang kanyang siyam-na-taóng-gulang na apo. “Katulad ako ni Lola. Mahilig din akong magbasa!” sabi nito nang may ngiti. Ang kanyang mga salita ay nagbigay ng labis na tuwa kay Alyson, at naalala niya ang nakaraang taon, nang magkasakit ang kanyang apo at kailangang manatili sa bahay.
Matapos itong magpahinga ng mahaba, tumabi ito sa kanya sa sofa, may hawak na libro. Kinuha rin ni Alyson ang paborito niyang nobela, at magkasama silang nagbasa nang tahimik, bawat isa ay nalulubog sa kani-kanilang kwento. Ramdam niya ang kagalakan, alam niyang naipapasa niya ang pagmamahal sa pagbabasa na itinuro sa kanya ng kanyang ina.
Ngunit higit pa sa pagbahagi ng hilig sa pagbabasa, may mas malalim na hangarin si Alyson para sa kanyang mga apo: ang maipamana ang pananampalataya.
Naalala niya si Timoteo mula sa Bibliya, na pinagpala ng makadiyos na ina at lola, sina Eunice at Loida, pati na rin ng espiritwal na gabay sa apostol na si Pablo. Sumulat si Pablo kay Timoteo, “Naalala ko ang tapat mong pananampalataya, na unang nanahan sa iyong lola na si Loida at sa iyong ina na si Eunice, at ako’y kumbinsidong nananahan din ito sa iyo” (2 Timoteo 1:5).
Idinadalangin ni Alyson na ang kanyang pananampalataya, na ipinamana ng kanyang mga magulang, ay tumubo rin sa puso ng kanyang mga apo. Naiintindihan niyang hindi lahat ay nakatanggap ng positibong pamana, at kahit siya mismo ay dumaan sa mga pagkukulang. Ngunit alam niya na hindi pa huli ang lahat para magtayo ng bagong pundasyon.
Sa tulong ng Diyos, sinisikap ni Alyson na magtanim ng mga binhi ng pananampalataya sa kanyang pamilya. Nagtitiwala siyang ang Diyos ang magpapalago ng mga ito, tulad ng paalala ni Pablo sa 1 Corinto 3:6-9: ang Diyos ang nagbibigay ng ani.
Habang tinitingnan ang nagniningning na mga mata ng kanyang apo, tahimik na nanalangin si Alyson para sa kanya at sa lahat ng kanyang mga apo, umaasang darating ang araw na yayakapin din nila ang pananampalatayang kasing tapat at matibay ng pagmamahal nila sa pagbabasa.
Maaaring isipin natin na ang ating buhay ay hindi naging sapat na positibo para maging mabuting halimbawa para sa iba. Marahil ang pamana na ipinasa sa amin ay hindi maganda. Ngunit hindi pa huli ang lahat para bumuo ng pamana ng pananampalataya sa ating mga anak, apo, o buhay ng sinumang bata. Sa tulong ng Diyos, nagtatanim tayo ng mga binhi ng pananampalataya. Siya ang nagpapalago ng pananampalataya (1 Corinto 3:6-9).

Pag-ibig na Kasintatag ng Kamatayan

Kung maglalakad ka sa kahabaan ng lumang pader na gawa sa ladrilyo na naghihiwalay sa sementeryo ng mga Protestante at Katoliko sa Roermond, Netherlands, makakakita ka ng isang kakaibang tanawin. Sa magkabilang panig ng pader, nakatayo ang dalawang magkaparehong matatayog na lapida: isa para sa asawang Protestante at isa para sa kanyang asawang Katoliko. Sa ikalabinsiyam na siglo, ang mga panuntunang pangkultura ay nag-aatas na sila’y ilibing sa magkaibang sementeryo. Ngunit hindi nila tinanggap ang ganitong kapalaran. Ang kanilang natatanging mga lapida ay itinayo nang mataas upang umabot sa ibabaw ng pader, kung saan halos isang talampakan o dalawa na lamang ang distansya ng hangin sa pagitan ng mga ito. Sa tuktok ng bawat lapida, may nakaukit na braso na umaabot patungo sa isa’t isa, mahigpit na magkahawak-kamay. Tumanggi ang mag-asawa na magkalayo, kahit sa kamatayan.
Ipinaliliwanag ng Awit ng mga Awit ang kapangyarihan ng pag-ibig. “Ang pag-ibig ay kasing lakas ng kamatayan,” sabi ni Solomon, “ang panibugho nito’y kasin-tibay ng libingan” (8:6). Ang tunay na pag-ibig ay makapangyarihan at matindi. “Ito’y parang ningas ng apoy na naglalagablab” (talata 6). Ang tunay na pag-ibig ay hindi sumusuko, hindi maaaring patahimikin, at hindi masisira. “Hindi mapapatay ng maraming tubig ang pag-ibig,” isinulat ni Solomon. “Ni hindi ito maaagos ng mga ilog” (talata 7).
“Ang Diyos ay pag-ibig” (1 Juan 4:16). Ang pinakamalakas nating pag-ibig ay isang piraso lamang ng masidhing pag-ibig ng Diyos para sa atin. Siya ang pinagmumulan ng anumang tunay na pag-ibig, ng anumang pag-ibig na nananatili.