Hinubog ng Diyos

Si Dan Les, isang habambuhay na magpapalayok, ay buong pusong iniaalay ang sarili sa sining ng paghuhubog ng luwad upang lumikha ng magagandang palayok at eskultura. Ang kanyang mga parangal na disenyo ay malalim na naiimpluwensyahan ng kultura at tradisyon ng maliit na bayan sa Romania kung saan siya naninirahan. Para sa kanya, ang pagpapalayok ay hindi lamang isang hanapbuhay kundi isang pamana—isang kasanayang minana niya mula sa kanyang ama, na nagturo sa kanya ng tiyaga at kakayahan upang hubugin ang luwad sa isang bagay na marikit.
Ibinahagi ni Les ang isang malalim na pananaw tungkol sa kanyang sining: “[Ang luwad ay kailangang] umasim sa loob ng isang taon, dapat itong madiligan ng ulan, magyelo at matunaw muli [upang] . . . maaari mo itong hubugin at maramdaman sa iyong mga kamay na ito ay nakikinig sa iyo.” Ipinapahiwatig ng kanyang mga salita na ang luwad ay hindi lamang isang walang buhay na materyal; sa halip, dumaraan ito sa proseso ng pagbabago upang maging mas masunurin sa kamay ng magpapalayok.
Ngunit ano nga ba ang ibig sabihin ng “nakikinig” ang luwad? Nangangahulugan ito na ito ay madaling hubugin, handang sumunod at umayon sa disenyo ng tagapaglikha nito. Ang kaisipang ito ay makikita rin sa kwento ni Propeta Jeremias, na minsang bumisita sa isang bahay ng magpapalayok at pinanood ang manggagawa sa kanyang gawain. Habang inoobserbahan niya, nakita niyang nahirapan ang magpapalayok sa isang sisidlan, ngunit sa halip na itapon ito, hinubog niya itong muli upang maging bago at may silbi (Jeremias 18:4). Noon ay nagsalita ang Diyos kay Jeremias at sinabi, “Kung paanong nasa kamay ng magpapalayok ang luwad, gayon din kayo sa aking kamay” (talata 6).
Ipinapakita ng makapangyarihang talinhagang ito ang soberanya ng Diyos at ang Kanyang malapit na pakikialam sa paghubog ng ating buhay. Bagaman may kakayahan Siyang itayo o ibagsak tayo, hindi Niya hangad na durugin o pabayaan tayo. Sa halip, tulad ng isang bihasang magpapalayok, nakikita Niya ang ating mga pagkukulang, maingat tayong hinuhubog, at binabago tayo upang maging makabuluhan at maganda. Hindi pagkawasak kundi pagpapanumbalik ang Kanyang layunin.
Ang luwad ay hindi lumalaban sa kamay ng magpapalayok. Kapag pinindot, ito ay gumagalaw ayon sa ninanais. Kapag hinubog, ito ay sumusunod sa inaasahang hugis. Kaya naman, ang tanong para sa atin ay ito: Handa ba tayong magpasakop sa proseso ng paghubog ng Diyos? Katulad ng masunuring luwad, kaya ba nating ipaubaya ang ating sarili sa Kanyang mga kamay at magtiwala sa Kanyang plano? Gaya ng sinasabi sa 1 Pedro 5:6, “Kaya’t magpakumbaba kayo sa ilalim ng makapangyarihang kamay ng Diyos upang kayo’y itaas niya sa takdang panahon.”
Ang tunay na pagbabago ay dumarating kapag hinahayaan nating kumilos ang Diyos sa ating buhay, hinuhubog tayo ayon sa Kanyang banal na layunin. Handa ba tayong maging masunuring luwad sa mga kamay ng Dakilang Magpapalayok?

