Nagulat ang mga tauhan ng TSA (Transportation Security Administration) matapos mahuli ang isang babae na nagtangkang ipuslit ang dalawang buhay na pagong sa loob ng eroplano.
Noong Hulyo 22, nag-post ang TSA sa X ng mga larawan na kuha sa isang checkpoint ng paliparan, kung saan makikitang nasa lalagyan ang dalawang buhay na pagong.
Ayon sa kanilang pahayag, muling nananawagan ang ahensiya na itigil na ng mga pasahero ang pagtatago ng mga hayop sa kakaibang bahagi ng katawan.
Batay sa ulat, inilabas umano ng pasahero ang dalawang pagong mula sa kanyang dibdib.
Ayon sa tagapagsalita ng TSA, naganap ang insidente noong Abril sa Miami International Airport. Napansin ng Advanced Imaging Technology ang kahina-hinalang bahagi sa dibdib ng babae, kaya’t dito niya inalis ang dalawang buhay na pagong.
Dumating sa lugar ang Miami-Dade Sheriff’s Office, U.S. Customs and Border Protection, at Florida Department of Fish and Wildlife upang tumugon sa insidente.
“Hindi ko alam kung nasaan na ako ngayon kung hindi ipinagdasal ng nanay ko,” kwento ni Rahim, kaibigan ni James. “Sa tingin ko, baka hindi na nga ako buhay ngayon.” Siya ay dating nalulong sa droga at nakulong dahil sa pagtutulak. Habang nagkakape sila isang araw, ibinahagi niya kung gaano kalaki ang naging epekto ng panalangin ng kanyang ina sa kanyang buhay.
“Kahit na labis ko siyang binigo, hindi siya tumigil sa pagmamahal sa akin sa pamamagitan ng kanyang mga panalangin. Napasok ako sa matinding gulo, pero kung hindi siya nanalangin para sa akin, alam kong mas masahol pa sana ang nangyari.”
Ang salaysay sa Lumang Tipan tungkol kay Samuel ay nagbibigay sa atin ng isang makapangyarihang halimbawa ng taong nanatiling tapat sa Diyos at sa kapwa sa pamamagitan ng patuloy na pananalangin. Noong araw na kinoronahan si Saul bilang hari sa Gilgal, labis na nabigo si propetang Samuel. Bagamat matapat niyang pinamunuan ang mga Israelita at ginabayan sila ayon sa karunungan ng Diyos, pinili pa rin ng mga tao na ilagay ang kanilang tiwala sa isang taong hari kaysa sa Panginoon. Ang kanilang kagustuhang magkaroon ng monarkiya ay palatandaan ng pagtalikod sa Diyos na siyang nagligtas at nagtaguyod sa kanila sa buong kasaysayan.
Bilang pagpapakita ng Kanyang pagkadismaya, nagpadala ang Diyos ng isang di-karaniwang bagyo habang nagkakatipon ang mga tao—isang pangyayaring ikinatakot nila at nagpabukas sa kanilang mata sa pagkakamali nila (1 Samuel 12:16–18). Sa gitna ng takot at pagsisisi, nakiusap ang mga tao kay Samuel na ipanalangin sila. Maari sanang magalit si Samuel at tanggihan ang kanilang kahilingan, sapagkat hindi lamang siya ang kanilang tinanggihan kundi pati ang Diyos. Ngunit sa halip, ipinakita niya ang biyaya at kababaang-loob ng isang tunay na lingkod ng Diyos. Sinabi niya, “Malayo na sa akin na magkasala laban sa Panginoon sa pamamagitan ng hindi pananalangin para sa inyo” (talata 23).
Ang tugon ni Samuel ay isang makapangyarihang paalala na ang pananalangin para sa iba ay hindi lamang kabutihang-loob kundi isang gawa ng pagsunod at katapatan. Ipinapakita nito na inuuna natin ang Diyos sa ating mga puso at buhay. Kahit tayo’y masaktan o mabigo ng ibang tao, maaari pa rin natin silang mahalin sa pamamagitan ng panalangin. At kapag ginagawa natin ito, binubuksan natin ang pintuan para sa Diyos na kumilos sa paraang Siya lamang ang makakagawa. Ang panalangin ay hindi lamang tungkulin—ito’y isang pribilehiyo, isang paanyaya na masaksihan ang kapangyarihang nagpapabago na tanging Diyos lamang ang kayang ibigay. At ito’y isang bagay na ayaw nating makaligtaan.
Tirahan sa isang baybaying bayan, mahal ni Valerie ang mainit na panahon, pagkuha ng litrato ng mga hayop sa kalikasan, at ang paglangoy o pagiging nasa tubig. Higit sa lahat, mahal niya ang pagmasdan ang pagsikat ng araw sa ibabaw ng dagat. Tuwing umaga, gumigising siya bago magbukang-liwayway upang masilayan ang tanawin ng tubig. Tinatayang kahit may maulap na panahon o siya’y naglalakbay, nakakapanood pa rin si Val ng mahigit tatlong daang pagsikat ng araw sa baybayin bawat taon. Hindi siya kailanman nagsawa sa panonood ng mga ito. Para sa kanya, may taglay na kagandahan at luwalhati ang pagsikat ng araw na ayaw niyang mapalampas.
Sa Exodo 34, mababasa natin ang isang makapangyarihang tagpo kung saan bumaba si Moises mula sa Bundok ng Sinai matapos siyang makasama ng Diyos. Ang kanyang mukha ay literal na nagniningning, kumikislap dahil sa kaluwalhatiang naranasan niya sa presensya ng Panginoon, kaya’t natakot ang mga tao na lapitan siya (tal. 29–35). Ang itsura niya ay hayagang nagpapakita ng matinding epekto ng pakikipagtagpo sa Diyos.
Ngunit sinabi ni apostol Pablo sa 2 Corinto 3:7–8 na may mas higit pang kaluwalhatian ngayon para sa mga mananampalataya. Ipinaliwanag niya na ang naranasan ni Moises—bagama’t kamangha-mangha—ay pansamantala lamang. Sa kabilang banda, ang paglilingkod na dala ni Jesus at ng Banal na Espiritu ay mas maluwalhati dahil ito ay nagdudulot ng katuwiran, kalayaan, at pagbabago (tal. 8–9). Parang sinasabi ni Pablo, Kung ganoon kaluwalhati ang lumang kasunduan, gaano pa kaya ang bago, na nagbibigay ng buhay na walang hanggan at tunay na pagbabago sa pamamagitan ng Espiritu?
Ang bagong tipan ay hindi lang tungkol sa panlabas na pagbabago o mga ritwal. Ito ay tungkol sa panloob na pagbabago. Isang kaluwalhatiang hindi nawawala, kundi patuloy na lumalago. Sa talata 10, sinabi niyang ang kaluwalhatiang nararanasan natin ngayon ay higit pa sa nauna. Bilang mga mananampalataya, hindi lamang tayo tagamasid sa plano ng Diyos—tayo ay mga katuwang at kalahok dito.
Ipinahayag ni Pablo ang isang napakagandang katotohanan sa talata 18: “Tayong lahat, na walang talukbong ang mukha, habang minamasdan ang kaluwalhatian ng Panginoon, ay unti-unting nababago upang maging katulad niya, mula sa isang antas ng kaluwalhatian patungo sa mas mataas pa, at ito’y mula sa Panginoon na siyang Espiritu.” Hindi tulad ni Moises na kailangang magtakip ng mukha, tayo ngayon ay may buong kalayaang tumingin sa kaluwalhatian ng Diyos. At habang ginagawa natin ito, tayo ay nababago—paunti-unti, araw-araw—upang maging kawangis ni Cristo.