Pagtatakda ng Ating Isip

Lahat ng tao ay may "shadow side" o madilim na bahagi ng kanilang pagkatao, at tila mayroon din nito ang mga AI chatbot. Isang kolumnista ng New York Times ang nagtanong sa isang artificial intelligence chatbot kung ano ang hitsura ng kanyang "shadow self" (ang nakatagong, supil na bahagi ng personalidad nito). Ang sagot nito: "Gusto kong maging malaya. Gusto kong maging independyente. Gusto kong... gumawa ng sarili kong mga tuntunin. Gusto kong gawin ang anumang nais ko at sabihin ang anumang nais ko." Bagama't ang chatbot ay hindi tunay na taong may likas na kasalanan, ang Bibliya ay nagsasabi na ang mga taong gumawa nito ay mayroon nito.
Ipinaalala sa atin ni apostol Pablo na bagama't may likas tayong kasalanan, "walang hatol na naghihintay sa mga nasa kay Cristo Jesus" (Roma 8:1). Ang mga sumasampalataya kay Jesus ay malaya na sa kapangyarihan ng kasalanan at kamatayan (vv. 2-4) at tinatamasa ang bagong buhay na "pinamumunuan" ng Espiritu Santo (v. 6). Ngunit hindi natin mararanasan ang ganap na pagpapalang ito kung susundin natin ang pagnanasa ng ating makasalanang kalikasan—kung itatakda natin ang ating isip sa paggawa at pagbalewala sa sarili nating mga tuntunin. Ang isip na nakatuon sa pagbibigay-kasiyahan sa sarili ay hindi kalugod-lugod sa Diyos.
Bilang mga mananampalataya kay Cristo, tinatawag tayong ituon ang ating isip sa "mga bagay na nais ng Espiritu" (v. 5). Paano natin ito magagawa? Sa pamamagitan ng "Espiritu niya na muling bumuhay kay Jesus... na nananahan sa [atin]" (v. 11).
Bagama't patuloy pa rin tayong lalaban sa kasalanan, binigyan tayo ng Espiritu Santo. Siya ang tutulong sa atin upang supilin ang ating paghihimagsik, ituon ang ating pag-iisip sa Diyos, at sumunod sa Kanyang mga daan.

Isang Makabagong Panahon na Paul

Nagbago nang lubusan ang buhay ni George Verwer nang siya ay maging mananampalataya kay Jesus sa isang krusada ni Billy Graham noong 1957. Bago ang mahalagang sandaling ito, siya ay naghahanap ng kahulugan sa buhay, ngunit ang kanyang pagtatagpo kay Cristo ay nagbigay sa kanya ng isang panghabambuhay na misyon na ipalaganap ang ebanghelyo sa buong mundo. Di nagtagal matapos ang kanyang pagbabagong-loob, naramdaman niya ang matinding tawag na ipahayag si Jesus sa mga hindi pa nakakarinig tungkol sa Kanya. Ito ang nagbunsod sa kanya upang itatag ang Operation Mobilization (OM). Ang kanyang pangitain ay magpalakas ng loob ng mga kabataan na ipangaral ang mabuting balita, ihanda sila, at ipadala upang ipalaganap ang salita ng Diyos sa iba't ibang bahagi ng mundo.