Ang pagbabagong ito ay hindi nakasalalay sa ating sariling pagsisikap o kagalingan. Hindi ito tungkol sa pagiging perpekto. Ang Banal na Espiritu ang siyang kumikilos sa atin. Ang tungkulin natin ay ang patuloy na pagtingin kay Jesus, ang pagninilay sa Kanyang kaluwalhatian. Tulad ng mga ulap sa pagsikat ng araw, hindi tayo ang pinagmumulan ng liwanag—tayo ay sumasalamin lamang. At habang tayo’y laging nasa presensya ng Diyos, mas nagiging malinaw at mas maliwanag ang ating pagnininingning sa Kanyang liwanag para sa mundo.
Araw-araw, habang ibinubukas natin ang ating puso sa Kanya, tayo’y ginagawang bago. Tayo ay patuloy na nagliliwanag—hindi dahil sa ating sariling kakayahan, kundi dahil ang Espiritu ay tapat na kumikilos sa loob natin. Ito ang hiwaga ng plano ng Diyos: ang walang hanggang kaluwalhatian, na ibinabahagi Niya sa atin at nahahayag sa pamamagitan natin.
Sa huling kumpas ng referee, naging isang 2024 Olympian si wrestler Kennedy Blades. Pinagdikit niya ang kanyang mga palad, itinaas ang kanyang mga kamay at paningin sa langit, at pinuri ang Diyos. Tinanong siya ng isang reporter tungkol sa kanyang paglago sa nakaraang tatlong taon. Hindi man lang niya binanggit ang pisikal na pagsasanay bilang pangunahing dahilan. “Lalo lang talaga akong napalapit kay Jesus,” sabi niya. Ipinahayag niya si Cristo bilang Hari, ipinangaral na Siya ay muling darating, at hinikayat ang iba na maniwala sa Kanya. “Siya ’yon,” aniya. “Siya ang pangunahing dahilan kung bakit ko nagawa ang ganito kalaking bagay.” Sa iba pang panayam, matapat niyang ipinahayag na si Jesus ang lahat sa kanya, at Siya ang dahilan ng lahat ng mabubuting nangyari sa kanyang buhay.
Ang matinding pananabik na mamuhay na nakasentro sa Diyos ay malinaw na nasasalamin sa taos-pusong pagpapahayag ni David sa Awit 63. Sa gitna ng ilang—pisikal man o espiritwal—nagsumamo si David sa kanyang Manlilikha. “Nauuhaw ako sa iyo,” wika niya, “ang buong pagkatao ko’y nananabik sa iyo” (tal. 1). Hindi ito basta panalangin lang—ito ay pag-amin ng kanyang matinding pangangailangan. Batid ni David na kung wala ang Diyos, wala siyang halaga. Hindi ito isang sandali lamang ng pananampalataya—ito ay ganap na pagsuko ng kanyang puso’t kaluluwa.
Naranasan mismo ni David ang presensya ng Diyos. “Nakita” niya ang kadakilaan ng Panginoon at “namasdan” ang kapangyarihan at kaluwalhatian ng Diyos (tal. 2). Dahil dito, matapang niyang ipinahayag na ang tapat na pag-ibig ng Diyos ay “higit pa sa buhay” (tal. 3). Para kay David, ang mismong buhay ay hindi kasing halaga ng pag-ibig ng Diyos na hindi nagbabago.
Sa talatang 7 at 8, makikita natin ang larawan ng matinding pagtitiwala at pagkapit: “Sapagkat ikaw ang aking katulong, ako’y aawit sa lilim ng iyong mga pakpak. Buong higpit akong kumakapit sa iyo; ang iyong kanang kamay ang umaalalay sa akin.” Hindi ito panalangin ng isang tao na lumalapit lamang kapag maginhawa ang buhay, kundi ng isang taong natutong ang Diyos lamang ang kanyang tanging kanlungan, maging sa oras ng pagsubok. Hindi lang kilala ni David ang Diyos—lubos siyang umaasa, kumakapit, at nakakatagpo ng kagalakan sa piling Niya kahit sa gitna ng hirap.
Tulad ni David, tayo rin ay inaanyayahang mabuhay na may parehong pananabik at pananalig. Kapag si Jesus ang naging tunay na dahilan ng ating buhay—kapag Siya ang sentro, at hindi lang bahagi nito—nagsisimulang magliwanag ang ating buhay sa kakaibang paraan. Hindi na lang tayo nabubuhay para sa tagumpay, kaginhawahan, o papuri ng tao, kundi upang ipakita ang kaluwalhatian ng Diyos at akayin ang iba palapit sa Kanya.
Sa mundong puno ng tukso, sakit, at pagkalito, ang pusong uhaw sa Diyos ay namumukod-tangi. Ito ay nagiging ilaw ng pag-asa, na nagtuturo sa iba kung paanong ang tunay na kagalakan at kapayapaan ay matatagpuan lamang sa buhay na nakaangkla kay Jesus. Kung paanong ang mga Awit ni David ay patuloy na nagbibigay inspirasyon sa maraming henerasyon, ganoon din ang ating pusong lubos na nakasuko sa Diyos—maipapahayag natin sa mundo na ang Diyos ay ang lahat-lahat, at Siya ang sapat na sapat.
Pumasok si Michael Sparks sa isang ukay-ukay at bumili ng souvenir na kopya ng Declaration of Independence ng Estados Unidos sa halagang $2.48. Kalaunan, habang masusing tinitingnan niya ang kopyang gawa sa pergamino, napansin niyang may kakaiba rito. Kaya’t ipinatingin niya ito sa mga eksperto, na nagsabing ito ay isa sa natitirang tatlumpu’t anim na kopya mula sa dalawang daang ipinag-utos ni John Quincy Adams noong 1820. Ibinenta ni Sparks ang bihirang kopya ng Declaration sa halagang $477,650!
Bagaman kamangha-mangha ang pagkakabili ng kayamanang iyon sa napakaliit na halaga, may isang kayamanang walang katumbas at higit na mahalaga. Noong siya ay bata pa, natuklasan ni Dave ang isang kayamanang walang presyo, walang kapantay, at walang hanggan—at hindi ito nagkakahalaga kahit isang sentimo. Pero hindi niya ito nahanap sa isang ukay-ukay.
Ipinahayag sa kanya ng kanyang mga magulang na may isang lalaking nagngangalang Jesus na bumili ng kaloob na ito sa pamamagitan ng pagbibigay ng Kanyang buhay sa krus bilang sakripisyo para sa kanyang mga kasalanan. Sinabi rin nila na ang kaloob na ito ay tinatawag na kaligtasan. Ipinangako nito ang kayamanang tinatawag na masaganang “buhay . . . na ganap” dito sa mundo (Juan 10:10) at “buhay na walang hanggan . . . kay [Jesus] na Anak ng Diyos” (1 Juan 5:11). Tinanggap niya ang kaloob na ito sa pamamagitan ng pananampalataya.
Talagang kamangha-mangha ang makahanap ng isang kayamanang makalupa, lalo na kung ito’y nakuha sa murang halaga—nakagugulat ito, nagbibigay-saya, at maaaring baguhin ang ating buhay sa praktikal na paraan. Ngunit gaano man ito kahalaga, hindi ito maihahambing sa mas dakilang kayamanang iniaalok ni Cristo. Ang kayamanang ito ay hindi nasusukat sa pera, ginto, o bihirang gamit—ito ay ang kaloob ng buhay na walang hanggan, umaapaw na pag-asa, at matatag na kapayapaan.
Hindi tulad ng mga kayamanang makalupa na maaaring mawala, masira, o maglaho, ang kayamanang ito ay walang hanggan at perpekto. At ang pinakakahanga-hangang bahagi nito? Wala itong halaga para sa atin. Si Jesus ang nagbayad ng kabuuang halaga sa pamamagitan ng Kanyang sakripisyo sa krus. Ngayon, ang kayamanang ito ay iniaalok ng libre sa sinumang handang tumanggap nito.