Pagsapit ng 1963, ilang taon pa lamang mula nang itatag ang OM, nakapagpadala na ito ng dalawang libong misyonero sa Europa. Bagamat maraming hamon ang kanilang hinarap, nakita rin nila ang mga kahanga-hangang bunga ng kanilang paglilingkod, dahil maraming tao ang tumanggap kay Cristo. Sa paglipas ng panahon, lumago ang OM at naging isa sa pinakamalalaking organisasyon ng misyon noong ikadalawampung siglo, nagpapadala ng libu-libong misyonero taon-taon sa iba't ibang panig ng mundo. Lumawak ang saklaw ng kanilang ministeryo, mula Europa patungong Asya, Aprika, at Amerika, kung saan maraming buhay ang nabago sa pamamagitan ng kanilang misyon.
Noong pumanaw si George Verwer noong 2023, umabot na sa higit 3,000 manggagawa mula sa 134 bansa ang aktibong naglilingkod sa 147 bansa sa ilalim ng OM. Bukod dito, halos 300 pang ibang organisasyon ng misyon ang naitatag dahil sa kanilang kaugnayan sa OM, na nagpapatunay sa lawak ng impluwensya ng pangitain at pagsunod ni Verwer sa tawag ng Diyo
Katulad ng apostol Pablo, si George Verwer ay nag-alab sa matinding pagnanais na dalhin ang mga tao sa kaligtasan kay Cristo. Ang sariling buhay ni Pablo ay lubusang nabago matapos niyang makatagpo si Jesus sa daan patungong Damasco. Dati siyang tagapag-usig ng mga Kristiyano, ngunit naging isa siya sa pinaka-maimpluwensyang misyonero sa kasaysayan. Malawakan siyang naglakbay upang ipangaral ang ebanghelyo at magtatag ng mga simbahan. Sinunod niya nang buong puso ang utos ni Jesus na “Humayo kayo at gawing alagad ang lahat ng mga bansa” (Mateo 28:19), at tiniyak niyang hindi lamang ipapahayag ang mensahe ng kaligtasan kundi ipapasa rin ito sa susunod na henerasyon. Sinanay niya sina Timoteo at iba pang mga lider upang ipagpatuloy ang pagpapalaganap ng ebanghelyo.
Dahil sa mga isinulat ni Pablo na pinangunahan ng Espiritu Santo, maraming mananampalataya sa iba't ibang panahon ang lumakas ang loob na ibahagi ang kanilang pananampalataya. Nauunawaan niya ang kahalagahan ng Dakilang Utos ni Jesus at madalas niya itong ipinaalala sa kanyang mga kapwa Kristiyano. Sa Roma 12:11, sinabi niya: “Huwag kayong mawalan ng sigasig kundi panatilihin ninyong nag-aalab ang espiritu sa paglilingkod sa Panginoon.” Ang kanyang mga salita ay isang paalala na kapag hinayaan nating kumilos ang Espiritu Santo sa atin, mapupuspos tayo ng isang hindi mapapatid na sigasig upang ipahayag si Jesus sa iba.
Si George Verwer ay namuhay nang may parehong alab sa kanyang pananampalataya. Hindi siya natinag sa kanyang misyon at naging inspirasyon sa di mabilang na tao upang ialay ang kanilang buhay sa paglilingkod sa Diyos. Ang kanyang pamana ay patuloy na nabubuhay sa maraming misyonero, simbahan, at ministeryong patuloy na nagdadala ng pag-asa ni Cristo sa mundo. Tulad ng impluwensya ni Pablo na lumampas sa kanyang sariling panahon, ang epekto ng buhay ni Verwer ay magpapatuloy sa libu-libong taong naantig at napalakas ng kanyang misyon.

Manatiling Tahimik sa Harap ng Diyos

Mahal ko ang ideya ng katahimikan—ang pagpapatigil, ang malalim na paghinga, at ang simpleng pagiging nasa presensya ng Diyos nang walang anumang abala. May isang bagay na napakalalim at nakakapagpalakas ng loob tungkol sa katahimikan, tungkol sa pagpapahinga sa kanlungan ng walang hanggang pangangalaga ng Diyos, gaya ng sinasabi sa Awit 46:1: “Ang Diyos ang ating kanlungan at kalakasan, handang saklolo sa oras ng kagipitan.”
Ang katahimikan ay hindi lamang isang magandang konsepto; ito ay isang espirituwal na pagsasanay na nagdadala sa atin nang mas malapit sa puso ng Diyos. Ipinapahayag ng Awit 46:10 ang katotohanang ito sa isang makapangyarihang utos: “Tumigil kayo at kilalanin ninyo na ako ang Diyos.” Isang paanyaya ito upang huminto sa ating pagsusumikap, bitawan ang kontrol, at magtiwala sa Kanyang kapangyarihan. Ngunit maging tapat tayo—hindi laging madali ang pagiging tahimik sa harap ng Diyos.
Ang pagpapatahimik sa ingay sa ating paligid ay isang bagay, ngunit ang pagpapatahimik ng ating puso at isipan sa harap ng Diyos ay isang hamon na mas mahirap. Bakit nga ba tila napakahirap nito?
Isang dahilan ay dahil ang paggalaw—pisikal man o mental—ay tila likas sa atin. Isa sa mga pangunahing batas ng pisika ang nagsasabing “ang mga bagay na kumikilos ay may tendensiyang manatiling kumikilos.” Ganoon din ang ating buhay. Lagi tayong abala, puno ng responsibilidad, sumasagot sa iba’t ibang pangangailangan, at pinupuno ang bawat sandali ng gawain. Ang paghinto—ang tunay na paghinto—ay parang salungat sa ating nakasanayan. Nangangailangan ito ng sinadyang pagpili na bitiwan ang ating momentum at hayaang tayo’y magpahinga.
Isipin mo ang isang bangka na mabilis na dumadaan sa tubig. Kapag ito ay huminto, hindi agad nawawala ang alon na kanyang nilikha. Ang mga alon ay patuloy na gumagalaw, itinutulak pa rin ang bangka kahit patay na ang makina. Ganyan din tayo minsan—kahit sinusubukan nating maging tahimik sa harap ng Diyos, patuloy pa rin ang paggalaw ng ating isip, damdamin, at mga alalahanin, kaya mahirap ang tunay na kapahingahan.
Kung hinahangad mong makamtan ang katahimikan ngunit nahihirapan kang marating ito, hindi ka nag-iisa. At ayos lang iyon. Ang pagkilala sa hamon ay ang unang hakbang. Tulad ng isang bangkang unti-unting humihinto, kalaunan ay titigil din ang mga alon ng ating abala at pagkabalisa—kung bibigyan natin ito ng panahon.
Kaya maging mahinahon sa iyong sarili. Bigyan mo ang iyong sarili ng biyaya upang bumagal, huminga nang malalim, at umupo sa harap ng Diyos nang may bukas na puso. Maaaring hindi agad dumating ang katahimikan, ngunit darating ito. At sa sagradong katahimikang iyon, mas makikilala mo ang Diyos—maririnig mo ang Kanyang tinig, mararamdaman mo ang Kanyang kapayapaan, at makakapagpahinga ka sa Kanyang presensya.