Hindi natin ito makakamtan sa pamamagitan ng mabubuting gawa o kayang bilhin gamit ang anumang bagay na mayroon tayo. Tinatanggap lamang natin ito sa pamamagitan ng pananampalataya—sa paniniwala sa pangalan ng Anak ng Diyos, si Jesu-Cristo (1 Juan 5:13). Sa paniniwalang ito, natatanggap natin ang katiyakan ng kaligtasan at ang pangako ng buhay na higit pa sa maiaalok ng mundong ito.
Ito ang kayamanang tunay na dapat hanapin—isang kayamanang kayang baguhin hindi lamang ang ating kalagayan, kundi pati ang ating puso, kinabukasan, at walang hanggan.
Nang nagsimulang lumabo ang paningin ni Diana, siya ay nag-alala. Nahihirapan din siyang mag-isip at paulit-ulit na sinasabi ang mga bagay. Dahil sa mga sintomas na ito, pinaniwalaan ng mga doktor na hindi mata ang problema kundi may kinalaman sa kanyang utak. Natuklasan nilang may malaking tumor siya sa utak na kailangang tanggalin. Nag-aalala si Diana na baka makaapekto ang operasyon sa kanyang kakayahang kumanta—isang bagay na mahalaga sa kanya at ibinabahagi niya sa kanyang pamilya. Kaya't gumawa ng isang kahanga-hangang hakbang ang kanyang siruhano: pinanatili siyang gising habang isinasagawa ang operasyong walang sakit, at hiniling na kumanta siya habang ginagawa ito upang matiyak na hindi masisira ang bahaging iyon ng kanyang utak na may kinalaman sa pagkanta. Sa katunayan, nagtala pa sila ng isang duet habang nasa kalagitnaan ng operasyon.
Tulad ni Diana, si Haring David—na sumulat ng maraming awit sa Bibliya—ay may malalim at taos-pusong pagmamahal sa pagkanta. Ang musika ay naging makapangyarihang paraan upang ipahayag niya ang laman ng kanyang puso sa Diyos. Sa panahon ng pagdadalamhati o tagumpay, si David ay umawit bilang pagsamba. Sa mga pagkakataong siya ay naligtas—lalo na nang iligtas siya ng Diyos mula sa kanyang mga kaaway—hindi niya inangkin ang tagumpay para sa sarili. Sa halip, buong pagpapakumbaba niyang kinilala na ang Diyos ang nagbigay sa kanya ng kalayaan, at sinabi niyang ang Panginoon ang “nagpalaya sa akin mula sa aking mga kaaway” (2 Samuel 22:49).
Ang kanyang deklarasyon ay hindi lamang pribadong panalangin—isa itong pampublikong pagpupuri. Ang tugon ni David sa kabutihan ng Diyos ay puno ng kagalakan at tapang: “Pupurihin kita, Panginoon, sa gitna ng mga bansa; aawitin ko ang papuri sa iyong pangalan” (talata 50). Hindi niya ikinubli ang kanyang pagsamba sa isang templo o tahimik na lugar—nais niyang iparinig ito sa buong mundo. Ang kanyang puso ay nag-uumapaw sa pasasalamat, at ginamit niya ang kanyang tinig upang dakilain ang Diyos na nagligtas sa kanya.
Hanggang ngayon, ang Diyos ay patuloy na kumikilos—gumagabay, nagpapagaling, nagpoprotekta, at nagliligtas sa mga tao. Maaaring hindi natin kinakaharap ang mga tunay na hukbo, pero lahat tayo ay may iisang kaaway: ang kasalanan. Isa itong sakit na nagpapabigat sa bawat puso, ngunit sa Kanyang habag, iniaalok ng Diyos ang kalayaan sa pamamagitan ng buhay, kamatayan, at muling pagkabuhay ni Jesu-Cristo. Gaya ni David na umawit bilang tugon sa katapatan ng Diyos, tayo rin ay iniimbitahang itaas ang ating mga tinig sa papuri.