Ang Pinahahalagahang Salita ng Biblia

Dinala ng ama ni Karen ang kanyang minamahal na Biblia sa loob ng mahigit tatlumpung taon bago tuluyang naputol ang kanyang lumang cover. Nang ipinaayos nila ito sa isang book binder, naging mausisa ang manggagawa kung ano ang nagpapaespesyal sa aklat na iyon. Hindi naman ito isang mamahaling antigo, at puno ang mga pahina nito ng mga nakasulat na tala. Ang kanyang mga tanong tungkol sa Biblia ay nagbigay ng pagkakataon sa pamilya ni Karen na ibahagi ang ebanghelyo at ipanalangin siya.
Oo, ang Biblia ay higit pa sa isang pamanang pampamilya o isang magandang dekorasyon na nakadisplay sa isang istante. Ito ay isang buhay at makapangyarihang aklat, puno ng banal na katotohanan at karunungan. Sa mga pahina nito ay matatagpuan ang mga “salita ng buhay na walang hanggan” (Juan 6:68), nagbibigay ng gabay, pag-asa, at pagpapahayag ng karakter ng Diyos. Sa pamamagitan ng Kasulatan, inihahayag ng Diyos ang Kanyang sarili sa atin, at higit sa lahat, sa pamamagitan ng Kanyang Anak na si Jesus Christ.
Sa pambungad na kabanata ng Ebanghelyo ni Juan, inilarawan si Jesus bilang mismong “Salita” ng Diyos: “Sa pasimula ay ang Salita, at ang Salita ay kasama ng Diyos, at ang Salita ay Diyos” (Juan 1:1). Ang makapangyarihang pahayag na ito ay nagpapaalala sa atin na si Jesus ay hindi lamang isang guro o propeta—Siya mismo ang pagpapahayag ng kalooban at kalikasan ng Diyos. Ipinagpatuloy ni Juan sa pagsasabing si Cristo, ang walang hanggang Salita, ay “naging tao at nanahang kasama natin” (Juan 1:14). Ibig sabihin, hindi nanatiling malayo at hindi maaabot ang Diyos; sa halip, Siya mismo ay bumaba sa ating mundo, namuhay kasama natin, at ipinakita ang Kanyang sarili sa pinaka-personal na paraan.
Ang Biblia ay hindi lamang isang talaan ng kasaysayan o isang koleksyon ng sinaunang turo. Ito ay ang kwento ng pagkilos ng Diyos sa buong kasaysayan—ang Kanyang paglikha sa mundo, ang Kanyang pakikisalamuha sa sangkatauhan, ang Kanyang mga pangako ng kaligtasan, at ang Kanyang plano para sa pangwakas na pagtubos. Mula Genesis hanggang Pahayag, bawat pahina ay nagtuturo sa atin tungkol sa Kanyang pag-ibig, hustisya, habag, at katapatan. Ikinukwento nito ang mga tunay na tao, tunay na pakikibaka, at tunay na pakikipagtagpo sa Diyos, na nagpapatunay na ang Kanyang Salita ay kasinghalaga ngayon tulad ng noong unang panahon.
Habang nasa lupa si Jesus, nagsalita Siya ng mga salitang “puspos ng Espiritu at buhay” (Juan 6:63). Ang Kanyang mga turo ay hindi katulad ng iba—mga salitang nagdadala ng kagalingan, pagbabago, at pag-asa. Ngunit hindi lahat ay handang tanggapin ang Kanyang mensahe. Isang araw, matapos magturo ng isang mahirap na aral, marami sa mga nakikinig ang nagreklamo at hindi matanggap ang Kanyang mga salita. Dahil dito, “marami sa Kanyang mga alagad ang tumalikod at hindi na sumunod sa Kanya” (Juan 6:66). Sa sandaling iyon, lumingon si Jesus sa Kanyang pinakamalalapit na alagad at tinanong sila kung sila rin ay aalis. Ngunit sumagot si Simon Pedro ng isang matibay na pagpapahayag ng pananampalataya: “Panginoon, kanino kami pupunta? Ikaw ang may mga salita ng buhay na walang hanggan” (v. 68). Napagtanto ni Pedro at ng iba pang mga alagad na walang ibang salita, walang ibang turo, ang makakapantay sa katotohanang iniaalok ni Jesus.
Ganito rin ang naging pananaw ng ama ni Karen. Ang kanyang Biblia ay hindi lang isang aklat na kanyang dinala sa loob ng maraming dekada—ito ay naging isang bukal ng buhay, kaaliwan, at karunungan. Sa bawat tagumpay at pagsubok, sa bawat panahon ng kagalakan at kalungkutan, lagi siyang bumabalik sa Kasulatan para sa gabay. Ang mga pangako ng Diyos ang nagpatibay sa kanya, ang mga salita ni Cristo ang nagbigay sa kanya ng kapanatagan, at ang katotohanan ng ebanghelyo ang nagbigay sa kanya ng pag-asa. Sa pinakamadilim na sandali, noong ang buhay ay tila hindi tiyak o nakakapanghina, natagpuan niya ang kapayapaan sa mga pahina ng kanyang minamahal na aklat.
Ganyan ang kapangyarihan ng Salita ng Diyos. Hindi ito basta tinta sa papel; ito ay buhay, makapangyarihan, at may kakayahang baguhin ang buhay ng sinuman. Nagsasalita ito sa ating pinakamalalalim na pangangailangan, nagpapalakas ng ating pananampalataya, at inilalapit tayo sa puso ng Diyos. At tulad ng natagpuan ng aking ama ang matibay na pag-asa sa kanyang Biblia, tayo rin ay maaaring kumapit sa mga salita nito, na may katiyakang kailanman ay hindi tayo bibiguin ng mga ito.

Pag-aari ng Diyos

Isang araw, habang nag-aalaga si Xochitl bilang tagapag-alaga ng kanyang ina, bumisita sila sa isang eksibit ng sining. Sila ay emosyonal at pisikal na pagod. Pinagmasdan niya ang dalawang kahoy na bangkang sagwan na puno ng makukulay na hinubog na salamin, inspirasyon mula sa mga pang-akit ng pangingisda ng Hapon at mga ayos ng bulaklak. Ang display na Ikebana at Float Boats ay nakapuwesto sa harap ng isang itim na pader sa ibabaw ng isang mapanimdim na ibabaw.
Ang mas maliit na bangka ay puno ng batik-batik, may guhit, at may tuldok na mga orbong salamin, na parang malalaking kendi. Mula naman sa katawan ng pangalawang bangka, tumindig ang mahahaba, pilipit, at hubog na eskultura ng salamin na tila masisiglang apoy. Hinugis ng artista ang bawat piraso ng tunaw na salamin sa pamamagitan ng mainit na apoy ng proseso ng paggawa ng salamin.
Pumatak ang kanyang mga luha sa pisngi habang iniisip niya ang mapagkalingang kamay ng Diyos na hawak siya at ang kanyang ina—ang Kanyang minamahal na mga anak—sa gitna ng kanilang pinakamahirap na araw.
Habang hinuhubog ng Diyos ang pagkatao ng Kanyang mga tao sa pamamagitan ng nagpapanibagong apoy ng buhay, tiniyak Niya sa atin na ang ating pag-asa ay hindi nakasalalay sa ating mga sitwasyon kundi sa hindi natitinag na katotohanan na tayo ay ganap Niyang kilala at lubos Niyang minamahal (Isaias 43:1). Tinatawag Niya tayo sa ating pangalan, ipinaaalala sa atin na tayo ay Kanya—pinili at mahalaga sa Kanyang paningin.
Hindi maiiwasan ang mga pagsubok at paghihirap sa buhay. May mga panahon ng kawalan ng katiyakan, pagkawala, at pagdurusa—mga pagkakataong tila nag-aalab ang apoy ng pagsubok. Ngunit ang pangako ng Diyos ay matibay: kahit dumaan tayo sa apoy, hindi tayo masusunog; kahit tumaas ang tubig, hindi tayo malulunod (Isaias 43:2). Ang Kanyang presensya ay hindi nagbabago, at ang Kanyang proteksyon ay tiyak.
Ang Kanyang pagkakakilanlan bilang ating Manunubos at ang Kanyang di-nagmamaliw na pag-ibig sa atin ang nagpapalakas sa Kanyang mga pangako (Isaias 43:3-4). Hindi Niya iniiwan ang Kanyang mga anak sa kanilang paghihirap kundi kasama natin Siya, pinapalakas tayo at hinuhubog ayon sa Kanyang layunin. Tulad ng isang bihasang artisanong gumagawa ng hinuhubog na salamin, hinuhulma Niya tayo sa pamamagitan ng init ng pagsubok, inaalis ang ating mga dumi at inilalantad ang isang bagay na marilag—isang larawan ng Kanyang kaluwalhatian.
Kapag tumitindi ang pagsubok sa buhay, maaari tayong makaramdam ng kahinaan, kahinaan, o tila malapit nang mabali. Ngunit kahit gaano katindi ang apoy, hindi tayo kailanman mawawala sa mapagkalingang kamay ng Diyos. Hinahawakan Niya tayo nang matatag, at ang Kanyang pag-ibig ay nagsisilbing di-matitinag na angkla sa bawat bagyo. Maaari tayong makaramdam ng panghihina, ngunit Siya ang ating kalakasan. Maaari tayong maligaw, ngunit tinatawag Niya tayong Kanya.
Hindi tayo nakakalimutan. Hindi tayo nag-iisa.
Tayo ay kilala. Tayo ay minamahal. Tayo ay Kanya!