Nawa’y huwag hayaang mapatahimik ang ating pagsamba dahil sa takot, panghihina, o pagkaabala. Sa halip, tulad ni David, nawa’y italaga natin ang ating mga puso sa walang tigil na pagpupuri sa Diyos—para sa bawat pagliligtas, bawat kasagutang panalangin, at bawat patunay ng Kanyang pag-ibig. Nawa’y maging patotoo ang ating mga awitin, na sumisigaw ng Kanyang kabutihan at nagpapaalala sa iba na ang Diyos ay patuloy na kumikilos sa makapangyarihan at personal na paraan.
May nakagawiang ginagawa ang lola ni Katara tuwing Sabado ng gabi. Bago siya matulog, inihahanda na niya ang lahat ng kanyang isusuot—kasama na ang sapatos na balak niyang gamitin sa pagdalo ng simbahan kinabukasan. Palagi siyang uma-attend sa unang misa at nais niyang maging handa para makabangon at umalis agad kinabukasan nang walang abala. Ngunit isang Sabado ng gabi, bigla siyang naospital. Makalipas ang ilang sandali, tinawag na ni Jesus ang kanyang pangalan, at siya ay pumanaw. Nang bumalik ang lolo ni Katara mula sa ospital, nadatnan niyang maayos na nakaayos pa rin ang mga damit ng kanyang asawa. Handa siyang magsimba—at handa rin siyang humarap sa kanyang Diyos.
Ang ritwal ng lola ni Katara ay nagpapaalala sa kanya ng karunungan ng mga dalagang matalino sa talinghaga sa Mateo 25. Sa kwentong iyon, tinuruan ni Cristo ang Kanyang mga alagad na maging handa sa Kanyang pagbabalik: “Kaya’t magbantay kayo,” aniya. Walang sinuman ang nakakaalam ng “araw o oras” ng Kanyang pagdating (talata 13), kaya’t marunong para sa atin na maging laging handa. Kung maghihintay tayo hanggang sa huling sandali para maghanda, baka matulad tayo sa mga “dalagang mangmang” (talata 3). Naubusan sila ng langis dahil hindi sila naghanda nang maayos, at nang sandaling umalis sila upang bumili ng langis para sa kanilang mga ilawan, dumating ang lalaking ikakasal.
Maaaring hindi natin kailangang ihanda ang ating mga damit gaya ng ginagawa ni lola, ngunit ang diwa sa likod ng kanyang simpleng ritwal tuwing Sabado ng gabi ay nagsasabi ng malalim na kahulugan. Hindi lamang ito tungkol sa pagiging organisado o maagap—kundi tungkol ito sa pagiging handa sa espiritwal. Ipinakita ng kanyang mga kilos ang kanyang malalim na paggalang sa pagsamba at ang kanyang patuloy na paghahanda na makipagtagpo sa Diyos, maging sa simbahan o sa buhay na walang hanggan.
Ang kanyang tahimik na disiplina ay nagpapakita na ang paghahanda ay hindi lamang pisikal kundi isang uri ng pag-iisip at puso—isang pag-iisip na kinikilala ang kahalagahan ng pagbibigay-papuri sa Diyos gamit ang ating oras, presensya, at debosyon. Siya ay namuhay nang may layunin, at dahil dito ay nag-iwan siya ng isang makapangyarihang halimbawa ng pananampalataya na isinasabuhay.
Nawa’y matuto tayo mula sa kanyang karunungan at taglayin din natin ang ganitong uri ng kahandaan sa ating sariling mga puso—hindi lamang sa araw-araw na pagkakataon upang paglingkuran si Jesus at sundan ang Kanyang pangunguna, kundi maging sa Kanyang muling pagbabalik. Ang buhay ay puno ng abala, at madaling makalimot sa mga bagay na may panghabambuhay na kahalagahan. Ngunit ang buhay ni lola ay paalala na mamuhay tayo nang may layunin, nang may kahandaan, at nakatuon ang ating mga mata sa Kanya na muling darating.
Paglingkuran nawa natin si Jesus nang tapat, na may pusong mapagbantay, upang anumang oras Niya tayo tawagin, tayo ay handa—hindi lamang sa panlabas na pananamit, kundi sa pananampalataya, pagsunod, at pag-ibig.