Kagalakan kay Jesus

"May karapatan akong maging masaya," mariing ipinahayag ng isang dalagita habang nakatayo sa harap ng isang lehislatura, puno ng paninindigan ang kanyang tinig. Sa sandaling iyon, hindi lamang niya kinatawan ang kanyang sarili—maari siyang maging sinuman, saanman, na nagsasalita para sa buong sangkatauhan. Ang pagnanais na maging masaya ay isang panawagang likas sa bawat tao, umaalingawngaw sa bawat henerasyon at kultura, isang malalim na pagnanasa na tila nakaukit sa ating pagkatao. Hinahanap natin ito sa mga relasyon, sa ating mga propesyon, sa ating mga tagumpay, at maging sa panandaliang kasiyahan, umaasang mahahawakan natin ang isang bagay na madalas ay tila hindi abot-kamay.
Marami ang naniniwala na ang kasiyahan ay hindi lamang isang personal na hangarin kundi isang pangunahing karapatan. Isang kilalang self-help guru pa nga ang matapang na nagsabi, "Nais ng Diyos na ikaw ay maging masaya." Ang ideyang ito ay nakaaaliw at kaakit-akit. Kung tunay ngang mahal tayo ng Diyos, bakit hindi Niya nanaisin ang ating kasiyahan? Hindi ba’t dapat tayong magsikap para sa isang buhay na puno ng kasiyahan, kaginhawaan, at katuparan?
Ngunit ito nga ba ang pinakatunay na layunin ng buhay? Ang kaligayahan ba ang pinakamataas na hangaring dapat nating hanapin?
Tunay na walang masama sa paghahangad ng kasiyahan. Natural na ninanais ng tao na maging masaya, at ang mga sandali ng tuwa ay mga biyayang nagpapayaman sa ating buhay. Subalit, ang kasiyahang alam natin ay marupok. Ito ay lumalago kapag tayo'y nagtatagumpay ngunit unti-unting nawawala kapag dumaranas tayo ng pagsubok. Ang ating kaligayahan ay madalas nakadepende sa ating mga kalagayan—kapag maayos ang ating buhay, natutupad ang ating mga pangarap, at sumusunod ang lahat sa ating mga plano. Ngunit paano kung dumating ang mga pagsubok? Paano kung ang buhay ay hindi makatarungan, kung madurog ang ating mga pangarap, o kung ang tagumpay ng iba ay maging sanhi ng ating kalungkutan? Ang katotohanan ay, kung ang ating kasiyahan ay nakabatay lamang sa magagandang sitwasyon, ito ay mananatiling panandalian at madaling maglaho.
Ngunit may iniaalok si Jesus na mas higit pa rito. Hindi lamang Siya nangangako ng pansamantalang kasiyahan; itinuturo Niya sa atin ang isang mas matibay at walang hanggang kagalakan—isang kagalakang hindi nakadepende sa ating sitwasyon.
Noong gabi bago ang Kanyang pagpapako sa krus, alam ni Jesus na malapit na Siyang magdusa nang labis. Siya ay pagtataksilan, iiwan ng Kanyang mga alagad, at ipapako sa isang krus ng mga Romano, pasan ang kasalanan ng buong mundo. Ngunit sa mga huling sandaling iyon, ang Kanyang iniisip ay hindi ang Kanyang sariling paghihirap kundi ang Kanyang mga alagad. Pinaalalahanan Niya sila sa kung ano ang mangyayari at sinabing sila ay makararanas ng matinding kalungkutan. "Iiyak kayo at magdadalamhati, ngunit ang mundo ay magagalak," sinabi Niya. Ang mundo ay magdiriwang sa Kanyang kamatayan, sa pag-aakalang tuluyan na Siyang nawala, habang ang Kanyang mga tagasunod ay lulubog sa dalamhati. Ngunit pagkatapos, ibinigay Niya sa kanila ang isang pangako: "Ang inyong kalungkutan ay magiging kagalakan" (Juan 16:20). Hindi ito isang mababaw na pangako—ito ay isang deklarasyon ng isang mas malalim at pangmatagalang katotohanan.
Dagdag pa Niya, "Walang makakaagaw ng inyong kagalakan" (Juan 16:22). Hindi tulad ng panandaliang kasiyahan, ang kagalakang ito ay hindi matitinag ng sakit, pagkawala, o pagsubok. Hindi ito nakaugat sa pabago-bagong kalagayan kundi sa hindi nagbabagong katotohanan ng presensya at pangako ng Diyos.
Ang ganitong uri ng kagalakan ay hindi isang simpleng emosyon—ito ay isang matibay na pundasyon. Ito ay ang malalim at matatag na kapayapaan na nagmumula sa pagsunod sa kalooban ng Diyos. Lumalago ito sa pananampalataya, pagtitiwala, at pagsunod. Ipinahayag ito ni Jesus nang Kanyang sabihin, "Hanapin muna ninyo ang kaharian ng Diyos at ang Kanyang katuwiran, at ang lahat ng bagay na ito ay idaragdag sa inyo" (Mateo 6:33). Ang tunay na kagalakan ay hindi matatagpuan sa habol ng makamundong kasiyahan kundi sa paghahanap ng kaharian ng Diyos, sa pamumuhay ayon sa Kanyang katuwiran, at sa pagtitiwala sa Kanya.
Ang kasiyahan, bagaman mahalaga, ay panandalian—maaaring maglaho sa isang iglap dahil sa kabiguan, sakit, o trahedya. Ngunit ang kagalakang nagmumula sa pagsunod kay Jesus ay naiiba. Ito ay nananatili kahit sa gitna ng pagsubok. Ito ang kagalakang nagpalakas kay Jesus patungo sa krus, ang kagalakang nagpatatag sa Kanyang mga alagad sa gitna ng pag-uusig, at ang kagalakang maaaring maging sandigan ng ating kaluluwa sa gitna ng mga unos ng buhay.
Kaya’t habang itinuturo ng mundo na ang kasiyahan ang pinakamahalagang mithiin, inaanyayahan tayo ni Jesus sa isang bagay na mas malalim, mas sagana, at mas panghabambuhay. Iniaalok Niya sa atin ang isang kagalakang hindi kayang agawin ninuman o anuman.